Het was toch weer even slikken toen ik deze week UZ Leuven (aka Gasthuisberg) vanop de Leuvense ring zag opduiken. Elk jaar is het immers dezelfde routine in december: de kankercheck-up. Ondanks het vorderen van de jaren en ondanks de goede prognose, is het de dagen voorafgaand aan die controle toch even slechter slapen, worstelen met concentratie en verwarring en soms vechten tegen doemdenkerij. Gelukkig is er dan het verlossende praatje dat vaak dieper gaat dan het bespreken van enkele resultaten. Zeker in deze tijd van polarisatie en het woord 'vrijheid' zorgt zo'n praatje voor de nuchtere kijk op het leven, een kijk die we misschien met z'n allen wat meer ter harte zouden moeten nemen.

Gelukkig nieuwjaar

Zo'n jaarlijkse controle is voor een ex-kankerpatiënt een stevige houvast, een ankerpunt. Het is niet alleen de bevestiging van hoe je lichaam zich blijft wapenen, maar eigenlijk ook de start van een nieuw jaar. Ja, ik start mijn nieuwe jaar wat vroeger dan jullie. Ik denk dan vaak dat ik er weer een nieuw jaar bij krijg en weer een ander jaar kan doorstrepen. Lees: dat kunnen ze weer niet meer van me afnemen. En ondanks het slijten van de tijd heb ik dat nodig. En ik merk dat anderen, die hetzelfde lot bezegeld waren, er net zo over denken. Die controle is niet meteen iets waar je naar uitkijkt, maar anderzijds laat ze je ook niet los, zeker niet de weken of dagen in aanloop naar dat moment. Onbewust ben je wat meer afwezig, ben je in je hoofd bezig met 'wat als', ben je verward en merk je achteraf dat je die dagen een ware chaoot was. Steeds weer datzelfde ritueel waarvan je het knopje maar moeilijk kan uitschakelen.

2021 was eigenlijk een jaar met een dubbel gevoel. Net een zaak opgestart en in januari meteen in het ziekenhuis met hartproblemen. Niet echt een fijne start, zeker niet als je dan verneemt dat een hartingreep nodig is. Die volgde enkele maanden later waardoor ik pas in de zomer terug mijn normale sportactiviteiten kon hervatten na een periode van revalidatie. Gecombineerd met de stress van een onderneming in opstart, was die eerste helft van het jaar niet meteen een vlotte bedoening. De zomer en vooral de tweede reis naar IJsland bezorgden me wel momenten van rust en onthaasting. Dat laatste is nodig in deze zeer vluchtige maatschappij waarin alles zo snel aan ons lijkt voorbij te gaan. 

Praatje over fomo

Daar ging het praatje met de prof over. Alles zag er sowieso goed uit, maar het praatje dat we maakten en de tijd die ervoor werd uitgetrokken, zetten me achteraf aan het denken. Alles lijkt zo vanzelfsprekend in ons leven, van het eten op ons bord, de zaken die we aankopen, het loon op onze rekening. De rush van het dagelijkse leven en de status op Facebook nopen ons nauwelijks tot enige introspectie, integendeel, we zijn meer bezig met wat anderen vinden of denken over ons, dan dat we luisteren naar onze interne klok die meedogenloos verdertikt. Soms wil je gewoon dat de tijd even blijft stilstaan, dat het leven minder haastig zijn weg zoekt en dat je als het ware even op het perron blijft staan terwijl de trein opnieuw vertrekt. Zeker wanneer je gezondheid je even een tik geeft, besef je dat die redelijk kwetsbaar kan zijn en dat het misschien het moment is om eens op te kijken en eens diep in te ademen. Je neemt de tijd om te observeren en je merkt dat je eigenlijk te weinig 'ziet'. Het is net daarom dat ik zo hard kan genieten van de natuur, de lucht, de hemel en misschien ook waarom ik als fotograaf zo aangetrokken word tot zaken die ons misschien ontgaan. Noem de wereld gerust mijn escape room of misschien zelfs mijn donkere kamer met momenten, een plaats waarbij ik met mijn blik op scherp de wereld constant vastleg, om toch maar niets te moeten missen. Mijn fomo, maar dan niet op sociale media. 

Die fomo is bij mij sterk gekoppeld aan de eindigheid van het leven. Ik ben daar wel mee bezig. Niet dat ik dat mijn leven laat domineren, totaal niet, maar die eindigheid is wel aanwezig. Ik heb één nier, hartproblemen en een kanker op mijn lijst met aandoeningen. Niet dat ik daarmee te koop loop, maar die zaken zorgen wel voor extra gewicht in mijn rugzakje. Dat rugzakje zit trouwens vol levenslessen, waardevolle lessen die me steeds weer duwen in de richting van ervaren, ontdekken, van nieuwsgierig blijven en van een stempel willen drukken, hoe klein ook. Misschien is dat ook de reden waarom ik onderneem, wie weet, een drijfveer om bepaalde doelstellingen te halen om op kleine schaal de wereld in een bepaalde richting te duwen. Steentjes verleggen. Wie weet. En dat allemaal om het leven echt zinvol, betekenisvol te maken. Ik heb dat nodig om weer verder te kunnen tot aan december van volgende jaar, tot aan de volgende controle. 

Wat is 'vrijheid'?

Ik dwaal af. Het punt dat ik eigenlijk wil maken is dat ik me net omwille van bovenstaande niet wil laten vangen door alles wat  corona ons zou kunnen 'aandoen'. Ik zet vaak vraagtekens bij reacties van mensen die niet verder kunnen kijken dan wat zich nu afspeelt en in die verenging zich ziek maken in een afdwalend denkpatroon of een zekere blindheid. Ja, het is vervelend, maar we moeten er toch doorheen. Geven we daarvoor bepaalde vrijheden op? Hangt ervan af wat die vrijheid voor jou betekent. Voor mij betekent dat niets. Mijn 'vrijheid' krijgt elk jaar een reset in december, na mijn check-up. Ik ben dan gewoon dankbaar voor het jaar dat ik achter de rug heb en voor het jaar dat op me afkomt. Ik zie steeds die horizon en tracht altijd die kant op te kijken. Niet iedereen kan dat, snap ik. Ik zie dat dat dan verzandt in frustratie, ergernis, het doemdenken, het negativisme, terwijl dat niets, maar dan ook niets bijdraagt aan het dierbare leven dat je zou moeten koesteren, aan de kleine dingen die je blij zouden moeten maken. Ik kan me daarin opjagen en zou dat beter aan mij moeten laten voorbijgaan, maar het is wel vaak de aanleiding voor mij om dan in de pen te kruipen. Ik hoop dat de enkeling die deze blog leest, beseft dat hij of zij zich gelukkig mag prijzen dat het met de gezondheid goed zit. Ik hoop eveneens dat daar de focus op ligt en dat ie beseft dat het rijk der vrijheid er altijd al geweest is. Het is enkel een kwestie van de ogen te openen en te durven kijken.

​

Je hebt zo van die situaties waarbij je even goed vloekt, maar ze na een moment van bezinning perfect weet op te lossen. Dat oplossen, het ondernemen van actie, is wat ik ook diende te doen bij een recent voorval met Bpost, maar het had in dit geval niet de verhoopte afloop. Of toch?

Van Mac naar Windows

Even een paar dagen terug in de tijd duiken. Ik ben al enkele weken een reeks EV-trainingen aan het voorbereiden voor verkopers van een elektrische wagen. De presentaties waren klaar, ik diende ze enkel nog te testen met de trainingssoftware van de klant. Dat werkte, maar ik kon de aanwezige testtrainees niet horen. Ondanks alle verwoede aanpassingen aan de instellingen van mijn Macbook, lukte het niet om iemand aan de andere kant van het scherm te horen. Frustrerend. Wetende dat mijn koptelefoon perfect werkte in Teams of andere applicaties, was het duidelijk dat het aan de plugin te wijten was die ik had geïnstalleerd. Ik had pech, de software was nog niet compatibel met de M1-processor van mijn appeltje. Windows installeren was ook geen optie omwille van hetzelfde probleem.

Bon, dik tegen mijn zin dan maar uitgekeken naar een Windows-pc die me van het probleem zou verlossen. Woensdag besteld, vrijdag zou die geleverd worden.
Maar dan kreeg ik plots een onheilspellend bericht … het pakket zou door Bpost geleverd worden! Help! Ik heb echt al heel wat nare dingen meegemaakt met deze postdienst en houd steeds mijn hart vast, zeker als er een feestdag om de hoek loert. Maar goed, geen paniek, zal wel goed komen.

Eigenhandig adres aanpassen

‘Ping’ … ‘Bpost gaat je pakketje bezorgen in Muizen.’ ‘Huh??’, dacht ik bij mezelf, het moest om een vergissing gaan, want ik woon in Bonheiden. Wederom een paniekmomentje. Niet echt bevorderlijk voor iemand die zijn hart niet teveel mag overladen met stress.
Wat bleek - en dat was dom van me: ik had tijdens het bestellen de postcode van het facturatieadres laten staan, dus 2800 Mechelen, in plaats van 2820 Bonheiden. Omdat Bpost mijn straat niet meteen vond, zijn ze maar zelf gaan puzzelen en hadden ze van Mechelsesteenweg in Bonheiden, Mechelseweg in Muizen gemaakt. Shit. Allerhande scenario’s spookten door mijn hoofd. Mijn hart was ondertussen   aan een raveparty begonnen. Dubbele shit: feestdag. 

Maar goed, ik blijf niet bij de pakken zitten, ik zag dat men die levering aan mijn account had gekoppeld, dus ik ging ervan uit dat men dan wel automatisch bij het vertrouwde adres zou terechtkomen. Think again, dit is Bpost, niets van. Het bleef Muizen.

Adres gewijzigd … althans dat dacht ik

Vrijdagochtend, feestdag afgelopen, tijd om naar Bpost te bellen (snel, want de postbode zou aan zijn ronde beginnen). ‘Geen probleem mijnheer, ik los dat voor u op. Ik pas het aan, Bonheiden zei u?’ Met een zucht van opluchting bevestigde ik. ‘Het pakket zal dan wel pas zaterdag worden geleverd.’ Geen probleem, geen probleem.

Die avond … ‘Ping’ … ‘Bpost gaat je pakketje bezorgen in Sint-Katelijne-Waver.’ Ook op de Mechelsesteenweg … De moed zonk me in de schoenen. Ik … had … hiervoor … gebeld … Het was te laat, zaterdagochtend om 9.30 uur kreeg ik het bericht dat het effectief in Sint-Katelijne-Waver was geleverd. Tim had afgetekend. Kut.

Zelf actie ondernemen met happy end

Ik zocht op of ik op dat adres iemand zou kunnen bereiken. Gelukkig een onderneming met een website waarop ook het gsm-nummer van de zaakvoerder stond. Ik belde hem op en legde het probleem uit. Hij zei dat er niemand was langsgeweest. Toch ging hij voor alle zekerheid even kijken. En kijk, daar stond mijn doos, voor de deur, in de regen. Het toeval wil dat die man ook Tim heette, maar zei dat hij niet had afgetekend, de postbode had dat in zijn naam gedaan. 

We spraken af en ik kon een kwartier later de doos met de laptop ophalen. Mijn doos, met levering op een ander adres, dat ik nochtans had laten rechtzetten, via de app, telefonisch. 

Ik zag een laadkabel liggen en zo raakten we aan de praat over e-mobiliteit. Hij had nog geen laadpaal … :-) Ondanks de hele horde die ik moest nemen om uiteindelijk mijn pakket te ontvangen, is het uiteindelijk toch nog goed afgelopen (mét een opportuniteit). Echter ben ik desondanks niet te spreken over het gebrek aan efficiëntie en klantenopvolging bij Bpost. Ze kennen eigenhandig een nieuw adres toe, gaan niet naar je accountgegevens kijken, leveren af en tekenen daarvoor ook zelf af (corona vermoedelijk), klaar. Sorry, kan er bij mij niet in.  

Boeiende tijden vragen om boeiende interacties met de spiegel, gesprekken met jezelf in tijden waarin je vooral ook terugplooit op jezelf. Dat was bij mij alleszins de teneur van een voorjaar in lockdown: zelfreflectie. Die zelfreflectie bracht me vooral bij de vraagstelling wat ik vandaag en morgen wil doen. Zal dat inhoudelijk hetzelfde zijn als voorheen, of durf en wil ik een weg inslaan die het pad effent voor nieuwe uitdagingen, nieuwe projecten en ontmoetingen die enigszins afwijken van het oude? Het is het laatste geworden en daar wil ik het met jou toch even over hebben. Dit najaar en zeker ook volgend jaar zal er heel wat veranderen, want ik heb gedurende de afgelopen maanden enkele keuzes gemaakt, keuzes die ook een afscheid van een tijdperk, afscheid van enkele diensten inhouden.

Afscheid van de sollicitant

Carrièrematig ben ik nooit iemand geweest die zich wou vastpinnen op één label, een label dat zich dan tot aan mijn pensioen verder zou ontwikkelen. Dat werkt bij mij niet, ik ben immers veel te nieuwsgierig en kan daarom ook niet werken binnen een strak kader waarin hokjes de plak zwaaien. Ik moet mijn vleugels kunnen uitslaan, horizonten verkennen.

De eerste horizon waarvan ik heb besloten afscheid te nemen is alles wat te maken heeft met ‘solliciteren’. Als beginnende zelfstandige zag ik in 2013 heel wat opportuniteiten binnen het kader van sociale media en vernieuwende technieken voor de sollicitant van morgen. Ik heb de jaren die daarop volgden dan ook hard getimmerd aan een reputatie in dat segment. Als je mijn naam bijvoorbeeld intypt op Google, dan zie je dat Google steevast ‘Tim Briers sollicitatie’ voorstelt. Dat zegt al heel wat. Ik heb echter gemerkt dat zowel de interimkantoren als instellingen als VDAB een duidelijke ommeslag hebben gemaakt naar een 21ste eeuws kader voor de sollicitant, waardoor mijn werk en kennis niet langer relevant zijn geworden. Het heeft dan ook weinig zin te blijven spartelen in een bad waar reeds andere spelers hetzelfde aanbieden. Ik heb daarom beslist om die activiteit volledig stop te zetten. De boeken die ik heb geschreven stel ik graag ter beschikking voor al wie daarin interesse zou hebben. Je kan ze gewoon gratis downloaden (zie webshop).

Short copy only

Ik heb in het verleden als copywriter een brede waaier aan opdrachten uitgevoerd, waarbij vooral de klemtoon lag op long copy, denk aan teksten voor websites, brochures, blogs, e.d. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ze me meer energie kostten dan short copy, korte teksten voor reclameboodschappen, teksten bij grafisch werk, het bedenken van product- of merknamen. Dat laatste - vooral in het Engels - is meer mijn ‘dada’, dat gaat ontzettend vlot. Een houdertje dus, maar dat betekent wel dat ik geen long copy meer aanlever.

Fine-artfotografie

Jullie weten ondertussen dat fotografie mijn grootste passie is, een passie die tijdens de lockdown een meer prominente plaats innam. Omdat heel wat opdrachten door de crisis werden uitgesteld of geannuleerd, had ik tijd om me verder te verdiepen in technieken die wat meer aandacht verdienden. Denk aan spelen met licht, experimenteren met flitser in het daglicht, werken met lange sluitertijden overdag, kleur vinden in zwart-witcomposities, me toespitsen op fine-artfotografie.

Enkele eervolle vermeldingen (Monovisions Photography Awards) deden me beseffen dat dat type fotografie (fine art) me veel meer ligt dan commerciële fotografie, waarbij je afhankelijk bent van een opdracht en de voorkeuren van de opdrachtgever. Ik leg liever een beeld vast op gevoel, een beeld dat beroert, een ziel blootlegt, een boodschap inhoudt zonder te moeten rekening houden met hoe iemand anders dat ziet. Daarom heb ik besloten om geen commerciële fotografie meer uit te voeren, maar me enkel nog toe te spitsen op fotografie die je in je woonkamer, kantoor of galerij wil zien. Enkel voor lopende projecten/bestaande klanten maak ik graag nog een uitzondering.

De stijl zal zich vooral richten op zwart-wit, al dan niet gecombineerd met een klein kleurelement dat iets toevoegt aan de beleving, aan de dynamiek van (of in) het beeld. Wees gerust, daar horen zeker portretten bij, maar dan in een meer sober, artistiek kader met een spel van licht, schaduw en sterke contrasten. Het is een stijl die ik me eigen heb gemaakt, die herkenbaar is en die ook iets zegt over de fotograaf, iemand die graag één is met zijn camera en omgeving.

Mijn missie is dan ook te blijven inzetten op wedstrijden om de nodige erkenning te krijgen en zo ook te kunnen exposeren. Voortaan blokkeer ik wekelijks één dag om locaties op te zoeken waar ik nieuw materiaal kan schieten voor mijn webshop en voor mogelijke exposities.

Die webshop blijft een belangrijke plaats innemen en zal alleen maar aan belang winnen. Zo heb ik geïnvesteerd in een nieuwe printer die op linnen, katoen en diverse andere materialen kan printen om de kwaliteit van de afdruk naar een hoger niveau te tillen, het niveau van galerijwaardige prints. Ik zal vanaf dan ook A2 kunnen aanbieden, gesigneerd en genummerd. Ik vind het nog steeds belangrijk om de weg van het beeld volledig in eigen beheer te hebben, noem het gerust het ambachtelijke beheer van mijn werk.

Groene mobiliteit

Een vreemde eend in de bijt is alles wat met elektrisch rijden te maken heeft. Ik rijd al meer dan vijf jaar elektrisch en ben er rotsvast van overtuigd dat we in de 21ste eeuw een kantelpunt zullen meemaken waarin elektrisch de norm wordt. Door een sterke interesse in dat domein en in alles wat met energieproductie (zon en wind) en -opslag te maken heeft (once a nerd ...), ben ik terechtgekomen bij een klant die laadpalen installeert en dezelfde visie deelt. Van het een kwam het ander en werk ik er reeds twee jaar intensief mee samen. Boeiend, leerrijk en een interessante blik op de toekomst. Een heerlijke cocktail als je het mij vraagt.

Kortom, corona heeft voor mij mijn ogen geopend en heeft me geleerd om vooral te durven kiezen voor de zaken waarin ik voor de volle 100% mijn tanden wil zetten. Dat ik daardoor dingen moet laten vallen, hoort erbij, maar de tijd die dan vrijkomt, kan ik dan gebruiken om met volle moed te timmeren aan een nieuwe weg. Kom ik daar later op terug? Wie weet, maar ik moet het op zijn minst geprobeerd hebben.

De seconden wogen zwaar en leken door hun obese houding trager te tikken dan normaal. Nog zeven minuten en ik kon de hel verlaten, 16.53 uur. 

Ik keek nog even op, nog zes minuten en drieëndertig fucking seconden. Terwijl mijn wijsvinger al richting ‘off’-knop ging, zag ik in de weerspiegeling van mijn Dell-scherm een schim verschijnen die verdacht veel op Diane Janssens leek, het kutwijf dat genoegen schepte in het jennen van haar werknemers. Lees: zij was mijn baas.
Het driedelige maatpak, de Farrah Fawcett-achtige lokken en de veel te diepe decolleté rechtvaardigden haar bestaan als gezaghebbende figuur op de tweede verdieping. Dat moet ongetwijfeld de redenering van haar baas geweest zijn, want wij begrepen het niet. De mental picture van Philippe, de CEO, het gekreun, 'harder, harder!'. Ik grijnsde, de klok tikte sneller.

°'Wat zijn we van plan?', zei Diane met Antwerpse tongval, terwijl ze mijn vinger van de 'off'-knop haalde.

-'Mijn job voor vandaag zit erop Diane, ik ga naar huis.' Ik wees naar de klok die ondertussen drie voor zeventien uur aangaf.

°'Ik dacht het niet Sien, jij was vanochtend een half uur later op kantoor, dus ik verwacht dat jij tot minstens 17.30 uur aan de slag blijft. Ik heb je net een opdracht gemaild en verwacht dat die vandaag nog afgewerkt op de server staat.'
Verbijsterd logde ik opnieuw in om de mail van mijn bazin te lezen: 16.54 uur, Diane Janssens, Copy webteksten DP Funeral. In het rood, met uitroepteken. Kut.

-'Diane, het is vrijdag, die klant gaat heus niet zitten wachten op die teksten. Onze deadline is trouwens dinsdag, dus ik heb nog tijd.' Ik wees naar de planning die Diane me eerder die week bezorgd had.

°'De plannen zijn gewijzigd Sien, de teksten moeten vandaag klaar zijn, dus begin er maar vast aan.' Ze draaide zich om en maakte een klakgeluid met haar houten hakken, alsof ze me als een doorgewinterde SS'er een commando had gegeven. 

-'Loop maar weg Diane, ik zal het kot hier wel afsluiten!', riep ik vol razernij en onmacht. Onmacht omdat ik haar niets kon maken. Ik was haar teef en ze hield mijn leiband zeer kort.
Ze stak haar linkermiddenvinger op. Ik kon me de grijns op haar gezicht perfect voorstellen. Diane, de verwaande trut die haar nagels vijlt met de zielen van haar collega's, godin van de maan waarnaar wij tegen wil en dank huilen als wolven in een kooi. 
DP Funeral godverdomme, kan het nog donkerder? 'DP Funeral. Where the dead drink from Diane's skull', 'We add fun to funerals. DP FUNeral.' Wat had ik een hekel aan dat mens, denken dat ze zich alles kan veroorloven met haar  streken, haar vingerwijzingen, haar BMW. Leeghoofd, maar wel baas. 

17.15 uur. Nog geen letter neergepend, een lege pagina met  een cursor die even snel tikte als de secondewijzer aan de muur. Ik sloot mijn ogen en ademde diep in en uit, de inspiratie zou wel komen. Tik tak, tik tak. Niets, enkel de gedachte dat ik haar iets kon aandoen. Plots zag ik in mijn gedachten een bericht in het obituarium van de krant verschijnen. Ik besloot om het op te schrijven:

Diane Janssens
Geboren en gestorven
Dansend op de zielen van haar wolven
Hol en fake
Gevuld met siliconen en plaaster
Bracht ze iedereen van streek
Zodat elk moment met haar
Een ritje in de hel was
Op een trage rollercoaster

DP Funeral. Adding fun to funeral

Fuck it. Ik bewaarde het in het mapje op de server en stuurde onze godin een berichtje dat het klaar was.

17.28 uur. 

°'Siiieeeennn!! Godverdomme!' 
Als de dochter van Zeus ontpopte haar stem zich tot een shitstorm aan verwijten en verwensingen. Muziek in mijn oren die ongetwijfeld zou leiden tot mijn ontslag. Het kon me geen moer schelen. 

Met een stevige mars en de armen in vastberaden houding, stapte ze op me af. 

Plots zag ik vanuit de cubicle achter me een rugzak richting gangpad glijden. Ik had een medestander! Diane struikelde en kwam ongelukkig tegen de papierversnipperaar terecht.

Dit was mijn kans.

Ik legde haar blonde lokken wat goed, schakelde het toestel in en repte me naar de parking. 

17.17 uur. Nog geen letter neergepend, een lege pagina met  een cursor die even snel tikte als de secondewijzer aan de muur.
​

Wat 11 jaar geleden begon als een eerste stap in het lager met onze dochter, wordt vandaag afgesloten met het afstuderen van onze zoon. 11 jaar van indrukken, ontmoetingen, nieuwe vriendschappen en een schat aan kennis later neemt niet alleen hij, maar ook de ouder afscheid van een hoofdstuk. Want dat is het wel, een hoofdstuk, een periode die voor ons allemaal enorm veel heeft betekend en dat in zekere zin blijft doen.

Onschuldige tijd

Terugkijkend op mijn jeugdjaren (nu klink ik pas echt als een oude zak), herinner ik me de lagere school vooral als een periode vol vreugde, knutselwerken, de opmerkingen op mijn handschrift (dat het nog steeds vertikt om recht te schrijven), het leren schrijven en het eerste advies van mijn leerkracht vierde leerjaar om vooral te blijven schrijven. Een fijne, onschuldige tijd die ook de fundering vormde van hechte vriendschappen.

Nu, meer dan dertig jaar later, sta ik aan de andere kant en heb ik de lagere school door de ogen van een ouder beleefd en heb ik gezien wat de school met mijn kinderen heeft gedaan, hoe zij de activiteiten hebben beleefd, hoe zij hun rol als leerling hebben uitgeoefend in een school die in de prille jaren 80 ook mijn school was.

En dat was voor hen ook een onschuldige tijd. De spanningen die er in de klas waren, waren er in mijn tijd ook. Meisjes die vanaf het vijfde onderling begonnen te bekvechten, waar jaloezie wel eens de kop opstak, maar dan weer werd gezalfd met een musical.ly-opname (nu Tik Tok). Jongens die vooral in het zesde dezelfde spanningen begonnen te voelen en hun plaats in de groep opeisten, de ene week ruzie, de volgende week beste vrienden. 

Aanvankelijk waren het vooral die jaren die bleven hangen, de laatste jaren ... Tot we recent allerlei filmpjes terugzagen van hun kleutertijd, hun optredens op schoolfeesten, hun uitstappen en het besef groeide dat tijd meedogenloos snel gaat.

Snelle tijd

Het gaat ook zeer snel, een jaar is niets, dat vliegt zo voorbij en voor je het weet is ook de 'onschuldige' tijd voorbij en staan kind en ouder voor nieuwe uitdagingen, uitdagingen die ze moeten aangaan, dat hoort nu eenmaal bij het opgroeien. De kinderen zouden echter niet staan waar ze nu staan zonder die 9 jaar die ze elk op de kleuter- en lagere school beleefd hebben.

Lyrische tijd

Vanaf hun eerste schooldag zijn de kinderen terechtgekomen in een warm nest, zo bestempel ik hun school ook graag. Een nest vol uilen die hun jongen dagelijks voedden met kennis, met waarden en normen, met respect voor elkaar, in welke omstandigheden dan ook. Het nest was en is ook groen in de brede zin van het woord. In een dorp waar betonstop gelijk staat aan betonversnelling zorgt de school voor een heuse oase in de dorpskern, een plek waar nog echt open ruimte is, waar nog ruimte is om te spelen tussen bomen en de sompige grasdauw. 

Maar 'groen' is meer dan dat. Groen is niet zwart-wit denken, maar zelf uitmaken hoe het zit, een kritische houding aannemen, zonder zomaar alles als waarheid te aanvaarden. Groen is geleerd te hebben om respect te tonen voor mekaar, respect voor het anders-zijn, respect voor wie je bent en wat je doet en geen label plakken op iemand. Dat is een zeer belangrijk gegeven dat een goed fundament moet leggen voor wat de leerlingen op hun pad nog zullen tegenkomen, nu en later. Want vergis je niet, het middelbaar is niet altijd een lachertje, dat besef ik maar al te goed. 

Onze kinderen hebben geleerd om vooruit te kijken, want je blindstaren op het verleden creëert alleen maar ergernis, dus waarom zou je je daar druk om maken? Ze hebben geleerd om veerkrachtig te zijn, dat is wat corona ons duidelijk heeft gemaakt. 

Het klaarstomen van peuters tot de tieners die ze nu zijn, kan alleen maar met het grootste respect voor de leerkracht, voor de school, worden behandeld. Ze hebben leren lezen en schrijven, ze hebben leren rekenen, ze hebben kennisgemaakt met heel wat aspecten van het leven, van mens en maatschappij die ze nu verder zullen uitspitten. Elke leerkracht heeft daar zijn/haar stempel op gedrukt, dat kan ook niet anders. En ik bedank hen daar dan ook voor. Ik weet dat we soms botsten, maar dat hoort erbij, we moeten ons kritisch durven opstellen zodat we allemaal kunnen blijven groeien, zowel kind en ouder als leerkracht en school. We moeten dat uiteraard ook op een constructieve manier blijven doen, want met horten en stoten lukt het toch niet. Dat besef ik. 

Ik ga die tijd als ouder missen en ik weet dat de kinderen dat ook (zullen) doen. Nu misschien niet, maar als ze ouder zijn en ze kijken daarop terug, zullen ze dat met hetzelfde sentiment doen als hun ouders, ongetwijfeld. De namen van leerkrachten zullen na al die tijd blijven circuleren, ze zullen voor altijd herinneringen blijven oproepen. Het feit dat ze dat hebben kunnen verwezenlijken, betekent dat ze een steen hebben verlegd. Voor altijd.

Na een lange periode van onzekerheid, van opsluiten en strikte maatregelen, lijken  heel wat mensen de teugels te laten vieren. Als je in de stad wandelt of een terrasje doet lijken de enige overblijvende uitlopers van al die maatregelen de mondmaskers van het winkelpersoneel of bediening te zijn. Voorts geeft onze maatschappij de indruk dat het grotendeels achter de rug is, getuige de spontane pleinfeesten van de studenten. Echter is het beestje niet weg, integendeel.

Grote onderschatting

Het is niet meer dan menselijk dat mensen teruggrijpen naar het oude normaal, naar de dingen die ze hebben moeten opgeven en nu opnieuw kunnen beleven. Wat men echter uit het oog lijkt te verliezen is dat corona nog steeds aanwezig is, in België en in de rest van de wereld. Meer zelfs, in bepaalde werelddelen is er een ongeziene piek van besmettingen en beleven landen nu reeds een tweede golf van brandhaarden. 

Ja, het boezemt mij angst in, enerzijds zie je schrijnende toestanden aan de andere kant van de oceaan en anderzijds zie je joelende menigtes die het juk van corona achter zich hebben gelaten. Die menigtes vergeten dat hun houding en mentaliteit net de ideale kweekvijver zijn voor een virus om zich opnieuw sneller te verspreiden.

Masquerade revisited

Niemand vindt het fijn om een masker te dragen, mezelf incluis, maar het is en blijft wel een noodzaak indien je jezelf en vooral anderen wil behoeden voor erger. Kijk, het is niet omdat jij je goed voelt, je geen drager zou kunnen zijn en anderen niet zou kunnen besmetten.
Het was onlangs een harde confrontatie toen mijn behandelende arts me zei dat mijn immuniteit voor altijd aangetast is en ik best afstand houd met mondmasker in de aanslag. Hij heeft dat zelfs op papier gezet zodat ik mezelf kan verantwoorden in het geval het nodig zou zijn (wat inderdaad te gek voor woorden is, maar geloof me, niet iedereen neemt corona ernstig). Ik dacht immers dat het allemaal wel zou meevallen. Klets. De gevolgen van corona op lange termijn zijn dan ook niet van de poes, organen kunnen er schade door oplopen. Met maar één dierbare nier neem ik dat advies dus best extra ter harte. Ook nu nog kamp ik met hoofdpijn en vermoeidheid, drie maanden na het doormaken van wat wellicht corona was. Geen kattenpis.

Plezier en gezondheid licht verteerd

Bovenstaande heeft wel een en ander in beweging gezet, zo heb ik een reis geannuleerd omdat ik in het buitenland geen garanties heb. Ik kan niet voorzien dat ik niet besmet zou raken, simpel. Europese toeristen zullen hun vakantie her en der doorbrengen, om maar te zwijgen van het potentieel openstellen van de buitengrenzen. Mijn gezondheid is me meer waard dan de stress die ik op een buitenlands strand, winkel of dergelijke zou ervaren en het risico dat ik er zou lopen. Niet altijd door iedereen even goed te vatten, maar goed, dat zijn de feiten waarmee ik nu verder moet. Overdreven? Voor iemand die weinig gezondheidsproblemen heeft gehad wellicht wel, maar niet voor iemand die een medische rugzak heeft. 

Voorts moet ik vaststellen dat er een grote kloof is tussen wat de Veiligheidsraad voorschrijft en wat er in de praktijk wordt toegepast. Zo waren we gisteren met enkele vrienden gaan eten in het centrum van Mechelen. De menukaart was niet ontsmet en bevatte nog de sausresten en huidschilfers van een van de vorige tafelgasten. Het peper- en zoutvat stonden gewoon nog op tafel en waren duidelijk onaangeroerd blijven staan. De tafels stonden op dezelfde manier geschikt als voor corona, de terrassen zaten overvol. Opnieuw potentiële kweekvijvers. Ook de bakker in het dorp bereidde een smos zonder bescherming (geen handschoenen, geen masker). Tja ...

Als iedereen zich zou houden aan de regels, dan pas durf ik een optimistische houding aan te nemen, want dan weet ik dat de cijfers snel zullen wegebben. Maar het virus is venijnig en kan zeer snel terug opflakkeren. Laten we dat gewoon vermijden en onze trots, ego's en koppige houding even minder prioriteit geven.  Toch?
​

Ik ben niet echt het type dat zich snel opboeit in zaken, niet goed voor het hart, niet goed voor de geest. Echter is mijn mentale gezondheid de laatste weken danig op de proef gesteld door hoe het onderwijs de hele coronaperiode even op enkele weken leek te willen inhalen. Mijn zoon, Fre, zit in het zesde en gaat sinds vijftien mei terug naar school. Aanvankelijk deeltijds en sinds twee weken voltijds. In die periode dat hij terug naar school gaat, ging ik er (samen met andere ouders) van uit dat de school optimaal zou inzetten op het begeleiden van de leerlingen. Anders verwoord: het optimaal gebruiken van de resterende tijd om samen de stof te herhalen en eventueel die leerlingen die een achterstand zouden hebben opgelopen de kans te bieden om tot in de laatste week te oefenen, vragen te stellen, met klasgenoten in kleinere groepjes de stof bespreken, mekaar helpen. 

Stof verwerkt? De toets beslist

Neen, wat wordt er beslist? We gaan de leerlingen overstelpen met taken en hen in de allerlaatste week herhalingstoetsen voorschotelen omdat ‘we moeten kunnen zien dat ze de stof hebben verwerkt’, want blijkbaar kan dat niet op bovenstaande manier. Mij ga je niet vertellen dat je dit alles even op een maand hebt ingehaald. Het maakt me triest dat ondanks alles wat de leerlingen hebben doorgemaakt (want geef toe, de lockdown was geen lachertje, het afstandsonderwijs was wat onwennig en niet voor iedereen even evident) er geen ruimte is gecreëerd om rekening te houden met wat de leerlingen bij al het voorgaande gevoeld hebben of nog steeds voelen. 

De impact die corona, de negatieve berichtgeving op het nieuws, de doden, de angsten, afstandsonderwijs en (fysiek) sociaal isolement op kinderen hebben gehad is naar mijn mening groot. Al die indrukken moeten door die hoofdjes worden verwerkt, die moeten een plaats krijgen. Zeg me niet dat het overdreven is, want dat is het niet. Ondanks alles hebben ze veerkracht getoond en hebben ze er in de mate van het mogelijke het beste van gemaakt. Respect kids! Echter nu even snel een kwartaal laten verwerken en denken dat het daarmee opgelost is, is flagrant fout. Dat is misschien goed voor de snellere of meer verstandige leerlingen, maar de anderen hebben een achterstand opgelopen.  Het is gewoon teveel om te verwerken. 

Brulboei Briers

Mijn excuses alvast voor wat hier een tirade lijkt te zijn, maar het is een frustratie die ik in de plaats van mijn zoon voel. Hij zit met nieuwe angsten, angsten om te falen, angsten omdat zijn ‘studeerplanning’ overhoop wordt gehaald, een prestatiedrang waarvan hij voelt dat hij die niet aankan, maar toch moet doorzetten. Al die stress, al die zaken die hij nu ervaart door de hoeveelheid stof die nu wordt gegeven en niet gespreid wordt over de tijd en ruimte die hem in het laatste schooljaar nog rest, is niet wat hij in gedachten had bij het afsluiten van zijn loopbaan op de lagere school. Wat is er mis met de tijd van toetsen om te zetten naar tijd voor extra bevraging, toelichting, desnoods begeleiding van kleinere groepjes die wat meer duiding nodig hebben? Het gaat hier wel om een kwartaal aan stof he beste lezer. Mijn zoon zit vol angsten, faalangsten die tijdens een toets nogmaals worden blootgelegd, die hem daar nogmaals mee zullen confronteren en hem nog verder naar beneden zullen trekken. Terwijl die laatste week moet worden omgezet in een positieve beleving.

Kuddegeest

De school is trouwens niet de enige die deze aanpak volgt, er zijn er blijkbaar nog die hun leerlingen overladen met taken, toetsenweken en periodes van voorbereidings- en planningsdruk (en dat tot vrijdag 26 juni!). Waar is de empathie die uit deze bijzondere periode zou moeten ontstaan zijn? Zijn de mentale gezondheid en misschien zelfs de mentale vermoeidheid, veroorzaakt door ALLES wat corona met zich meebracht dan niet een factor waarmee we rekening moeten houden? 

Alvorens ik hier een tirade uit de onderwijshoek op me afgevuurd krijg, dit is een gevoel waarmee ik, samen met echt wel wat ouders, zit, als ouder en enkel als ouder. Overtuig ons van het tegendeel. Overtuig ons ervan dat het lager onderwijs niet de dinosaurus is die vooral checklijstjes afvinkt, maar een instelling kan zijn die kan en soms zelfs moet afwijken van aloude dogma’s die nog nooit te maken hebben gehad met deze uitzonderlijke situatie. Dit staat los van de inspanningen die tijdens de lockdown zijn geleverd, want ik weet dat leerkrachten echt wel hun best hebben gedaan om dit op afstand op hun manier aan te pakken (alhoewel ik ook daar grote verschillen in aanpak heb vastgesteld). Ik heb bovendien ook het uiterste respect voor het leerkrachtenteam dat erin geslaagd is de volledige school te kunnen laten heropstarten na de lockdown.

Maar toch, laat de teugels even vieren, bestook ze nu niet met toetsen en taken die bovenop alle hogervermelde indrukken nogmaals zorgen voor stress en werkdruk en die hen confronteren met een realiteit waar ze nu net zoveel voor vrezen: aantonen dat ze de stof niet kennen en geen tijd meer hebben in de laatste week om daar iets aan te doen. Het is gewoon teveel. Geef ze wat rust in hun hoofd, het is hun allerlaatste week in het lager onderwijs. 

update 19/06

Ondertussen is bovenstaande wat beter gekaderd en is benadrukt dat de knopen reeds zijn doorgehakt en dat de toetsen enkel zullen peilen naar waar de leerlingen nu staan, zonder deze in rekening te nemen bij een eventuele klassenraad. Wij hebben Fre dan ook gezegd dat hij zich niet meer moet suf blokken, de opdrachten en taken van de laatste weken zullen al wel een duidelijke schets gemaakt hebben van wat hij al dan niet heeft verworven van kennis. 

Het was niet mijn bedoeling om alle onderwijsmensen over dezelfde kam te scheren, want blijkbaar werd dat wel zo gelezen. In the heat of the moment durf je wel eens ongewild bruggen te verbranden, wat voor een stoïcijns iemand als ik normaal niet van mijn gewoonte is. Verbindend werken, weet je wel ;-). Bon, dat gezegd zijnde hoop ik dat de verzuchtingen ter harte worden genomen en gebruikt worden om te kunnen groeien, waarbij een goede, duidelijke en ongenuanceerde communicatie in moeilijke tijden ervoor zal zorgen dat elke betrokken partij er sterker uitkomt.

Fijn weekend,
Tim

Vandaag heb ik op de E19 een fraai staaltje verkeersagressie meegemaakt. Terwijl mijn Leaf in ‘insane’-mode aan een duizelingwekkende snelheid van 100 km/u huiswaarts reed, zag ik hem van ver komen aanscheuren. Je kon er niet naast kijken, het dominante type dat de pechstrook op dat moment gebruikte als privéstrook, het type dat zich beter waant dan de rest en het zich permitteert om rechts in te halen. Ja, beste lezer, de man die vindt dat de nulmeridiaan door zijn aars loopt en waarvan de aambeien spontaan uitzetten bij de gedachte aan een rijhuis zonder oprit.

Mijn rechterspiegel zag aanvankelijk een grijze schim, die gaandeweg omgezet werd in een nagelnieuwe BMW5 cabrio met gepersonaliseerde nummerplaat ‘MMMMMMM’, net gewassen met 120 liter vers kraantjeswater en behandeld met een speciale regenbestendige wax. Normaal spot ik ze wat verder van huis, maar nu dus niet, het type Knokke-bezoeker dat er op wonderlijke wijze in slaagt om de mouwen van zijn roze trui (‘Miami pink’ voor de kenners) netjes over de schouders te laten hangen, ondanks de cabriostand.

Net op dat moment begon mijn wagen zich wat vreemd te gedragen en neigde naar rechts. Ondanks het tegensturen, kon ik niet anders dan me op de pechstrook te begeven. Ik vertraagde ...
​
De BMW5 naderde met rasse schreden en maande me opzij te gaan door het gaspedaal stevig in te drukken en wild te flikkeren met de koplampen. Ik wist dat hij me met morsesignalen iets wilde zeggen, maar kon er niets uit opmaken. Ik kon enkel antwoorden met ‘S.O.S.’, wat ik met mijn achterlichten dan ook deed: drie keer kort remmen, drie keer langer remmen en opnieuw drie keer kort. Het leek te helpen, de man vertraagde ook. Ik stopte.
Ik zette mijn vier knipperlichten aan, trok een hesje aan en begaf me naar de vangrail. De BMW5-man bleef even in zijn wagen zitten, maar besliste uiteindelijk uit te stappen. Terwijl uit zijn luidsprekers ‘Hold Me Now’ van Johny Logan galmde, kwam hij met kordate tred op me af en kon ik hem eindelijk aanschouwen: de lichtgrijze golvende haren, naar achter gekamd met Brylcreem en vergroeid met Ray Ban, een chinobroek en cognackleurige schoenen die een aria van een klakmars leken te spelen die de jaren 30 deden verbleken.

‘Awel paljas, wat denken we te doen? Mij even blokkeren of wa?’

Terwijl ik mijn hand voor mijn ogen hield (ik werd verblind door de reflectie van de zon op zijn Hugo Boss-horloge), maakte ik hem duidelijk dat mijn wagen pech had en ik niet anders kon dan me op de pechstrook te begeven.

‘Net wanneer ik afkom, hoe toevallig. Dat maak je mij niet wijs, paljas.’

° ‘Paljas. Werkelijk? Dus u noemt iemand die de pechstrook gebruikt een paljas terwijl u zelf een overtreding begaat? U kent mij niet. Laat me rustig de pechdiensten bellen en zet uw reis verder.’

‘Oh we gaan mij hier even negeren zie, meneer Leafke met zijn lange baard. Ga thuis nog wat bomen knuffelen.’ Hij draaide zich om en leek aanstalten te maken om terug naar zijn wagen te gaan. Hij draaide nog enkele rituele rondjes met de handen in zijn zij - dat doen alfamannetjes in Knokke naar ‘t schijnt. Oh kijk, hij kwam weer af.
‘Je weet toch wie ik ben, he?’

Ik herkende zijn stem inderdaad van ergens, maar kon niet zeggen of ik ze al eens in een documentaire over subculturen had gehoord of in een programma waar mensen bij mekaar komen eten en mekaar een kloot afdraaien met een score.

‘Ik verdien een pak meer dan jou met jouw’, hij keek naar de belettering op mijn wagen ‘braaaaanding’. Ik spel het zo omdat het duidelijk om een Antwerpenaar ging.

​° ‘Branding, op zijn Engels, braaaan - ding’, terwijl ik mijn beste received pronunciation te berde bracht.

‘Mijnheer kan ook Engels, proficiat.’

° ‘Dank je, dat apprecieer ik, ja, ik ben ook leerkracht, taalcoach.’

‘Kut met peren, een onderwijzer, nog ene die niks doet en profiteert van het afstandsonderwijs.’ Wat een kut met peren te zien heeft, is me niet duidelijk. Vermoedelijk is het in dat ene kookprogramma een keer aan bod gekomen of is het een gangbare uitspraak in de Knokse subcultuur.

‘En nog eens iets he, allemaal goed en wel he dat de kust veilig is voor kleuters ... en wij dan, is die dan voor ons niet veilig, mogen wij niet naar de kust?’

Ik stond op het punt om hem de betekenis van homoniemen uit te leggen, maar wellicht zouden zijn aambeien dat niet aangekund hebben. Ik nam mijn sleutelbos, plaatste de sleutels netjes tussen mijn vingers en sloeg hem bewusteloos.
Gelukkig deed mijn wagen het weer en kon ik de tocht uit mijn droom hervatten.

Beste vrienden,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog in de pen ben gekropen voor mijn blog. Het zijn dan ook bevreemdende tijden die mij enigszins in een soort van kramp hebben gehouden. Zo'n lockdown is in mijn geval echt niet goed voor mijn state-of-mind, ik denk dan na, begin opnieuw aan alles en nog wat te twijfelen en haal dan weer het existentiële van onder het stof. Dat laatste kwam vooral aan de oppervlakte nadat zeer triest nieuws mijn directe omgeving trof.

Licht uit

In onze kennissenkring zijn we gisteren geconfronteerd geweest met het verhaal van een plots overlijden dat ons niet onberoerd heeft gelaten. Ik ga niet uitweiden over de context, het is niet aan mij om het daarover te hebben, maar wel over de bredere context die wij dagelijks beleven. Het gebeuren raakt me omdat het om een generatiegenote gaat, een moeder, iemand die het gezicht zou kunnen zijn van heel wat mensen. En dan slaat het noodlot toe, meedogenloos snel en hard. Fuck. Ik kende haar niet, maar het pakt me. Ik denk aan de plannen die ze misschien aan het smeden was, de toekomst waar ze voor haar kinderen aan timmerde, de herinneringen die ze nog wilde maken, de onuitwisbare stempel die ze wilde drukken op het leven van haar familie, vrienden en kennissen.

Herinneringen smeden

Ik ben daar ook mee bezig en misschien plan ik zelfs teveel. Ik wil zoveel dingen doen op langere termijn, dat ik misschien te weinig bezig ben met de korte termijn, want vergis je niet, het leven kan ons allemaal plots ontnomen worden. Wat heb je dan aan een afvinklijstje of een langetermijnplanning? Niets. De coronaslachtoffers, jong en oud, hadden zich wellicht nooit kunnen inbeelden dat hun leven zo abrupt zou kunnen veranderen of (in sommige gevallen) ontnomen worden. Het raakt ons allemaal, maar we beseffen dat pas als het echt in onze naaste omgeving gebeurt.

Toen ik tijdens mijn kankerbehandeling een longontsteking had opgelopen en mijn leven aan een zijden draadje hing, spookte er maar één ding door mijn hoofd: mijn toekomst. Ik was net 24 geworden, what the fuck?! Het betekende de kentering van mijn bestaan, het was de figuurlijke knal tegen de muur die ik misschien wel nodig had, maar die me ondanks de gangbare clichés niet altijd de juiste richting opstuurde. Ik heb tijd nodig gehad om te beseffen dat het leven me veel dierbaarder is dan wat de dagelijkse rush of maatschappelijke druk me oplegt.

Ik besef nu meer dan ooit dat het leven kort is, en dat ik niet mag bezig zijn met de vraag wanneer het gedaan is (want dan zou ik me nog zieker maken) of wat ik binnen een paar maanden wil doen. Jij en ik moeten bezig zijn met vandaag. Welke steen verleg ik vandaag, wat kan ik doen om vandaag vast te beitelen in het geheugen van mijn gezin, wat kan ik doen om een impact te hebben op jou? Indien je al tot hier bent geraakt, heb ik al een steen verlegd en op mijn manier op jou impact gemaakt. Door dit te schrijven, maakt mijn tekst vanaf nu bovendien deel uit van het internet.

Elke aanpak werkt

Meteen weet je waarom ik ontzettend veel fotografeer, waarom ik vastleg wat ik vastleg. Mijn beelden moeten spreken, ze moeten iets vertellen en vaak is dat toch ook een herinnering, een stukje van mijn identiteitspuzzel. Als ik plots zou wegvallen, zullen mijn beelden en teksten blijven en zullen ze misschien ook bij jou een herinnering aan mij gesmeed hebben. Dat is nu echt een zeer bewuste strategie, beschouw het als mijn levensmissie. Als morgen de kanker terugkeert, kan het wel eens gedaan zijn. Als morgen mijn linkernier uitvalt, is het over-and-out, dan heb ik niets meer. Niet dat ik daarmee bezig ben, maar het is wel de wetenschap die de drijvende kracht is achter waarom ik op mijn manier steentjes verleg of optil.

Zo zijn we er allemaal op onze manier mee bezig, vaak onbewust, want we zijn immers allemaal het product van onze samenleving en soms treint die zo hard, dat het moeilijk is om stil te staan. Toch moeten we dat doen en hoop ik dat deze periode dat inzicht bij heel wat mensen heeft kunnen doen insijpelen. We zijn kwetsbaar, aanvaard dat, omarm dat en zet die kwetsbaarheid om in een kracht, in een missie om van elke dag de beste te maken, met stenen die je kan verleggen, hoe klein ook. 

Afstappen van dogma's

Stenen verleggen kan naar mijn mening niet verward worden met uiterlijk vertoon of rijkdom. Wat baten de drang naar eindeloze economische groei en het steeds weer willen verhogen van de levensstandaard als onze spiegel ons vertelt dat ze niets bijdragen aan het leven an sich? Het enige wat ik in die context zie is dat we dan enkel harder dienen te werken en meer tijd opofferen. Think about it. Neen, ik ben geen communist, maar stel ons levensrad wel in vraag. 

Die trein, waar ik het eerder over had, is gelukkig vandaag even gestopt. We krijgen de kans om met een andere bril te kijken naar hoe we geleefd hebben, naar wat voor ons belangrijk is, naar de essentie van ons bestaan. Laat dat moment niet onopgemerkt passeren, vergeet de business-as-usual, maar gebruik deze situatie om aan zelfreflectie te doen. Vandaag kan een keerpunt zijn, vergeet dat niet.

Tot slot

Over wat we vandaag meemaken, kan ik nog uren filosoferen en discussiëren. In ons leven maken we immers allemaal wel iets mee dat een belangrijke impact heeft op hoe we denken, handelen, zijn en beleven, vaak zelfs met een nieuwe kijk op het leven als gevolg. Daarin mag gerust minder plaats zijn voor de toekomst en meer plaats voor het hier en nu, het moment dat we nu beleven en hoe we dat willen invullen. Ja, dat is niet evident, zeker niet met de maatschappelijke druk en verwachtingen die we in al onze stappen tegenkomen. Laat je desondanks niet ontmoedigen, verleg stenen, hoe klein ze ook mogen zijn. Een lach of een traan kan wonderen verrichten.

Vandaag heeft de overleden vrouw waarover ik het had een steen verlegd, ze heeft impact gemaakt, een herinnering gebeiteld. Haar erfenis zal ik niet snel vergeten. De foto bovenaan draag ik dan ook aan haar op. Vanaf nu associeer ik dat beeld met kwetsbaarheid, contrasten en hoop.

Mijn deelneming.


Liefs, Tim