Het heeft lang geduurd, veel te lang eigenlijk. Het heeft lang geduurd om te verklaren waarom ik geprikkeld raak in drukke ruimtes waar muziek, geroezemoes of verschillende stemmen rondom mij binnenkomen als een grungeconcert waar ik mijn oor tegen de luidspreker leg. Het heeft lang geduurd om te verklaren waarom ik gevoelig ben voor beeld en waarom een scherpe blik en gevoel opgaan in tekenen, het aanschouwen van kunst, het zien van emoties en beelden die anderen niet meteen opmerken, het me fysiek of passief afsluiten van mijn omgeving, het willen opzoeken van rust in momenten van stress, drukte of chaos, het kunnen genieten van de wind, een streepje muziek, alleen zijn. 

Hoogsensitief

Na veertig jaar en gesprekken met zielsverwanten en mijn therapeut, de eerste stapjes in de vakliteratuur en heel wat indrukken heb ik het eindelijk omarmd en kan ik nu opgelucht zeggen dat ik hoogsensitief ben. 

Opgelucht dat ik bepaalde dingen eindelijk kan verklaren, maar ook dat mijn omgeving nu weet waarom ik even een stilte inbouw, of waarom ik even moet ontsnappen aan een context die mijn trommelvlies kwelt. Dat laatste is iets dat me al heel mijn leven achtervolgt. Vaak dacht ik dat het te wijten was aan stress of dat ik gewoon een vervelende, prikkelbare man was. :-) Neen! Het is gewoon zo dat geluid heel hard binnenkomt. Ik kan dat eigenlijk moeilijk verklaren, het lijkt vaak alsof mijn oren geluid versterken, dat ik een ingebouwde amplifier heb ofzo. Het jammere is alleen dat ik de knopjes daarvan nog niet gevonden heb. Ik voel de geluidsgolven in die mate binnenkomen dat ik soms denk dat mijn oor gaat bloeden, dat doet pijn. Ik moet dan aangeven dat het even rustiger wordt of ik moet zelf de ruimte even verlaten om wat rust op te zoeken. Soms zit ik aan de keukentafel met mijn koptelefoon op. Klinkt gek, maar dat helpt wel degelijk. 

Verdrinken in kunst

Nu ik erover lees, zie ik dat denkers en kunstenaars heel vaak hoogsensitief zijn, net omdat zij de dingen anders kunnen zien en omdat ze via hun kunst rust vinden, een kanaal om die rust te vertalen in kleur, indrukken en emoties. Het heeft me aan het denken gezet. Kunst en beeld hebben altijd een stevige vat op me gehad. Als kind en als tiener verdronk ik me in tekenen. Ik leerde mezelf aan hoe ik portretten kon tekenen. Toen mijn grootvader in 1993 was overleden aan kanker, had ik er spijt van dat ik hem nooit als testsubject gebruikt heb. Hij zat altijd statig in zijn zetel, ideaal voor een stilleven ;-). Ik gaf echter niet op en wou en zou hem tekenen, als een soort van eerbetoon. Zijn portret hangt nu bij mijn ouders. Ik tekende aan gigantische draak op mijn kamermuur en kleurde hem in, mijn ouders' kamer herschilderde ik tot een Egyptische tempel, enz.

Toen ik in Londen woonde als student, trok ik wekelijks meermaals naar de Tate Gallery. Via William Turner (die net zoals ik onder de indruk was van zijn werk) kwam ik bij Albrecht Dürer terecht. Ik kon uren staren naar zijn borstelstreken, de details, de kleuren, de contrasten, de verdoken humor, zijn passie, zijn perfectionisme. Steeds weer opnieuw datzelfde schilderij, ’s ochtends, ’s avonds, donker, licht. De man van de eerste selfies. Zijn kunst gaf me innerlijke rust, de nodige dosis om het drukke stadsleven weer even aan te kunnen.

Ik heb zo ook nog een programmeerfase (Basic) en uiteraard een schrijffase gehad. Zeker als student schreef ik heel wat teksten op kot. Al die zaken hebben één ding gemeen: creativiteit. Laat dat net de rode draad zijn in mijn leven. Alles wat ik doe of heb gedaan draait steeds rond dat creatieve. Ik heb nooit kunnen aarden in een omgeving waar conformisme de norm was en waar ik me niet creatief kon uitdrukken op mijn manier. Ik had een hekel aan Powerpoint, ik wou Prezi. Een opstel op school over een schooluitstap werd een ode aan de natuur, een rapport over een nieuwe bedrijfsstructuur werd een geïllustreerd boek, plaatjes draaien op een feest werd een missie met ‘goed gevoel’ als doel, ik stak mijn middenvinger op naar klassieke sollicitatiemethoden. Ik kan eindeloos doorgaan. Ik zie nu ook waarom ik niet kon werken in bedrijven met een zeer strakke structuur, een kader waar ik niet buiten kon, net omdat ik iemand ben die buiten de lijntjes wil kleuren, omdat ik het anders zie en beleef. Gevolg was dan ook dat ik een echte jobhopper was.

De sprekende foto


Verklaart misschien ook waarom ik me zo hard stort op fotografie, echter is het me nu pas duidelijk welke richting ik met die fotografie wil uitgaan. Het is eigenlijk glashelder sinds de gesprekken die ik de laatste maanden en weken heb gehad, vooral ook op basis van de feedback die ik krijg op mijn foto’s. Wat mensen het meest aanspreekt zijn net die beelden die anders niet zouden opvallen. Beelden die te maken hebben met kleuraccenten, of net het ontbreken daarvan, van natuurkrachten, van emoties, van situaties die geen inkt nodig hebben, die spreken. Ja, het is voor mij duidelijk dat ik die piste moet volgen. Ik heb dit nodig. Valt dat te rijmen met de verwachtingen van mijn klanten? Ja, zolang ze weten dat het in mijn geval steeds zal zijn vanuit een bepaalde hoek, dus niet echt rechttoe rechtaan, het beeld, de omgeving moeten kunnen spreken, het moet kloppen. Perfectionisme speelt daar ongetwijfeld ook een rol. 

Nu dat voor mij helder is, weet ik wat gedaan en kan ik me gericht verder bijscholen, kan ik verder experimenteren met licht en schaduw, met donkere partijen, met straatfotografie, met het vinden van tegenstellingen in beeld. En de foto’s die ik neem tijdens mijn wandelingen, reizen, het kuieren door straten? Die krijgen de plaats die ze verdienen en kan je vanaf nu ook kopen. Ik zie ze liever prijken in een bureau, een winkel, een woonkamer of toilet, dan dat ze virtueel stof verzamelen, toch? Voor mij een drempel die ik moest overwinnen, maar nu omarm. Dank aan allen die me aanraadden om dit te doen!


Lijstje afvinken

Een van mijn kwaliteiten is mensen aanvoelen. Als een klant me vraagt om teksten te schrijven of beelden te maken, tracht ik eerst een gesprek te voeren om aan te voelen wat of hoe die persoon denkt. Neen, ik ben geen creep, maar heb die info nodig om duidelijk aan te voelen wat die persoon wil. Ik tracht me nadien ook in te leven in zijn/haar leefwereld zodat ik dat het best kan vertalen naar beeld of woord. Dat inlevingsvermogen is ook een kenmerk van hoogsensitiviteit.

Zij die me kennen gaan dan ook echt niet verrast zijn als ze onderstaande lijst lezen, de kenmerken van hoogsensitieve personen:

• een intensievere en gedetailleerdere waarneming (horen, zien, ruiken, proeven, voelen); 
• sterk vermogen sferen en stemmingen van anderen aan te voelen;
• ervaart zowel de stemmingen van anderen als die van zichzelf heel sterk;
• hebben een sterk rechtvaardigheidsgevoel wat voor conflicten kan zorgen;
• een rijkelijke innerlijke beleving van de wereld wat samengaat met dromen en fantaseren;
• meer dan gemiddeld onder de indruk van kunst en muziek;
• pas waarde ergens aan kunnen hechten wanneer er een gevoel aan te pas komt;
• een sterkere verbinding met de natuur (en bij uitbreiding planeet, klimaat);
• willen anderen graag helpen en bijstaan;
• over het algemeen perfectionistisch van aard (maniakaal eigenlijk);
• een goed inlevingsvermogen;
• hebben een zeer goed ontwikkelde intuïtie;
• lijken over een 6de zintuig te beschikken;
• diepzinnig en creatief;
• denken in beelden (foto's).

​
Rust

Ik heb nog heel wat te lezen over hoogsensitiviteit om duidelijk uit te vissen hoe ik nu echt in mekaar zit en hoe mijn omgeving en ik dit best omarmen (Sofie, misschien moet ik dat boek dan toch maar doornemen ;-)). Wat voor mij duidelijk is, is dat ik als non-conformist eindelijk rust kan vinden en dat het niet langer gek is als ik even stilval of me even terugtrek, ik me stort in muziek, schrijven en fotografie. Door hoogsensitiviteit te omarmen, ga ik ervan uit dat er een wereld voor me opengaat en dat ongekende mogelijkheden met beeld en pen mijn toekomst mee zullen bepalen. ​

We hebben allemaal wel eens dat moment waarop we ons helemaal willen afsluiten van de buitenwereld. Zelfs al zit je alleen in een ruimte, dan nog zou je een koptelefoon willen opzetten, zo afsluiten dus. Jij en je muziek, heerlijk intiem. Ik heb vaak zulke momenten nodig, momenten waarop ik één kan zijn met mijn gedachten, momenten waar ik mijn emoties ongeremd de vrije loop kan laten gaan, wegdromend bij meeslepende deunen van verwondering en beroering. Vanochtend had ik weer zo'n moment en zou dat graag met jou willen delen.

Ik ga vaak lopen met muziek in de oren en ondanks het feit dat ik buiten ben, kan ik me helemaal afsluiten van de storende elementen rondom mij, mits de juiste muziek, zeer belangrijk. Afhankelijk van de tonen, de melodieën die dat ene zintuig strelen, worden andere zintuigen geprikkeld. Vanochtend had ik dus zo'n moment waarop alle emoties in harmonie samenkwamen en weer losgelaten werden, dankzij Hans Zimmer. Kijk, ik ben een fan van de filmmuziek van Zimmer, eigenlijk sinds de eerste tonen van Gladiator voor altijd voor kippenvel hebben gezorgd. Zimmer slaagt erin zoveel vast te leggen in zijn oeuvre, dingen die de film overstijgen, dingen die ons vaak doen wegdromen, doen huilen en verwonderen en ons toelaten er zelf een film bij te bedenken. Dat moment had ik tijdens mijn ochtendloopje met de soundtrack van Interstellar.

Interstellar

​Interstellar is een sciencefictionfilm die 5 jaar geleden in de zalen kwam, een film over een planeet die kreunt en over iemand die op zoek gaat naar een nieuwe bestemming. Ik ga niet dieper ingaan op de verhaallijn, maar kan alvast wel zeggen dat er thema's waren die me zeer sterk aanspraken, nl. vat willen krijgen op tijd, zoeken naar bestemming, een levensdoel vinden, ontwrichting, loslaten. Thema's waar ik zelf mee bezig ben en die in de film worden gedragen door de muziek. Hans Zimmer is er op meesterlijke wijze in geslaagd om de boodschap van de film om te zetten in zinneprikkelende tonen die je meevoeren naar andere bestemmingen, naar momenten waarop je de tijd hoort wegtikken, wegsijpelen naar een kolkende rivier van seconden, uren en jaren. Een rivier waarop al onze herinneringen dobberen, verankerd of op drift, emoties en indrukken die elk hun plekje op onze tijdbalk willen innemen. Soms vluchtig, aanwezig, blijvend.

Probeer je dan eens voor te stellen dat ik met zo'n muziek door glooiende natuurpracht loop bij een opkomende zon, in het bijzijn van dauwende narcissen en krokussen die - ondanks alles - elk jaar opnieuw met veel moed en doorzetting het mooiste van zichzelf laten zien. Eindeloos respect voor moeder natuur. En dan de soundtrack van Interstellar, muzikale verwennerij die het loopgenot overstijgt. Het is muziek die ik iedereen kan aanbevelen. Download de soundtrack, stream hem op Spotify, zet je koptelefoon op en sluiten je ogen. Laat de muziek je bij de hand nemen en je naar de rustige plekjes in je hoofd voeren, weg van de dagelijkse rush, weg van de gedachtenkerker, op plekken waar je je emoties kan uitlaten, ongeremd, luid kolkend. Kolkend, samen met de tijd waar je geen vat op hebt, maar wel leert omarmen.

Liefs,
T.

Onder een fragment uit de soundtrack.
Vind je trouwens dat wel wat meer mensen mijn blog mogen lezen, deel dan gerust mijn blogposts.

Ah, vandaag berg ik de drie definitief op en maak ik plaats voor de vier. Ik herinner me dat toen mijn ouders veertig werden, ik hen begon te bestempelen als ‘oud’. Zo leek het althans. Veertig leek voor mij mijlenver te liggen. En kijk, vandaag ben op datzelfde punt gekomen. Waar zijn die jaren naartoe gegaan? Ik vind dat zo gek. Gek omdat de tijd sneller lijkt te gaan naarmate je ouder wordt.

Als kind vind je een dag ontzettend lang duren, maar als volwassene en zeker op ‘latere’ leeftijd gaat dat zo voorbij. Hetzelfde met een jaar. Wat is een jaar? Dat is net waar bij mij het schoentje wringt, niet veertig worden of het bereiken van een ‘mijlpaal’, maar hoe tijd erop inhakt en het feit dat je daar geen vat op hebt. 

Begrijp me niet verkeerd, ik vind ouder worden een enorm boeiende en leerrijke ervaring. Ik zou echt niet meer de onbezonnen jongvolwassene van toen willen zijn (alhoewel ik met veel plezier terugkijk naar die tijd), maar wat mij dwarszit is dat ik een enorme to-dolijst heb en niet weet hoe of wanneer ik de volgende puntjes kan afvinken. 

Als je kanker hebt gehad (of misschien hoort het gewoon bij het ouder worden), is dat toch iets waar je al dan niet bewust mee bezig bent, dingen die je nog wil gedaan hebben, dingen die je wil beleefd hebben, die je wil zien, proeven of voelen ... want je weet maar nooit. Ik kan het ook niet meteen loslaten. Bij een aanhoudende hoofdpijn denk ik al in een bepaalde richting, bij een bloeddrukval of lagere immuniteit hetzelfde. Ik zie dan dat to-dolijstje op mijn netvlies verschijnen, maar evengoed de toekomst van mijn kinderen, ik wil hen zien groeien, razend benieuwd naar de keuzes die ze in hun leven gaan maken. En dat laatste mag uiteraard niet de overhand nemen, want dan vrees ik dat de andere dingen die op zijn minst even belangrijk zijn, onderweg misschien onopgemerkt voorbijgaan. Gelukkig tracht ik daarop te letten. Neem nu vanochtend. Fre is speciaal vroeger opgestaan om op eigen houtje de woonkamer te versieren en leuke feestmuziek op te zetten. Daar word ik week van, vooral omdat Fre zelf wat in de knoop ligt met zijn aandoening. Dat is zo hartverwarmend en dus een moment om te koesteren. En dan weet ik dat ik mijn lijstje gewoon moet opbergen. Uiteindelijk dienen zich op de meest onverwachte momenten gelegenheden aan die je leven pas echt een meerwaarde geven. De kleine dingen die een grote impact hebben, toevallige ontmoetingen, een glimlach, een knuffel, maar ook de ontwakende lente, de eerste bromvliegen … 

Elke dag kijk ik met een andere blik naar tijd, naar het leven, naar mijn omgeving en naar wat de dag te bieden heeft. En dan ben ik gewoon dankbaar, dankbaar voor het ouder worden en het kunnen meemaken en actief beleven van die momenten, want voor je het weet zijn ze weer voorbij. 

Wat was ik trots toen ik gisteren zoveel geëngageerde jongeren zag manifesteren in naam van het klimaat, voor een krachtdadiger beleid, voor ballen. Er wordt maar al te graag kritiek geuit op die generatie als zijnde verslaafd aan sociale media, gamend, met een smartphone als verlengstuk van zichzelf. Ze zijn wel degelijk geëngageerd, ze tonen dat ze echt wel met andere dingen bezig kunnen zijn, ze zijn gedreven, ze vechten voor idealen. Dat ze daarvoor moeten spijbelen zegt veel over hoe de politiek omgaat met manifestaties, met boodschappen die mensen uitdragen. Als we dat in een weekend doen, is het een maat voor niets en worden we schaakmat gezet door een versnipperde politieke kleutertuin waar 4 kleuters in een zeer kleine school bekvechten over wie nu de krijtlijnen bepaalt. En als er al iets in krijt wordt gekribbeld, spoelt het de volgende dag weg. Met dank aan de hakken in het zand van enkele hardliners.

Benijdenswaardige particratie

Door de heersende particratie is het in België onmogelijk geworden om beleid te voeren met een langetermijnvisie. De politiek is verzand tot een allegaartje dat enkel bezig is met cijfers, met de volgende verkiezingen.  Ik vind dat intriest, ik vind dat niet benijdenswaardig en ik vraag me dan ook echt af of we in België ooit beleid gaan krijgen waar klimaat een prioriteit wordt. Tot op heden zijn we steeds bezig geweest met economie, met een begroting die niet mag ontsporen door een fout - laten we eerlijk wezen - Europees beleid. Paul De Grauwe bevestigt dat investeringen die nodig zijn voor het klimaat in de kiem worden gesmoord door de strenge Europese begrotingsrichtlijnen. Trouwens, waarom kunnen economie en klimaat niet hand in hand gaan? Daar zijn genoeg studies over gepubliceerd, maar het is de politieke wil en toch ook de onkunde van enkele beleidsmakers die dat net verhinderen.

Protesteren tegen het vanzelfsprekende

De generatie die nu is opgestaan en van zich laat horen, is niet bezig met het politieke bestel, ze protesteren voor iets dat politieke grenzen en waarden zou moeten overstijgen, ze protesteren voor hun toekomst. Zie je, zij zijn het die gaan moeten leven in een wereld die wij gecreëerd hebben, die wij afgemat hebben, die wij hebben uitgeperst tot het sap helemaal is uitgedroogd. Het is die generatie en die van hun kinderen die binnen 50 à 80 jaar te kampen gaat hebben met een sterk gestegen zeespiegel, met een wereld waarvan nog maar 1/3 van de nu nog bestaande diersoorten leeft, met poolkappen die minder wit zien, met weersomstandigheden die veel extremer gaan zijn dan vandaag. Ja, we dragen een enorme verantwoordelijkheid. Alles is zo vanzelfsprekend geworden en zolang we daar allemaal aan meedoen, doen we gewoon verder (want zij en zij doen het toch ook? Wat voor zin heeft het dat ik groener leef als Amerika blijft vervuilen of mijn buur lekker diesel blijft stoken? Wat voor zin heeft het dan?). Het is veel te makkelijk om te blijven handelen zoals we nu bezig zijn. Ondanks de zeer lange droogte zag ik afgelopen zomer foto's van mensen passeren die in hun tuin hun zwembad hadden gevuld. Omdat het water uit de kraan vanzelfsprekend is. We hadden er weer een recordjaar van extreme droogte en bosbranden opzitten. Doet jullie dat dan niets? Zet dat jullie dan niet aan het denken? Is dat zo moeilijk?

Tikkertje of verstoppertje?

Onze kinderen zien het wel. Zij hebben het door en zij hebben verdorie schrik van wat komen zal. Terecht trouwens. En die politici, de mensen die wij verkiezen om ons te vertegenwoordigen? Zij doen aan volksverlakkerij, aan politiek van het ancien regime, ze lachen ons en onze kinderen uit. De enige toekomst waar zij mee bezig zijn is welke post ze ooit op Europees niveau willen innemen of welke post ze op Vlaams of federaal niveau willen nemen. Ja, beste lezers, dat is nieuws. Persconferenties over postjes verdelen. Ik vind dat niet nieuwswaardig. Als diezelfde mensen een persconferentie zouden geven over het programma dat ze willen  uitvoeren, over wat ze willen opnemen in onderhandelingen na de verkiezingen, dan ga ik luisteren, want ik wil weten waar mijn stem naartoe gaat. Mij interesseert het geen bal wie welk postje ambieert. Dat is geen politiek, dat is tikkertje spelen op het hoogste niveau. Geert die Bart tikt: "Jij gaat hem nu zijn." Het mag geen tikkertje of verstoppertje (denk aan de acties van onze politici na de klimaatmars in december) zijn, het moet beleid zijn en het moet geloofwaardig en ambitieus zijn.

Ja ik ben boos, godverdomme wat ben ik boos. Marghem die gisteren in het parlement zei dat de overheid een website heeft gemaakt over klimaatacties die de jeugd kan voeren. Wauw, knap joh! Of het feit dat de overheid klimaatcoaches naar school stuurt. Het zijn niet de jongeren die moeten gecoacht worden, voor alle duidelijkheid. Het zijn de ouders en de beleidsvoerders die moeten gecoacht worden. Het zijn de lobbygroepen die liever extra dividenden uitkeren die moeten gecoacht worden.

Wake up!

Ik zag ergens tussen de verzuurde reacties van HLN (altijd heerlijke lunchlectuur, mijn reactie daarop lees je hier) een typfout staan die eigenlijk alles samenvat: foorprint. Terwijl de protesterende jongeren bezig zijn met onze ecologische footprint die hun toekomst bepaalt, zijn heel wat anderen met een foorprint bezig, het organiseren van een circus waar iedereen maar wat rondfietst op een eenwieler, ieder voor zich, jonglerend met vier kegels die te vaak op de grond vallen. 

Die avond ten huize een doorsnee Vlaams gezin in een wereldvreemd boerengat.
 
Tv-stem: “En dan nu het nieuws met Martine Tanghe.”
 
Marie: “Jos, het nieuws gaat beginnen!”

Martine Tanghe: “Goedenavond beste kijkers. Met 12.500 waren ze, de brossers voor bossen, spijbelende leerlingen die vandaag opnieuw de Brusselse straten innamen voor een krachtdadig klimaatbeleid. Ze …”

Jos: “Lap, allee, zie ze daar nu lopen die snotapen. Echt he, als ik directeur was geweest, ik had ze zwaar gestraft. School laten om even interessant te doen op tv. Ze kunnen mijn kloten kussen die klotejong. Dat zijn de profiteurs van morgen, de apen waar wij belastingen voor betalen!”

Marie: “Om nog maar te zwijgen van hun acties thuis. Wedden dat ze met het vliegtuig naar Spanje reizen? Of dat ze weer iets bestellen op AliExpress?”

Jos: “Juist, uit China, dat dan naar hier komt per vliegtuig!”

Marie: “Of per schip Jos!”

Jos: “Per schip, ja, per schip, met hun rode diesel. He, wat gaan ze daar dan op zeggen, dat die Chinezen het naar hier moeten roeien?”

Marie: “Jos, stop, ik kom niet meer bij!”
Het koppel plaatst terstond de grap op Facebook om toch de 5 likes te halen waar ze al een hele dag op azen.

Jos: “Hier se, ik zie hier op Facebook een berichtje passeren van al die tenten die die snotjong achterlaten op festivals. Dat ze daar eens een nieuwsitem van maken in plaats van weer die pamfletten in mijn gezicht te gooien. Ze zien naar niks om, maar hangen wel de heilige uit in Brussel.”

Marie: “Het zijn allemaal tentsletten Jos.”

​Jos: "Tentsletten?"

Marie: “Awel, die dat daar allemaal in een tent zitten op het festival, dat zijn toch tentsletten, is een paar jaar geleden nog op het nieuws geweest. Meisjes die met hun zatte kloten van de ene tent naar de andere gaan op zoek naar wat liefde.”

Jos: “Wat liefde? Kennen die dat? Bende hypocrieten. Ja, wat gaan vossen en snuiven, dat kunnen ze wel. Benieuwd naar het feestje na de betoging.

Marie: “Jos stop, ik kom niet meer bij.”  
Het koppel plaatst terstond de grap op Facebook om toch de 5 likes te halen waar ze al een hele dag op azen.

 “Hier, kijk die woordvoerster, zeventien, maar al streken van hier tot in China!”, zegt Jos terwijl hij naar het 4K UHD 50" gebogen scherm van Samsung wijst.

Marie: “Kijk, kijk, ze draagt een jas van Jack Wolfskin. Da’s geen C&A he Jos.”

Jos: “Neeje, ze is een tentslet én een merkhoer, vals kind.”

Marie: “Jos, stop, ik kom niet meer bij!” Marie neemt een foto van de woordvoerster en plaatst het label van Jos op Facebook om toch de 5 likes te halen waar ze al een hele dag op aast. “Kijk, Frank heeft jou een duim gegeven.” Ze stopt prompt haar smartphone in Jos’ handen.

Jos: “Ah de Frank, daar kan je op rekenen. Had nu wel een hartje van hem verwacht, maar goed, een duim is ook goed zeker?”

Marie: “Je hebt mensen die duimen geven en mensen die hartjes geven he. Ik geef altijd hartjes en verwacht dat ze mij dan ook hartjes teruggeven. Allee ja, ik wil maar zeggen he Jos.”

Jos: “Dat is zo schatteke, de volgende keer krijgt Frank ook alleen maar een duim. Voor wat hoort wat vind ik."  

Plots gaat de achterdeur open en trekt een jongeman snel zijn nieuwe Adidas-schoenen uit.

Jos: “Ah zoon, eindelijk, we werden wat ongerust. Alles OK? Hoe was het op school?”  

​Zoon: “Geen idee, ik was aan het brossen voor de bossen.”
 

Bedankt voor het lezen van dit fragment! Wil je meer zien? Bekijk dan nu al een preview op vet.nu, het digitale platform van het openbare boegeroep.