Terug tiener

Verwonderd vieren

We noteren april 2003, de laatste chemo, het moment waarop de kanker het onderspit moet delven en ik de laatste restjes uitspuw. Het was een hoofdstuk dat ik kon afsluiten en meteen ook de start van een nieuw leven.
Sindsdien ben ik in volledige remissie zoals dat heet. Af en toe steekt er wel eens een paniekmoment op, meestal net voor een volgende check-up, maar niet altijd. Gisteren bijvoorbeeld zat ik nog bij de dokter omdat ik verschrikkelijke pijn had in de onderbuik. Dan draait die molen weer aan een onwerkelijke snelheid en flitsen er toch weer dingen voorbij. Onvermijdelijk vermoed ik. Gelukkig was het iets van voorbijgaande aard en bevestigde de bloedanalyse dat ik me geen zorgen hoefde te maken.

Gerustgesteld. En zo ga ik van de ene ‘gerustgesteld’ naar de andere. Mijn jaartelling bestaat uit zulke ankerpunten: check-ups, controles, bloedanalyses. Tja, reken maar he, haast tien jaar, tien jaar verdorie!
Eigenlijk zou ik volgend jaar gewoon beter die tien jaar vieren dan mijn verjaardag. Ik had trouwens nooit durven denken dat ik nog eens tien jaar zou worden, dus best uniek, nietwaar?

Soms voel ik me wel zo, tien. Ik ben een dromer, een fantast en blijf verwonderd over de dingen die me omringen. Gek he? Of niet? Dat verklaart ook waarom ik zo’n warhoofd kan zijn, ik kan echt bij dingen wegdromen. Het terugkeren naar de realiteit verloopt dan soms in fasen. Het zou anderzijds ook een gevolg van de chemo zelf kunnen zijn, die volgens artsen een invloed zou kunnen hebben gehad op de hersencellen. Ik laat dat laatste in het midden. Mocht dat het resultaat zijn van chemo, dan ga ik niet klagen, ik heb immers jarenlang stoppen in mijn oren gehad. Ik heb me jarenlang in een geijkt patroon willen vastpinnen, maar heb toch beseft dat ik mezelf kan zijn en dat ik me echt moet laten leiden door mijn gevoelens en wilskracht om dat nieuwe hoofdstuk dat ik nu beleef in een bepaalde richting te sturen. Vandaar deze blog, het schrijven en het uitwerken van iets dat ik binnenkort hopelijk in bijberoep kan uitoefenen. Ik weet hoe ik in elkaar zit, dat moet er vroeg of laat toch uit.

Moed, nog zoiets. Ik besef dat ik niets te verliezen heb en voel me de rijkste man ter wereld. Klinkt misschien ook weer gek, maar ik bekijk het gewoon allemaal anders. Ik heb ondertussen twee kinderen en heb een pracht van een vrouw, dus rijker dan dat kan ik niet zijn. Geen ambities die me een hoog loon bezorgen, gewoon van dag op dag leven en genieten met de middelen die we op dat ogenblik hebben. En die moed waarover ik het dan heb? Ik verdedig mijn standpunt in een wereld die voorbijraast, vol materiële zaken, reclame, idealen en valse wijsheden die ons onze identiteit stilaan doen vergeten. Waarom? Omdat we er geen tijd voor hebben om even bij onszelf stil te staan, dat is het. En ja, ik schrijf hier verdorie vaak over, maar nog steeds niet genoeg. En ja, vind mij dan maar een idealist, ieder zijn mening, maar vergeet niet mensen dat het om het hic et nunc gaat. Dat het om de beleving van het nu gaat. Soms heb ik de indruk dat mensen eerst iets moeten meegemaakt hebben, zelf of in hun familie, vrienden- of kennissenkring alvorens ze worden wakkergeschud. Dat was bij mij destijds niet anders, ik geef dat toe. Maar kijk, hier zit ik nu als bijna tienjarige die de wereld opnieuw ontdekt en die merkt dat heel wat mensen rondom hem bijna opgebrand zijn nog voor ze veertig zijn. Moet ik dat normaal vinden? Neen. Maar ik kan je jammer genoeg niet helpen. Het enige wat ik kan doen is je met woorden proberen wakker te schudden. Ik hoop van harte dat het helpt.

Deel gerust met mensen die er misschien iets aan hebben!