Observeer en geniet

Dit klinkt enorm cliché en wordt vaak weggelachen, maar ik merk dat ik meer van de dingen geniet. Ik bedoel daarmee niet noodzakelijk een terrasje, een goed boek of een knuffel, maar alles wat mijn zintuigen kan prikkelen.
​Kijk, als je behandeld wordt tegen kanker, dan heeft dat ook een impact op je zintuigen, zelfs op je geheugen (tot op heden is het niet evident om de juiste woorden te vinden of om me bepaalde zaken te herinneren). Ook goede cellen krijgen een flinke tik van de chemo en kunnen tijdelijk of permanent beschadigd raken. De eerste zintuigen die eraan ten onder gingen waren smaak en geur. Na een aantal chemokuren proefde alles als metaal. Het leek alsof ik telkens een bord ijzervijlsel kreeg voorgeschoteld. Het hoeft je dan ook niet te verwonderen dat de kilo's er meteen afvielen (en in alle eerlijkheid nooit zijn teruggekomen - mijn metabolisme heeft ook een permanente slag gekregen). Aanvankelijk had ik echt schrik om te eten uit vrees voor de smaak en een zoveelste braaksessie.
​Geur net hetzelfde. Het leek alsof ik een superkracht had ontwikkeld. Plots had ik de geurzin van een hond. Ik rook alles. Maar, net zoals bij smaak, rook ik de dingen anders. Zo kon ik niet tegen de geur van papier. Ook daar braakte ik van.
​Ik kon ook niet tegen lawaai. De prikkels werden me gewoonweg teveel.

​Genieten dus. Tja, het hoeft je niet te verwonderen dat ik na mijn ziekte in eerste instantie meer ben gaan genieten van smaak en geur (lijkt het nu al een minder groot cliché?). Ik merkte echter dat ik echt van alles kon genieten. Ik had mijn leven terug en wist dat ik niets meer wou missen. Ik wou alle mogelijke indrukken opdoen en echt de lucht diep kunnen inademen.

​Wat jij misschien als vanzelfsprekend vindt, zou eigenlijk niet vanzelfsprekend mogen zijn. Het gefluit van vogels, de groeiende kleurenpracht in de vroege lente, de insecten die langs onze oren zoemen, of de prachtige wolkendeken die zich aftekent op een helderblauwe lucht. Vanzelfsprekend? Niet dus. We zouden dat eigenlijk nooit als vanzelfsprekend mogen beschouwen, elke dag is immers anders.

​Tracht er wat meer rekening mee te houden, observeer en neem de omgeving helemaal in je op. Sluit tijdens een wandeling (of in je tuin) voor even de ogen en observeer zonder te kijken. Luister. Je zal merken dat je eigenlijk omringd wordt door muziek. Houd je ogen dicht en voel. Voel hoe de wind zachtjes je haren streelt, luister naar hoe de wind instructies geeft aan de bladeren. Staar met gesloten ogen in de zon en laat de warme lentegloed je beseffen dat je weer een dag gewonnen hebt. Een dag die niemand nog van je kan afpakken, een dag die je aan je teller kan toevoegen.