Ik had me voorgenomen om er niet (opnieuw) over te bloggen, maar het kriebelt te hard: wiskunde in het secundair onderwijs. Misschien wat breder dan dat vak, maar laat ik daar alvast mee aanvangen. Wie wiskunde hoort, denkt meteen aan rekenen, dat lijkt me logisch. En ondanks het feit dat het vak met logica te maken heeft, vind ik het niet logisch dat het ergens ook een taalvak is. Jawel, ik heb het over de talloze definities die een kind in de eerste graad dient te kennen. Definities die ik dertig jaar geleden ook moest kennen en vandaag zelfs niet meer in de donkerste hoeken van mijn hersenpan weet te vinden. Toch maken ze deel uit van het leerplan van een vak waar inzicht en toepassen de rode draad zouden moeten vormen.

Scoren of afzien

Wat heel hard speelt is het lijdzaam toekijken naar hoe mijn dochter definities uit het hoofd tracht te leren zonder goed en wel te beseffen waar de zwaarwichtige woorden voor staan. Toen ik als prille adolescent definities uit het hoofd moest leren, zat ik met net hetzelfde. Wat betekent dat? Niet nadenken en gewoon uit het hoofd leren (5 definities = 10 punten). Ik stel me daarbij een belangrijke vraag: wat vang je daar in godsnaam mee aan? Wat maakt dat definities anno 2019 (21ste eeuw) nog steeds niet aan belang hebben ingeboet? Is het om kinderen die niet goed zijn in wiskunde de kans te bieden om extra te scoren tijdens een toets (en wat zegt aframmelen van definities in godsnaam over het wiskundige inzicht van een kind)? Is het om hun Nederlands te verrijken met een vocabularium dat dateert uit een ander tijdperk? Of is het gewoon omdat het altijd al zo geweest is (mijn grootste vrees)? I wonder … Maar op zich hoeft het daarover niet te gaan en wil ik verder kijken. 

Versus

Kijk, we leven in een maatschappij waar een zeer duidelijke generatiekloof bestaat: de generatie die opgroeit met een zeer sterk gevisualiseerde en gemediatiseerde maatschappij waarbij smart devices en AI onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn en waar anders wordt omgegaan met ‘kennis’. Anderzijds heb je de generatie die is opgegroeid met de klassieke aanpak, een pakket letters met heel veel aandacht voor theorie en minder praktijk. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat we nog steeds vastzitten in het tweede, waar het kennen van stof (zij het definities of formules) nog steeds de kern van de zaak vormt. Ook nieuwe leerkrachten lijken het pad van hun oude leerkrachten verder te bewandelen. Misschien omdat er geen ruimte is voor vernieuwing of om toch maar niet uit een comfortzone te moeten stappen?

Je kan kinderen volstoppen met definities, maar ze gaan pas echt leren wat het betekent door te oefenen. Wil je leerlingen duidelijk maken wat distributiviteit inhoudt, zet hen dan aan het werk, laat hen in de klas oefenen, bij voorkeur samen, zodat ze kunnen leren van elkaars inzichten. Laat hen niet eenzijdig luisteren naar de leerkracht om dan thuis te komen met heel wat vraagtekens en nog meer frustraties. Ook die huistaken, die toch gefocust zijn op individueel werk, gaan dat niet meteen oplossen (want ik kan mijn dochter in het tweede middelbaar niet uitleggen hoe het net zit, frustratie aan haar kant en aan mijn kant). Samen denken, samen puzzelen, van elkaar leren en oefenen gaan een betere leerschool zijn om snel formules onder de knie te krijgen dan kinderen vanaf dag 1 woorden voor te leggen die hol zijn, maar waar wel een prijskaartje aanhangt, nl. punten. 

Same teacher, different approach

De generatie jongeren van vandaag wil een andere aanpak, de aanpak van een veerkrachtig onderwijs dat in dezelfde versnelling als hen rijdt, dat meegaat met zijn tijd, mee evolueert. Een onderwijs waarin de leerkracht op een andere manier kennis overbrengt en daarbij nieuwe technologie omarmt. Youtube-filmpjes die de stof op een visuele manier toelichten (en die men dus kan herbekijken) gaan meer blijven hangen dan de suffe stof in een cursus, e-learningmodules die de cursus uitleggen en testen op het tempo van het kind en niet op het tempo van de leerkracht of de ’snelste’ of ‘beste’ leerlingen. Gamificatie van de stof. Ja, het integreren van slimme toepassingen in de klas die veel meer aanleunen bij de leefwereld van de kinderen van vandaag (denk aan Bingel in het lager onderwijs). Met positieve feedback, herkansingen die hen doen groeien en nieuwe inzichten doen verwerven. Bij voorkeur zonder daar punten aan te koppelen, wel  doelstellingen. Uiteindelijk dienen wij ons op de arbeidsmarkt ook op die manier bij te scholen en zien we ook daar dat gamificatie een belangrijkere rol inneemt (denk aan taalonderwijs). En ja, in dat verhaal is er nog steeds een belangrijke rol weggelegd voor de leerkracht. 

Talent maakt gelukkig

Bedoel ik nu dat we van alle kinderen dommeriken moeten maken? Neen, absoluut niet, hun hersenen moeten gemasseerd worden, ze moeten geprikkeld worden zodat ze nieuwsgierig blijven en met een scherpe geest de uitdagingen van morgen durven aanpakken. Echter ben ik er wel van overtuigd dat het onderwijs best eens kijkt naar wat ‘kennis’ vandaag moet zijn en hoe die kennis het best de e-generatie bereikt. Zorg voor de juiste hefbomen die raakvlakken delen, die motiveren en niet langer frustreren.  Doe aan talentwerking, waarbij er in het onderwijs plaats is voor verkenning en ontwikkeling van interesses en skills zodat kinderen op de leeftijd van 14, 15 weten wat ze echt graag doen, waar ze goed in zijn, waar ze zich 100% voor willen smijten, daarvoor worden gewaardeerd en hun keuze daarop afstemmen. Kweek op die manier kinderen die makkelijker zullen doorstromen naar een job die aanleunt bij wat ze écht willen doen, niet bij wat ze moeten of horen te doen. Ze zullen gelukkiger door het leven gaan, geloof me.

Deze generatie is zo anders dan de onze of die van hun leerkrachten. Toch lijken we desondanks nog steeds vast te zitten in een methode die diep verankerd zit in de 20ste of misschien zelfs 19de eeuw. Ik wil zeker niet propageren dat ik het beter weet of kan, ik ben geen leerkracht. Ik bekijk het enkel vanuit het perspectief van de (be)leefwereld van een kind dat geboren is in een ander tijdperk en dat nu al worstelt met competitiedrang, met prestatiestress, met het wild om zich heen schoppen omdat het zoekende is, maar de kans niet krijgt stil te staan bij wat het wil. Het gaat soms te snel, het is soms teveel.

Ik heb haar plechtig beloofd geen mail te sturen naar de leerkracht of directie en respecteer dat. Ik kan het enkel van me afschrijven en hopen dat mijn stille protest een echo vindt. Dat mensen hun ervaringen met hun kinderen met me delen, maar ook dat leerkrachten opstaan en in alle eerlijkheid zeggen waarom het is zoals het is en welke impact zij kunnen hebben op het positief masseren van die hersenpannen.

Je ziet ze dagelijks verschijnen op Facebook of op sites van bepaalde kranten: verzuurde reacties op posts, artikels, nieuwsberichten. Reacties waar je soms echt van huivert, vol gemeende haat, bitterheid, wij-zijverhalen, opgejut door pulp die maar al te graag wordt verteerd door de zure maagsappen. Ikzelf kan ze maar moeilijk verteren, ik moet er haast van kotsen, mijn maag keert ervan. Het doet me pijn vast te stellen dat mijn kinderen opgroeien in een wereld waar hun onschuld stilaan wordt gekneed tot een kant kiezen, tot kleur, tot een leefomgeving die bestaat uit extremen die dan ook nog onnodig uitvergroot worden tot een roes van angst en haatzaaierij. De wereld van vandaag en morgen? Niet de mijne. Niet de onze. 

Kleuren met zwart ...

Het doet me pijn dat mensen mekaar zo weinig licht gunnen, mekaar geen complimenten meer durven geven uit angst verkeerd geïnterpreteerd te worden, plaats maken voor nijd en schone schijn en daarbij de essentie van hun bestaan negeren: genieten en leven. Durven leven. Wat heb je eraan constant te willen ventileren, constant je beklag te willen doen op alles wat je omringt zodat je na verloop van tijd niet meer positief kan zijn en de mooie dingen om je heen toch omzet in zwart? Ik zie op dorpspagina's verzuurde berichten verschijnen over het teveel aan vliegtuigen dat overvliegt, over het gebrek aan bladkorven in een straat, over een straatsteen die uitsteekt, over een technische dienst die openbare perken te weinig water geeft, over fietsstraten waar inhalen niet mag … En dan de reacties daarop. Lekker samen afgeven. Lekker samen iedereen nog meer naar beneden trekken. Hebben jullie - verzuurde mensen - dan echt niets beters te doen? Echt niet? Kunnen jullie zelf ook nog genieten? Was gisteren de moeite waard om zo op af te geven dat vandaag gewoon aan je neus voorbijgaat?

... of wit?

Daarom dit: ik heb één werkende nier (links), heb kanker gehad, chemo gehad, ben zwaar depressief geweest en heb sinds recent vernomen dat ik wellicht op het spectrum van autisme zit, net zoals mijn dochter. Een pakketje waarvan je voor minder zuur zou worden en in jezelf zou keren. Ondanks dat alles ben ik er nog en ben ik het leven dankbaar voor de kansen die ik heb gekregen. Ik heb soms diep gezeten, maar heb toch steeds weer kracht weten te putten uit die ervaringen, hoe lastig, hoe moeilijk en uitdagend ze soms ook waren. What doesn’t kill you, makes you stronger, weet je wel. Ik ben dankbaar en leef, niet aan 200%, gewoon. En ik ben geen zuurpruim, ik heb niet de neiging om me druk te maken om absurditeiten die ik in alle eerlijkheid eigenlijk niet opmerk. Omdat ik weet dat ze het niet waard zijn, dat het tijdverspilling is, kostbare tijd die ik dan liever in iets anders steek. Kostbaar omdat het leven me nu eenmaal te dierbaar is en waar ik me dan ook ten volle bewust van ben. Dat laatste is belangrijk en lijken sommigen uit het oog te verliezen.

Ik maak me wel druk om politiek en klimaat omdat dit de toekomst van mijn kinderen (die we met een brede kijk op de wereld trachten op te voeden) aanbelangt. En dan gaat het niet om verzuring, maar om maatschappelijke betrokkenheid. Geen haat, geen extremen, gewoon samen willen werken aan oplossingen, het openhouden van dialoog, het betrekken van mensen in dat verhaal om zaken in beweging te zetten. Meteen ook de reden waarom ik zaken over klimaat blijf delen, erover schrijf, in de hoop mensen te inspireren om het anders aan te pakken. Aanpakken en samen tot oplossingen komen werkt volgens mij nog steeds veel beter dan wat zitten te zaniken (lees: zeiken) over bladkorven in de straat. 

The little things in life

Genieten van het leven hoeft echt niet veel te betekenen. Kleine dingen kunnen heus groots zijn. Iemand helpen bij het oversteken, even diep in- en uitademen, dankbaar zijn voor zon én regen, een glimlach op iemands gezicht toveren, dankbaarheid uiten voor wat vanzelfsprekend lijkt, knuffelen, omhelzen, feedback geven en daar zelf voor durven openstaan, iemand verrassen met een leuk berichtje, een kaartje sturen, iemand bellen, iemands hand vasthouden of de schouder zijn waar nodig, een blik delen, delen in het algemeen, ervaring, kennis, … Kleine dingen, grote effecten, op jezelf, op je naasten, je vrienden, je kennissen. Dat is ook leven. Dat is ook genieten. Dat is waar je je als verzuurde enkeling beter op zou richten. 

Doe gewoon, zomaar.

Bij de eerste zonnestralen die een mooie lentedag aankondigden, was ie daar, de oorwurm. Je weet wel, een nummer dat blijft hangen en waarvan het refrein je ofwel hoofdpijn bezorgt ofwel doet verlangen naar meer. Must … play … this … song! Ik was opgelucht, ik was eindelijk af van Leef! van Hazes jr. en kon met opgeheven hoofd de dag aanvatten met New Gold Dream van Simple Minds (stukken beter). De laatste noten die ik nog net kon opvangen, waren genoeg om terstond het nummer lekker luid te zetten bij het nalezen van een vertaling. Heerlijk. Vervolgens met de zon in de rug op weg naar de bakker, dansend, huppelend als een ongetemd veulen, dartel en vastberaden, vreemde blikken. Het kon me niet schelen. En dan begon het, het fantaseren.

Fantaseren, afdwalen, het zit in mijn DNA. Zet een nummer op en ik bedenk er meteen een sketch of film bij. Om een bizarre reden zag ik me plots verschijnen in een soort promofilmpje waarin ik mezelf voorstel. De camera volgde me door een bos, langs weiden, dansend, naar boven kijkend, kusjes gooiend. Ik flirtte met de camera, maar het was me niet duidelijk of het een typisch filmpje was voor een kandidaat voor de verkiezingen of voor een verleider op Temptation Island. Op zich maakt dat niet uit, politiek is voor de verkiezingen toch ook een beetje temptation. Nadien word je met een kater wakker en weet je niet meer waarom je in dat specifieke bed ligt, begrijp je wel? ;-)

New Gold Dream, het nummer laat me niet los. Zin om te dansen, te springen, samen met vrienden in het promofilmpje. Het ontaardt in een fuif waar we luidkeels meezingen. Ik aan mijn vertrouwde draaitafel. Het besef dat ik die dj-draad ook terug moet oppikken. De heilige drievuldigheid die mensen beroert, beweegt: woord, beeld en klank. 

Ogen dicht nu en genieten van mijn promofilmpje, BreerZ de politicus die plaatjes draait op Temptation Island, verlangend naar een fuif voor veertigers, zucht ...

 Wat het stralende weer, de ontluikende lente en de langere dagen gemeen hebben, is dat ze ons doen bruisen. We bruisen van de energie, van onmetelijke durf en doorzettingsvermogen ... we stralen. Dat stralen heb ik moeten leren en met babystapjes breek ik stilaan mijn cocon open om de wereld rondom mij te begroeten. Ik neem afscheid van foyolo.

Forty shades of whatever

Soms denk ik dat ik veertig jaar heb moeten zoeken naar wie ik ben en wat ik eigenlijk wil bereiken. De grote fout die ik daarbij heb gemaakt is dat ik steeds terugkeek naar toen en gisteren en dat het verleden aan me leek te plakken als een ontstoken angel. Hoe meer ik het verleden trachtte te binden aan het heden, des te pijnlijker en vermoeiender het werd. Zie je, onbewust ging ik ervan uit dat het verleden me voor altijd gedefinieerd had. Ik legde mezelf dingen op, ik kwelde mezelf met het willen voldoen aan bepaalde normen, het willen beantwoorden aan een verwachtingspatroon.

Om te beseffen dat ik er eigenlijk goed naast zat, moest ik hard tegen de muur aanlopen. Zoals jullie weten is dat ook gebeurd. Neen, ik hebt het niet over mijn kanker, want ik besef dat ik daar anno 2019 eindelijk vrede mee heb genomen. Het gaat over diepere dingen, kwelgeesten die ik nooit een plaats heb gegeven en die me vasthielden in een web van illusies en veronderstellingen.

Vandaag besef ik meer dan ooit dat het verleden me steeds heeft afgeremd en dat ik moet leren dansen met talenten in plaats van ze steeds in vraag te stellen. Perfectionisme, de nagel aan mijn doodskist ;-). Vandaag wals ik dus door mijn krachten, de dingen waar ik echt goed in ben en die ik tot gisteren nooit echt in de verf durfde te zetten. Gestuurd door bescheidenheid, angst voor kritiek of misschien zelfs faalangst hield ik mezelf op de achtergrond. Ik teerde voor mijn opdrachten op klanten die voor de mond-aan-mondreclame zorgden. Dat werkte! Maar het zorgde ervoor dat ik in mijn cocon bleef zitten. Me, my pen and my camera. Dat was gisteren. 

Fear of 'you only live once', foyolo

Ik heb het laatste jaar enkele sterke karakters ontmoet, mensen met een verleden, soms zwaar, maar steeds met de blik gericht op vandaag en morgen. Mensen die ook diep hebben gezeten, maar  het verleden een plaats hebben kunnen geven en nu met opgeheven kin durven dansen. Ze walsen langs kruispunten en kijken vol verwondering (en ook wel verlangen) uit naar de mensen die op hun pad terechtkomen.  Ze doen dat omdat ze beseffen dat ze maar één leven hebben en dat ze het dan ook best omarmen, hic et nunc, hier en nu.

Door wat meer 'ja' te zeggen tegen mensen, maar ook door wat meer 'nee' te zeggen heb ik de juiste formule gevonden voor mijn persoonlijke re-branding. Door meer open te staan voor toevallige ontmoetingen, zie ik meer kruisbestuivingen. Door me wat kritischer en soms ook non-conformistischer op te stellen, zie ik helderder wat ik vandaag wil en waar ik naartoe wil gaan. De komende weken zal je her en der iets zien verschijnen dat te maken heeft met die re-branding. I'll keep you posted!

Om af te sluiten nog even dit: focus niet te hard op het verleden, want het blokkeert soms het pad dat je moet bewandelen. Omarm het leven, leef vandaag en kijk vol verlangen uit naar wat morgen brengt. Aan het verleden kan je niets meer veranderen, geef het dan ook een plaats, spring erover en wandel verder.

Dans met vandaag en morgen.

ontwerp logo: dARt
​

Het heeft lang geduurd, veel te lang eigenlijk. Het heeft lang geduurd om te verklaren waarom ik geprikkeld raak in drukke ruimtes waar muziek, geroezemoes of verschillende stemmen rondom mij binnenkomen als een grungeconcert waar ik mijn oor tegen de luidspreker leg. Het heeft lang geduurd om te verklaren waarom ik gevoelig ben voor beeld en waarom een scherpe blik en gevoel opgaan in tekenen, het aanschouwen van kunst, het zien van emoties en beelden die anderen niet meteen opmerken, het me fysiek of passief afsluiten van mijn omgeving, het willen opzoeken van rust in momenten van stress, drukte of chaos, het kunnen genieten van de wind, een streepje muziek, alleen zijn. 

Hoogsensitief

Na veertig jaar en gesprekken met zielsverwanten en mijn therapeut, de eerste stapjes in de vakliteratuur en heel wat indrukken heb ik het eindelijk omarmd en kan ik nu opgelucht zeggen dat ik hoogsensitief ben. 

Opgelucht dat ik bepaalde dingen eindelijk kan verklaren, maar ook dat mijn omgeving nu weet waarom ik even een stilte inbouw, of waarom ik even moet ontsnappen aan een context die mijn trommelvlies kwelt. Dat laatste is iets dat me al heel mijn leven achtervolgt. Vaak dacht ik dat het te wijten was aan stress of dat ik gewoon een vervelende, prikkelbare man was. :-) Neen! Het is gewoon zo dat geluid heel hard binnenkomt. Ik kan dat eigenlijk moeilijk verklaren, het lijkt vaak alsof mijn oren geluid versterken, dat ik een ingebouwde amplifier heb ofzo. Het jammere is alleen dat ik de knopjes daarvan nog niet gevonden heb. Ik voel de geluidsgolven in die mate binnenkomen dat ik soms denk dat mijn oor gaat bloeden, dat doet pijn. Ik moet dan aangeven dat het even rustiger wordt of ik moet zelf de ruimte even verlaten om wat rust op te zoeken. Soms zit ik aan de keukentafel met mijn koptelefoon op. Klinkt gek, maar dat helpt wel degelijk. 

Verdrinken in kunst

Nu ik erover lees, zie ik dat denkers en kunstenaars heel vaak hoogsensitief zijn, net omdat zij de dingen anders kunnen zien en omdat ze via hun kunst rust vinden, een kanaal om die rust te vertalen in kleur, indrukken en emoties. Het heeft me aan het denken gezet. Kunst en beeld hebben altijd een stevige vat op me gehad. Als kind en als tiener verdronk ik me in tekenen. Ik leerde mezelf aan hoe ik portretten kon tekenen. Toen mijn grootvader in 1993 was overleden aan kanker, had ik er spijt van dat ik hem nooit als testsubject gebruikt heb. Hij zat altijd statig in zijn zetel, ideaal voor een stilleven ;-). Ik gaf echter niet op en wou en zou hem tekenen, als een soort van eerbetoon. Zijn portret hangt nu bij mijn ouders. Ik tekende aan gigantische draak op mijn kamermuur en kleurde hem in, mijn ouders' kamer herschilderde ik tot een Egyptische tempel, enz.

Toen ik in Londen woonde als student, trok ik wekelijks meermaals naar de Tate Gallery. Via William Turner (die net zoals ik onder de indruk was van zijn werk) kwam ik bij Albrecht Dürer terecht. Ik kon uren staren naar zijn borstelstreken, de details, de kleuren, de contrasten, de verdoken humor, zijn passie, zijn perfectionisme. Steeds weer opnieuw datzelfde schilderij, ’s ochtends, ’s avonds, donker, licht. De man van de eerste selfies. Zijn kunst gaf me innerlijke rust, de nodige dosis om het drukke stadsleven weer even aan te kunnen.

Ik heb zo ook nog een programmeerfase (Basic) en uiteraard een schrijffase gehad. Zeker als student schreef ik heel wat teksten op kot. Al die zaken hebben één ding gemeen: creativiteit. Laat dat net de rode draad zijn in mijn leven. Alles wat ik doe of heb gedaan draait steeds rond dat creatieve. Ik heb nooit kunnen aarden in een omgeving waar conformisme de norm was en waar ik me niet creatief kon uitdrukken op mijn manier. Ik had een hekel aan Powerpoint, ik wou Prezi. Een opstel op school over een schooluitstap werd een ode aan de natuur, een rapport over een nieuwe bedrijfsstructuur werd een geïllustreerd boek, plaatjes draaien op een feest werd een missie met ‘goed gevoel’ als doel, ik stak mijn middenvinger op naar klassieke sollicitatiemethoden. Ik kan eindeloos doorgaan. Ik zie nu ook waarom ik niet kon werken in bedrijven met een zeer strakke structuur, een kader waar ik niet buiten kon, net omdat ik iemand ben die buiten de lijntjes wil kleuren, omdat ik het anders zie en beleef. Gevolg was dan ook dat ik een echte jobhopper was.

De sprekende foto


Verklaart misschien ook waarom ik me zo hard stort op fotografie, echter is het me nu pas duidelijk welke richting ik met die fotografie wil uitgaan. Het is eigenlijk glashelder sinds de gesprekken die ik de laatste maanden en weken heb gehad, vooral ook op basis van de feedback die ik krijg op mijn foto’s. Wat mensen het meest aanspreekt zijn net die beelden die anders niet zouden opvallen. Beelden die te maken hebben met kleuraccenten, of net het ontbreken daarvan, van natuurkrachten, van emoties, van situaties die geen inkt nodig hebben, die spreken. Ja, het is voor mij duidelijk dat ik die piste moet volgen. Ik heb dit nodig. Valt dat te rijmen met de verwachtingen van mijn klanten? Ja, zolang ze weten dat het in mijn geval steeds zal zijn vanuit een bepaalde hoek, dus niet echt rechttoe rechtaan, het beeld, de omgeving moeten kunnen spreken, het moet kloppen. Perfectionisme speelt daar ongetwijfeld ook een rol. 

Nu dat voor mij helder is, weet ik wat gedaan en kan ik me gericht verder bijscholen, kan ik verder experimenteren met licht en schaduw, met donkere partijen, met straatfotografie, met het vinden van tegenstellingen in beeld. En de foto’s die ik neem tijdens mijn wandelingen, reizen, het kuieren door straten? Die krijgen de plaats die ze verdienen en kan je vanaf nu ook kopen. Ik zie ze liever prijken in een bureau, een winkel, een woonkamer of toilet, dan dat ze virtueel stof verzamelen, toch? Voor mij een drempel die ik moest overwinnen, maar nu omarm. Dank aan allen die me aanraadden om dit te doen!


Lijstje afvinken

Een van mijn kwaliteiten is mensen aanvoelen. Als een klant me vraagt om teksten te schrijven of beelden te maken, tracht ik eerst een gesprek te voeren om aan te voelen wat of hoe die persoon denkt. Neen, ik ben geen creep, maar heb die info nodig om duidelijk aan te voelen wat die persoon wil. Ik tracht me nadien ook in te leven in zijn/haar leefwereld zodat ik dat het best kan vertalen naar beeld of woord. Dat inlevingsvermogen is ook een kenmerk van hoogsensitiviteit.

Zij die me kennen gaan dan ook echt niet verrast zijn als ze onderstaande lijst lezen, de kenmerken van hoogsensitieve personen:

• een intensievere en gedetailleerdere waarneming (horen, zien, ruiken, proeven, voelen); 
• sterk vermogen sferen en stemmingen van anderen aan te voelen;
• ervaart zowel de stemmingen van anderen als die van zichzelf heel sterk;
• hebben een sterk rechtvaardigheidsgevoel wat voor conflicten kan zorgen;
• een rijkelijke innerlijke beleving van de wereld wat samengaat met dromen en fantaseren;
• meer dan gemiddeld onder de indruk van kunst en muziek;
• pas waarde ergens aan kunnen hechten wanneer er een gevoel aan te pas komt;
• een sterkere verbinding met de natuur (en bij uitbreiding planeet, klimaat);
• willen anderen graag helpen en bijstaan;
• over het algemeen perfectionistisch van aard (maniakaal eigenlijk);
• een goed inlevingsvermogen;
• hebben een zeer goed ontwikkelde intuïtie;
• lijken over een 6de zintuig te beschikken;
• diepzinnig en creatief;
• denken in beelden (foto's).

​
Rust

Ik heb nog heel wat te lezen over hoogsensitiviteit om duidelijk uit te vissen hoe ik nu echt in mekaar zit en hoe mijn omgeving en ik dit best omarmen (Sofie, misschien moet ik dat boek dan toch maar doornemen ;-)). Wat voor mij duidelijk is, is dat ik als non-conformist eindelijk rust kan vinden en dat het niet langer gek is als ik even stilval of me even terugtrek, ik me stort in muziek, schrijven en fotografie. Door hoogsensitiviteit te omarmen, ga ik ervan uit dat er een wereld voor me opengaat en dat ongekende mogelijkheden met beeld en pen mijn toekomst mee zullen bepalen. ​

We hebben allemaal wel eens dat moment waarop we ons helemaal willen afsluiten van de buitenwereld. Zelfs al zit je alleen in een ruimte, dan nog zou je een koptelefoon willen opzetten, zo afsluiten dus. Jij en je muziek, heerlijk intiem. Ik heb vaak zulke momenten nodig, momenten waarop ik één kan zijn met mijn gedachten, momenten waar ik mijn emoties ongeremd de vrije loop kan laten gaan, wegdromend bij meeslepende deunen van verwondering en beroering. Vanochtend had ik weer zo'n moment en zou dat graag met jou willen delen.

Ik ga vaak lopen met muziek in de oren en ondanks het feit dat ik buiten ben, kan ik me helemaal afsluiten van de storende elementen rondom mij, mits de juiste muziek, zeer belangrijk. Afhankelijk van de tonen, de melodieën die dat ene zintuig strelen, worden andere zintuigen geprikkeld. Vanochtend had ik dus zo'n moment waarop alle emoties in harmonie samenkwamen en weer losgelaten werden, dankzij Hans Zimmer. Kijk, ik ben een fan van de filmmuziek van Zimmer, eigenlijk sinds de eerste tonen van Gladiator voor altijd voor kippenvel hebben gezorgd. Zimmer slaagt erin zoveel vast te leggen in zijn oeuvre, dingen die de film overstijgen, dingen die ons vaak doen wegdromen, doen huilen en verwonderen en ons toelaten er zelf een film bij te bedenken. Dat moment had ik tijdens mijn ochtendloopje met de soundtrack van Interstellar.

Interstellar

​Interstellar is een sciencefictionfilm die 5 jaar geleden in de zalen kwam, een film over een planeet die kreunt en over iemand die op zoek gaat naar een nieuwe bestemming. Ik ga niet dieper ingaan op de verhaallijn, maar kan alvast wel zeggen dat er thema's waren die me zeer sterk aanspraken, nl. vat willen krijgen op tijd, zoeken naar bestemming, een levensdoel vinden, ontwrichting, loslaten. Thema's waar ik zelf mee bezig ben en die in de film worden gedragen door de muziek. Hans Zimmer is er op meesterlijke wijze in geslaagd om de boodschap van de film om te zetten in zinneprikkelende tonen die je meevoeren naar andere bestemmingen, naar momenten waarop je de tijd hoort wegtikken, wegsijpelen naar een kolkende rivier van seconden, uren en jaren. Een rivier waarop al onze herinneringen dobberen, verankerd of op drift, emoties en indrukken die elk hun plekje op onze tijdbalk willen innemen. Soms vluchtig, aanwezig, blijvend.

Probeer je dan eens voor te stellen dat ik met zo'n muziek door glooiende natuurpracht loop bij een opkomende zon, in het bijzijn van dauwende narcissen en krokussen die - ondanks alles - elk jaar opnieuw met veel moed en doorzetting het mooiste van zichzelf laten zien. Eindeloos respect voor moeder natuur. En dan de soundtrack van Interstellar, muzikale verwennerij die het loopgenot overstijgt. Het is muziek die ik iedereen kan aanbevelen. Download de soundtrack, stream hem op Spotify, zet je koptelefoon op en sluiten je ogen. Laat de muziek je bij de hand nemen en je naar de rustige plekjes in je hoofd voeren, weg van de dagelijkse rush, weg van de gedachtenkerker, op plekken waar je je emoties kan uitlaten, ongeremd, luid kolkend. Kolkend, samen met de tijd waar je geen vat op hebt, maar wel leert omarmen.

Liefs,
T.

Onder een fragment uit de soundtrack.
Vind je trouwens dat wel wat meer mensen mijn blog mogen lezen, deel dan gerust mijn blogposts.

Ah, vandaag berg ik de drie definitief op en maak ik plaats voor de vier. Ik herinner me dat toen mijn ouders veertig werden, ik hen begon te bestempelen als ‘oud’. Zo leek het althans. Veertig leek voor mij mijlenver te liggen. En kijk, vandaag ben op datzelfde punt gekomen. Waar zijn die jaren naartoe gegaan? Ik vind dat zo gek. Gek omdat de tijd sneller lijkt te gaan naarmate je ouder wordt.

Als kind vind je een dag ontzettend lang duren, maar als volwassene en zeker op ‘latere’ leeftijd gaat dat zo voorbij. Hetzelfde met een jaar. Wat is een jaar? Dat is net waar bij mij het schoentje wringt, niet veertig worden of het bereiken van een ‘mijlpaal’, maar hoe tijd erop inhakt en het feit dat je daar geen vat op hebt. 

Begrijp me niet verkeerd, ik vind ouder worden een enorm boeiende en leerrijke ervaring. Ik zou echt niet meer de onbezonnen jongvolwassene van toen willen zijn (alhoewel ik met veel plezier terugkijk naar die tijd), maar wat mij dwarszit is dat ik een enorme to-dolijst heb en niet weet hoe of wanneer ik de volgende puntjes kan afvinken. 

Als je kanker hebt gehad (of misschien hoort het gewoon bij het ouder worden), is dat toch iets waar je al dan niet bewust mee bezig bent, dingen die je nog wil gedaan hebben, dingen die je wil beleefd hebben, die je wil zien, proeven of voelen ... want je weet maar nooit. Ik kan het ook niet meteen loslaten. Bij een aanhoudende hoofdpijn denk ik al in een bepaalde richting, bij een bloeddrukval of lagere immuniteit hetzelfde. Ik zie dan dat to-dolijstje op mijn netvlies verschijnen, maar evengoed de toekomst van mijn kinderen, ik wil hen zien groeien, razend benieuwd naar de keuzes die ze in hun leven gaan maken. En dat laatste mag uiteraard niet de overhand nemen, want dan vrees ik dat de andere dingen die op zijn minst even belangrijk zijn, onderweg misschien onopgemerkt voorbijgaan. Gelukkig tracht ik daarop te letten. Neem nu vanochtend. Fre is speciaal vroeger opgestaan om op eigen houtje de woonkamer te versieren en leuke feestmuziek op te zetten. Daar word ik week van, vooral omdat Fre zelf wat in de knoop ligt met zijn aandoening. Dat is zo hartverwarmend en dus een moment om te koesteren. En dan weet ik dat ik mijn lijstje gewoon moet opbergen. Uiteindelijk dienen zich op de meest onverwachte momenten gelegenheden aan die je leven pas echt een meerwaarde geven. De kleine dingen die een grote impact hebben, toevallige ontmoetingen, een glimlach, een knuffel, maar ook de ontwakende lente, de eerste bromvliegen … 

Elke dag kijk ik met een andere blik naar tijd, naar het leven, naar mijn omgeving en naar wat de dag te bieden heeft. En dan ben ik gewoon dankbaar, dankbaar voor het ouder worden en het kunnen meemaken en actief beleven van die momenten, want voor je het weet zijn ze weer voorbij.