Brussel, 2032
Sinds het ontstaan van de mensheid heeft de mens willen ontdekken, verkennen, continenten, zeeën, de ruimte ... de verhalen van Jules Verne omzetten in de praktijk. Het begon met de ruimtewedloop tijdens de Koude Oorlog tot het zenden van probes naar de uithoeken van onze Melkweg. Twee jaar geleden bereikten we een nieuw hoogtepunt toen de eerste kolonisten voet zetten op Mars. De missie werd door de hele wereld gevolgd en kende meer kijkers dan het WK voetbal van 2030. Niemand had echter durven denken dat de ontdekking die men afgelopen week heeft gedeeld de wereld op zijn kop zou zetten. We interviewden Tim Briers, totaal geen specialist ter zake, maar interessant genoeg om zich uit te spreken over de ontdekking. Tim, kan je nog even samenvatten wat het nieuws net was? De mens heeft jaren gezocht naar manieren om het menselijke ras op een andere planeet te doen voortbestaan. Mars leek de beste optie. We hebben de laatste 30 jaar heel wat Marslanders naar daar gestuurd om de bodem, het weer en de atmosfeer te onderzoeken. Na de metingen van Insight in 2019 en 2020 leek het NASA gunstig om een biosfeerkolonie te starten op de evenaar van Mars (Elon Musk bijvoorbeeld heeft er zijn nieuwe thuis, nvdr.). Wij dachten allemaal dat de huidige kolonie daar het resultaat van zou zijn, maar blijkbaar hebben de kolonisten daar een verborgen agenda. Verborgen agenda? Welja, we hebben pas recent vernomen dat de Insight tijdens een van de boorsessies op Mars iets verontrustends heeft blootgelegd. Er zijn nl. menselijke resten gevonden op ongeveer 3 meter diepte. Onmogelijk zou je denken, een hoax, geen enkele mens is ooit in staat geweest om daarnaartoe te reizen, toch bevestigen de analyses allemaal hetzelfde. We hebben dat pas vernomen nadat rapporten zijn gelekt over de huidige Marsmissie. De kolonie daar voert onderzoek uit naar de site waar de resten zijn gevonden. We zijn nu twee jaar later en wat blijkt? Onder een rijke laag sediment zijn tienduizenden resten gevonden. Aanvankelijk dacht men dat het om marsmannetjes ging, maar het gaat wel degelijk om homo sapiens. Je was geschokt vermoed ik? Ja tuurlijk! Als kind las ik verhalen over de mens die van elders zou komen, van een andere planeet, denk aan de boeken van Von Däniken, een wetenschapper die als geschift werd bestempeld, maar overtuigd was van zijn gelijk. Als kind geloofde ik dat ook. Hij schreef over het toeval van het ontstaan van de landbouw op hetzelfde ogenblik overal ter wereld. Ofwel was dat door Atlantis ofwel door een externe factor, althans volgens hem. Uiteraard deed ik dat achteraf af als fictie, maar ik heb daar nu mijn twijfels bij. Meer zelfs, ik geloof hem nu. Vertel! Wel, we hebben altijd gezegd dat de aarde en Mars zusterplaneten zijn. Ze zijn ongeveer op hetzelfde ogenblik gevormd, een 4,6 miljard jaar geleden. Mars heeft ook een atmosfeer, weliswaar in veel lichtere vorm dan de aarde en er is water ontdekt onder de grondlaag. Wat is er gebeurd met die planeet? Onderzoek wijst uit dat ze net zoals de aarde was en miljoenen jaren geleden eenzelfde atmosfeer had als onze planeet. Er was ook leven en uiteindelijk ook mensen. Wat men nu ontdekt heeft is dat Mars waarschijnlijk eenzelfde bloei kende als de aarde. Echter is het op een bepaald moment zwaar misgelopen. Wellicht een opwarming van de planeet. Het is toch ijskoud op Mars? Klopt, tot -150°C op sommige plaatsen, maar ik spreek over de periode voor het ijler worden van de atmosfeer. Een gangbare theorie die men nu onderzoekt is dat de Marsmens zich voorbereidde op het einde van de planeet en dus uitkeek naar zusterplaneten. Bedoel je de aarde? Ik durf het niet luidop te zeggen, maar ja. Toen de situatie uitzichtloos werd op Mars, heeft men wellicht in Ethiopië een eerste kolonie opgestart. De afspraak was wellicht om er Marsmensen te plaatsen zonder enige voorkennis van zaken, men wilde wellicht opnieuw beginnen. Met een schone lei. Wacht even, maar waar zijn we nu dan? Dat is net het geschifte aan de zaak. De Marsbewoners konden niet voorzien dat het zo’n vaart zou lopen, dus ondanks het feit dat we opnieuw konden beginnen, staan we nu even ver. De aarde warmt op en is stilaan een trage dood aan het sterven. Onze planeet zal hetzelfde lot ondergaan als Mars. Je kan je dan ook de vraag stellen wat die kolonisten daar in hemelsnaam nog kunnen doen. En de 5de massaextinctie die het pad effende voor de zoogdieren? Zelf als die meteoriet niet had ingeslagen op het Mexicaanse schiereiland 65 miljoen jaar geleden, had de Marsmens er wellicht nog steeds geweest, maar aten we T-rex in plaats van T-bone. Wat er gebeurd is op Mars zou een leerrijke les moeten zijn. Maar we verkiezen liever de andere kant op te kijken ...
0 Reacties
Er moet mij iets van het hart over het secundair onderwijs. Mijn dochter zit nu in het eerste middelbaar, 27 jaar na haar vader. Bijna 30 jaar dus. Je zou verwachten dat er op die 30 jaar iets is veranderd, dat er is gewerkt aan een onderwijs dat niet alleen gericht is op prestatie, competitie, maar meer op samenwerking, zelfontplooiing, ruimte voor het individu, inclusie, ruimte om te kunnen zoeken naar wat men echt wil en niet wil, liefst aan een tempo dat voor het kind werkt. Het is het onderwerp van menig gesprek met gelijkgezinde ouders. Zit ik ernaast of is mijn frustratie terecht?
De dagelijkse rush start op school Ik kan me momenteel niet van de indruk ontdoen dat er aan de basis niets veranderd is. Het moeten presteren aan een tempo dat in lijn ligt met het leerplan is er nog steeds. Cijfers zijn nog steeds de maatstaf voor menig toekomstperspectief. Huiswerk blijft na school nog steeds de norm. Sta me toe dat als ouder bijzonder frustrerend te vinden. Kinderen die een hele dag op school zitten, waarvan wordt verwacht actief te participeren (en toch ook te presteren) en dan na school nog een uur tot twee uur moeten presteren om toch maar geen uitbrander van de leerkracht te krijgen de volgende dag. Dat verlengstuk van een hele schooldag is gewoonweg contraproductief. Tegen het moment dat mijn dochter heeft gegeten en haar huiswerk heeft gemaakt is haar kaars uit, dan staat wel vaker de zombiemodus aan (of het ligt aan de puberteit). Terwijl ze dus zou moeten kunnen ontspannen, ervaart ze stress door huistaken, toetsen, definities uit het hoofd leren. Is dat dan de juiste voorbereiding op de maatschappij? Wij zitten als ouders zelf al in een bijzonder stevige rush en dat lijken we OK te vinden. Maar ja, die norm wordt ons ingelepeld op school. De definitie van inhoud geven aan Definities … Echt? Nog steeds? Ja. JA. Ik ga eerlijk zijn, ik heb me als kind vaak afgevraagd wat in godsnaam het nut daarvan was. Voor mij betekenden definities een manier om punten te scoren voor wiskunde, want het inzicht in algebra, afgeleiden en cosinussen heb ik nooit gehad, ik had meer voeling met talen en dat wist ik al in het eerste middelbaar. Ik leerde oefeningen uit het hoofd en wist me zo redelijk OK door wiskunde te ploeteren tot het vijfde middelbaar. Ik verslond boeken en strips, geen cijfers, echt niet. Vraag mij nu op een quiz naar de definitie van iets van wiskunde en ik blijf je het antwoord schuldig. Maar evengoed als je me naar de definitie zou vragen van een gezegde. Ik weet wat het is, ik kan voorbeelden geven en toepassen, maar daarmee had ik destijds niet de helft van mijn punten kunnen scoren. Terwijl onze maatschappij toch draait om het kunnen toepassen, toch? Als ik in mijn cv zet dat ik talen heb gestudeerd, gaat men mij bij een jobinterview voor redacteur heus niet een rondje definities laten aframmelen. Zie je wat ik bedoel? Zelfs aan de unief was dat niet van toepassing (no pun intended). Kan menig leerkracht er zich in vinden dat definities deel uitmaken van de leerstof? Kan men mij een goed gefundeerd argument geven voor deze aanpak, inclusief het opleggen van huiswerk? Is het not done om in de les oefenmomenten in te lassen? Ik vraag het me af. Ik zie mijn dochter het zich ook afvragen terwijl ze de exacte woorden voor het slapengaan nog even aframmelt voor de volgende toets. Langs de trechter Ik wil dat mijn kinderen op hun achttiende weten wat ze willen, dat ze niet afhaken door een onderwijs dat iedereen dezelfde stof inramt. Liggen bepaalde vakken je niet en heb je het inzicht niet (neem nu algebra), dan bestaat de kans dat je daarop afgerekend wordt en in het bewuste watervalsysteem terechtkomt, wetende dat je later met die vakken niets gaat doen, maar wel over voldoende talent beschikt om de andere 80 procent van de stof aan te kunnen. Ik had een hekel aan fysica en chemie in het derde middelbaar (en volgende jaren), ik was 14-15 jaar. Ik wist verdomd goed wat ik niet wou en wel wou, maar net als mijn dochter kon ik niet kiezen, ik moest het allemaal ondergaan. Ik zag het nut er voor mij persoonlijk niet van in, maar streefde als een gek verder. Andere klasgenoten vonden het boeiend, maar hadden het dan moeilijk met de gezegdes. Zo frustrerend. Nu 30 jaar later frustreer ik me opnieuw. Beste minister van onderwijs, waar blijft het onderwijs dat van kinderen veerkrachtige individuen maakt die de kans krijgen hun talenten te ontwikkelen, die aangemoedigd worden, die inspraak krijgen in hun traject, die vanaf dag 1 beseffen waarom ze een vak krijgen en er plezier in vinden om er zich voor in te zetten? Nu kappen we het er gewoon in langs een grote trechter. Slikken maar. Tot slot Kinderen moeten blijven presteren en springen al redelijk snel op de trein waarop hun ouders zitten, terwijl ze zouden moeten kunnen spelen, verkennen en voldoende ruimte krijgen om zichzelf als individu te ontplooien zonder enig hokje waarin ze zouden kunnen worden geduwd. We hebben nog een lange weg af te leggen, ook al lijken we de laatste 30 jaar vooral wat voetnoten toegevoegd te hebben, maar aan de basis weinig hebben gewijzigd, op de kaften van de schoolboeken na. Jammer. En mijn dochter? Die haalt haar schouders op en rammelt verder af. Ik denk dat ik nog maar drie weken terug op Facebook zit. Na een heel moeilijke periode leek het moment aangebroken om terug verbinding te zoeken met vrienden en kennissen. Dat deed ik en ik begon te delen. Echter kreeg ik afgelopen week de opmerking dat ik best eens wat andere content deel dan milieuzaken. Alweer een goede reden om in de pen te kruipen.
Ja, ik deel berichten die te maken hebben met milieu, verontreiniging, de klimaatopwarming. Ik doe dat niet omdat ik een hippie zou zijn, daarvoor heb ik te weinig haar, maar omdat ik echt bezorgd ben over de toekomst van mijn kinderen. Zij groeien op in een wereld waar naar mijn mening teveel evident lijkt zonder ook maar stil te staan bij wat er achter de schermen gebeurt of wat de impact is van die ‘evidentie’. Die evidentie kan onze kinderen op langere termijn zuur opbreken en daarom wil ik dus een geweten schoppen bij de lezers, vrienden en kennissen. Akkoord, de waarheid kwetst vaak en heel vaak doen we met oogkleppen verder, maar vind je ook niet dat we die oogkleppen stilaan moeten afdoen, niet voor jezelf, maar voor de toekomstige generaties? Moet het evident blijven dat we in de zomer duizenden liters water verspillen om een opbouwzwembad te vullen? Ja, het was afgelopen zomer bijzonder heet en droog, maar is dat dan nog een reden om massaal zwembaden te vullen die dan in september worden geledigd? Of moeten we het maar logisch vinden dat we de wagen nemen om naar de bakker te gaan? Of dat we hout aankopen waarvan we de oorsprong niet kennen om toch maar voor die gezelligheid van een knetterend houtvuur te zorgen? Dat bedoel ik met evidentie. We stellen ons te weinig vragen bij de producten die we kopen, hun oorspong of de impact van onze uitstoot. Het is er, dus we gebruiken het. Maar als we dat aan het huidige tempo blijven doen, vrees ik dat onze kleinkinderen wat vaker naar een museum moeten gaan om bepaalde tropische bomen te bekijken of de diersoorten die vandaag nog leven achter een vitrine mogen bekijken. Daarom vind ik het belangrijk dat we niet alleen in het vandaag leven, maar vandaag stilstaan bij wat wij kunnen doen om onze kleinkinderen een planeet te geven die nog volop bloeit en rijk is aan leven en diversiteit, waar fauna en flora in harmonie kunnen bestaan naast de mens. Ik riep in een andere blog op om met mij mee te stappen op 2 december, wanneer Europeanen hun stem laten horen voor een gedurfder en ambitieuzer klimaatbeleid, een beleid dat niet wordt gestuurd door de olie- of autoindustrie, maar wel door een leefbare toekomst voor de volgende generaties, door een planeet die kreunt en die terug wat ademruimte wil. Er heeft toen 1 persoon op gereageerd. Mensen, ik schrijf dit niet omdat ik interessant wil doen, ik schrijf en roep op omdat ik echt bezorgd ben, omdat ik ervan overtuigd ben dat we andere keuzes moeten durven maken, keuzes die ons eigenbelang overstijgen. ’Jobs, jobs, jobs’ moet dan ook kunnen samengaan met toekomst, kinderen en geweten. Met harmonie, met balans. Zullen we samen het startschot geven op 2 december? Wil je deze berichten liever niet meer op Facebook zien verschijnen, ontvolg me dan, geen probleem! Ben je akkoord en vind je dat jouw netwerk dit ook moet lezen? Deel dan gerust dit bericht. |
Archieven
Augustus 2020
Categorieën
Alles
|
(c) Breerz 2020
|