Als je de lyrics leest, weet je vast wel wat ik bedoel. Laat hieronder gerust achter welk nummer voor jou een bijzondere plaats inneemt.

I've felt better
I've been up all night
I can feel it coming
The morning light
The air is so cold here
It's so hard to breathe
We better take cover
Will you cover me?
Way up here with the Northern lights
Beyond you and me
I dreamt of us in another life
One we've never reached
You know we're sinking
We could fade away
I'm not going down
Not today
The air is so cold here
Too cold to see
We have to take cover
Cover me
Way up here with the Northern lights
Beyond these broken bars
I pictured us in another life
​Where we're all superstars.

Vanochtend las ik Living Planet, een rapport van het WWF dat het heeft over de staat van de planeet, de biodiversiteit en de verhoudingen tussen de natuur en de mens. Daar waar klimaatverandering wel vaker in de media wordt vermeld, wordt biodiversiteit vaak als een kanttekening aangekaart. Echter is het net die biodiversiteit die alles draaiende houdt en waar we dus evenveel belang aan moeten hechten als de opwarming van het klimaat.

Impact van de mens

Het tijdperk waarin we leven wordt vaak het Antropoceen genoemd, een tijdperk dat de impact van de mens op onze planeet bestempelt. In dat tijdperk heeft de mens er de laatste 40 jaar voor gezorgd dat de dierenpopulatie in het wild met 60% is geslonken. 60%. Daar word ik stil van. Lees gerust waar het net om gaat.

We ontginnen zoveel kostbare gebieden, dunnen belangrijke bossen en oerwouden uit, doen aan overbevissing, gebruiken een overdaad een toxische stoffen, en dumpen zoveel plastic in de natuur dat het voor heel wat dieren onleefbaar is geworden. Hun habitat wordt alsmaar kleiner of wordt volledig vernietigd. 

Snelle afbouw biodiversiteit

Toen ik als kind lessen aardrijkskunde kreeg, had men het over 4,7 miljard (30 jaar geleden) mensen op onze planeet. Ik heb me lang aan dat cijfer gehouden, maar vandaag blijken er reeds 7,53 miljard mensen onze planeet te bevolken. Dat zijn er bijna 3 miljard meer. Dat aantal moet gevoed worden en toegang krijgen tot drinkbaar water. Van dat drinkbaar water gebruiken we 30%, de rest gaat naar landbouw en veeteelt. Die veeteelt gebruikt dan ook nog eens gigantische hoeveelheden land, niet alleen voor het vee, maar ook om gewassen te telen voor dat vee. Ben je nog mee?

Als we willen dat onze huidige ecosystemen blijven draaien en toch voldoende kunnen aanleveren voor de huidige wereldbevolking, moeten we toch dringend onze mentaliteit veranderen. Ja, gegrild is die zalm heerlijk op je bord. En ja, ik hoor heel vaak dat men ‘zijn stukje vlees niet kan missen’. Ik vraag me toch af waarom. Uit gewoonte of omdat men propageert dat het lichaam dat nodig heeft? Ik vraag het me af. Ik weet één ding, als we allemaal hetzelfde blijven vragen van onze planeet en even hard blijven verspillen (alsof het maar vanzelfsprekend is), gaan onze kinderen en hun kinderen in een heel andere realiteit leven. 
Wil je de fenomenaal snelle afbouw van onze biodiversiteit en de klimaatopwarming een halt toeroepen, begin dan met minder (of geen) vlees of vis te eten en ga bewuster om met natuurlijke grondstoffen zoals water. Dit is echt niet langer een geitenwollensokkenverhaal, maar de harde realiteit waarbij wij een veel grotere verantwoordelijkheid dragen dan je zelf zou durven denken.

Schiet in actie

Wat bij mij enkele jaren terug de doorslag gaf om te stoppen met vis en vlees eten was net dat gegeven. Een eenvoudige documentaire met harde cijfers en zeer confronterend beeldmateriaal deden me beseffen dat ik voor mij en mijn kinderen het roer moest omgooien. Daarom beveel ik iedereen aan om Cowspiracy te zien, een documentaire die er geen doekjes om windt.

Wil je op een andere manier je steentje bijdragen, steun dan organisaties zoals het WWF of laat je stem horen op de klimaatmars Claim the climate op 2 december, want dit gaat ook over het bredere plaatje. Ga je graag mee? Misschien kunnen we samen gaan. Laat het me weten. Ik hoop wat mensen te kunnen mobiliseren. Ik vertrek in Mechelen (trein).

Een tijdje geleden nam ik afscheid van Facebook, niet omdat ik problemen had met de feed of met de privacywijzigingen (alhoewel ik dat destijds wel verkondigde), maar omdat het licht was uitgegaan in mijn hoofd. Ik wil daarom iets delen waarover vandaag de dag nog veel te weinig wordt gepraat, maar waar we meer over zouden moeten praten en dat we ook moeten delen om ervan te leren, om er lessen uit te trekken. 

Eerst was er ruis

Ik geef toe dat ik een 6 maanden geleden zeer diep zat. Donkere gedachten spookten door mijn hoofd en trokken me nog meer naar beneden. Ik heb echt met zware vraagstukken te kampen gehad die zich vooral richtten op het existentiële, het vinden van mijn levensdoel. Wat wil ik doen en gedaan hebben met dit leven? Wat kan ervoor zorgen dat de donkere gedachten doorprikt worden en me weer de ademruimte bezorgen waar ik zo naar snak? Hoe geraak ik uit een spiraal van negativisme en zelfbeklag? Had het te maken met de nakende 40? Of met die geklasseerde ziekte die ik toch maar geen plaats kan geven? Had het te maken met de omgang met tienerkinderen, of in hun geval autisme?

Het woog zwaar en maakte dat ik niet meer sliep en elk sociaal contact de grond inboorde. Het maakte dat ik een kluizenaar werd in mijn eigen huis en voor mijn omgeving. Ik stortte me op mijn werk en merkte niet meer op wat er zich rondom mij afspeelde. Ik zag de leuke momenten niet meer. Ik was ronduit negatief, somber, leeg. Een zware depressie. Ik dacht altijd dat ik daar weerbaar voor was, weet je wel. De dingen weglachen, move on. Schaamte om de dingen te benoemen of in de ogen te kijken? Misschien. Waarschijnlijk.

Mijn sociale omgang was het laatste jaar vooral keeping up appearances, acteren als een echte klassebak. De persoon achter de mimespeler liet zich slechts met mondjesmaat zien, de kameleon had zich perfect aangepast aan zijn omgeving. Maar net door zo te doen, maakte ik het leven voor mezelf als een ware hel. Verdoemd in een hoekje. Dat gevoel betekende voor mij de absolute kentering, het dieptepunt. 

En dan was er licht

Als je zo diep zit zijn er twee opties: toegeven aan de donkere gedachten of uit het dal kruipen. Ik heb werkelijk gedacht aan het toegeven. Ik heb eraan gedacht om tijdens een wandeling de leiband te gebruiken voor iets anders. Vaak voor een boom gestaan. Ik vind dat heel erg, want ik weet dat ik mijn directe omgeving hier enorm veel verdriet mee zou doen, maar op zo'n moment is ook het vermogen om helder te denken vaak weg. Zo diep dus. 

Ik heb het niet gedaan. Ik zit hier nu te typen met een meer positieve, blije ingesteldheid, een jaar nadat ik in Mordor ronddwaalde. Ik heb het niet gedaan omdat ik ondanks de oneindige diepte in mijn hoofd wist dat er toch een andere manier moest zijn. Ik moest terug verbinding zoeken met mensen, het gezin, praten en blijven praten, hulp zoeken. Ik heb dat gedaan. Het was niet evident voor mij om me open en dus kwetsbaar op te stellen, maar heb het uiteindelijk wel gedaan. In mijn zoektocht naar raak- of herkenningspunten, ontmoette en praatte ik met mensen die ook een moment hebben meegemaakt waarbij ze diep zijn gegaan, momenten die hen inzichten hebben gegeven en hen hebben gekneed tot de mensen die ze vandaag zijn. Ze zijn geen kameleons, maar mensen die zijn veranderd, gegroeid, die er eigenlijk sterker zijn uitgekomen en die hebben geleerd om andere prioriteiten te stellen. Niet evident, ik weet het, maar soms nodig. 

Ik ben dat traject ook gestart, met vallen en opstaan. Ik heb nee moeten leren zeggen, wat ik in alle eerlijkheid niet kon in het verleden. Ik heb ook moeten leren breken met mensen, breken met hen die me veel makkelijker naar beneden sleuren dan me het juiste duwtje geven. Ik heb leren luisteren en leren geven. Ik heb leren onthaasten en die onthaastingsmomenten leren omzetten in daden, in kracht, in energie om met wat meer ruggengraat de dag aan te vangen.

Ik ben er nog niet, zeker niet. Niet alle momenten zijn rozengeur en maneschijn, maar ik leer al wat beter relativeren. Ik kan positiever zijn en de dingen een plaats geven. Voor het eerst in jaren kan ik ook terug veel creatiever zijn met woord en beeld. Gepassioneerd bezig zijn met mijn werk is iets dat ik lang heb moeten missen. Het lijkt alsof de schilder het doek heeft durven omdraaien om er terug wat pennenstreken op uit te smeren. Het feit dat ik dit schrijf en deel met de wereld zegt genoeg. Noem het therapeutisch schrijven, maar evengoed een manier om te duiden waarom ik vaak stiltes inbouwde, waarom ik stotterde, niet de juiste woorden vond, dichtklapte of afwezig leek. Neen, ik weet dat ik op zich niets moet verantwoorden, maar er niets over zeggen vind ik voor mij persoonlijk ook niet kunnen.

Dit onderwerp mag geen taboe zijn, want als we dit in de taboesfeer laten, zullen mensen ook niet snel geneigd zijn om hun probleem te delen, om erover te praten, terwijl dat net zo belangrijk is. Ik voel het ergens als mijn morele plicht ook al leg ik daarmee een deel van mijn ziel bloot.

En ging de duim omhoog

Mezelf voor een deel blootgeven is voor mij echt uit mijn comfortzone stappen. Het voelt echter minder angstig aan dan pakweg een jaar geleden, toen ik het liefst een masker opzette en een andere ik aan de buitenwereld toonde. Dat masker valt nu af, maar enkel pas op een moment waarvan ik voel dat ik er klaar voor ben. Met voorzichtige stappen trek ik dus de gordijnen open en laat ik opnieuw licht toe in mijn leven. Maar nog niet voor alles en nog niet voor iedereen. Voorzichtigheid betekent immers ook dat ik aftast. Eerst dus over de plas stappen. Ik ben ervan overtuigd dat ik binnen afzienbare tijd in de plas spring en kan dansen in de regen. Maar geef het wat tijd. Ik wil niet overhaast te werk gaan. 

Ik begin nu met het terug activeren van mijn profiel op Facebook. Symbolisch, het opentrekken van de gordijnen. Terug stapsgewijs verbinding zoeken. Kijken naar wat er zich in de wereld rondom mij heeft afgespeeld of afspeelt. Ik begin terug af te spreken, ik ontmoet mensen, breek muren af. En ik knuffel. Ik geef een knuffel. Ik geef. Ik heb heel wat steun gekregen rondom mij, nu geef ik terug. Geen hand, maar een band.

Als je zelf worstelt met zeer negatieve gedachten en als je er niet denkt uit te geraken, weet dan dat je - hoe diep je ook zit - uiteindelijk terug een lichtpunt zal zien. Het komt goed, dat moet. Durf er in eerste instantie over te praten, durf emoties te tonen. Tracht je te verzetten tegen schaamte, die mag er niet zijn. Krijg je te maken met weinig begrip, dan moet je keuzes durven maken en die gesprekspartners links laten liggen. Heel moeilijk, maar je moet durven verdergaan met mensen die je op een positieve manier ondersteunen. 

Ken je zelf iemand die met bovenstaande te kampen heeft, weet dan dat 'Het komt wel goed' niet helpt. Neem die persoon bij de hand, ga even zitten en luister. Geef een knuffel en laat niet meteen los.

Als je denkt dat dit bericht andere mensen kan helpen, deel het dan zeker. Geen probleem!

Liefs,
​Tim

Ze bestaan in alle formaten en kleuren: boeken die je vertellen hoe je een sollicitatiebrief moet schrijven of een cv moet opstellen. Dat weet ik. Maar hoeveel boeken zijn geschreven vanuit het buikgevoel, vanuit jarenlange schrijfervaring of vanuit ervaring gebaseerd op jarenlang experimenteren met allerhande middelen om het anders aan te pakken? Weinig. En omdat ik toch wel regelmatig berichtjes krijg van sollicitanten met de vraag om te kijken naar hun profiel, om te helpen met het schrijven van een openingsparagraaf of gewoon tips om op te vallen tussen andere sollicitanten, ben ik in de pen gekropen.
Vandaag lanceer ik een e-boek waarin ik heel wat kennis die ik meegeef aan de sollicitant of de coach tracht te delen. Ik besteed er aandacht aan volgende elementen:

Sollicitatiebrief

Ik ben hier niet uitgegaan van de standaard brief. Integendeel, ik kelder die aanpak meteen. Standaard werkt niet en als iedereen dat toepast al zeker niet. Een sollicitatiebrief vergt een persoonlijke aanpak én je moet daarin durven investeren. Beter nog, eigenlijk zou elke brief anders moeten zijn, ook al solliciteer je in dezelfde sector. 
Ik neem de sollicitant bij de hand en vraag hem/haar om zich goed voor te bereiden alvorens aan de brief te beginnen. Denk aan een deftige analyse van de vacature, een en ander opzoeken over het bedrijf, bekijken of de bedrijfscultuur wel bij jouw persoonlijkheid aanleunt, de ontvanger even opzoeken … Lijstjes maken en trefwoorden noteren, metaforen en synoniemen gebruiken, verbindingswoorden en een rode draad gebruiken, kortom spelen met taal, horen daar ook bij. 
Als je dat dan combineert met voorbeelden en opdrachten, denk ik dat de sollicitant al heel wat verder staat. En oefenen, blijven oefenen.

Het visuele cv

De tijd van het puur tekstuele cv is voorbij. In deze gejaagde, multimediale maatschappij willen we snelle en korte boodschappen zien, vaak dus gecombineerd met beeld. Een beeld kan immers heel wat samenvatten en dus ook de mogelijkheid bieden om een document snel door te nemen, zoals een cv. 
In dit hoofdstuk geef ik algemene tips om een cv zo op te stellen dat de ontvanger dit diagonaal kan doornemen. Denk aan telegramstiijl, trefwoorden, cursief of vet, maar ook het gebruik van balkjes, ingekleurde bolletjes, pictogrammen en links. 
Om dat wat in de verf te zetten, behandel ik twee voorbeelden waarmee de sollicitant zelf aan de slag kan. 
Voorts wordt er ook nog aandacht besteed aan infografische cv’s die onder andere in het volgende hoofdstuk aan bod komen.

Sterke profilering en originele aanpak

​In dit hoofdstuk leert de sollicitant echt toveren. Ik toon er welke media je zoal kan inzetten om prachtige cv’s te maken, welke je kan gebruiken om je vindbaarheid te verhogen of hoe je kan werken aan een sterke online identiteit. Bij heel wat media neem ik de sollicitant bij de hand, van inschrijving tot het delen van het resultaat, telkens ondersteund met screenshots van de media. 
Op die manier tracht ik het ook voor elke sollicitant toegankelijk te houden, van poetsvrouw tot ingenieur of 50-plusser. 
Naast die zaken toon ik ook hoe je je netwerk kan vragen om je te helpen met je zoektocht of leer ik je dat je echt origineel uit de hoek kan komen (denk aan een Facebook-fanpagina, een sollicitatieaccount op Tumblr of een eigen stekje op WiseIntro). Ik heb in dat kader ook keuzes moeten maken. Er bestaan immers zoveel media. De keuze die ik heb gemaakt is op basis van wat je in de toekomst nog zou kunnen gebruiken (onderhouden).
Het resultaat is een e-boek van 164 pagina’s geworden, vol tips, voorbeelden en opdrachten om de sollicitatiekansen en profilering van een kandidaat te verbeteren. 
Je kan het hier bestellen.