Brand ho pimp
Tim Briers

Vorige week las u het eerste deel van het interview met Tim Briers. Hij had het toen over zijn ervaring als wannabe-schrijver en blogger. Deze week pikken we de draad op bij het bloggen en hebben we het o.a. over merkhoeren en seminaries.

Het lijkt alsof u met enige tegenzin aan de seminaries begon, nochtans hebt u de hele wereld rondgereisd en waar dan ook lezingen gegeven over de zin en onzin van het leven.

Niet met tegenzin, maar ik moest opboksen tegen vooroordelen die ik eerst uit de weg moest ruimen. Vooroordelen over mij, over mijn standpunten, mijn visies.

U hebt het over het vermeende vrouwonvriendelijke blogbericht.

Klopt. Ik had destijds een ludieke tekst geschreven, een conversatie tussen twee vrouwen over merkkledij. Ik had in die tekst het woord ‘merkhoer’ gebruikt, een term die ik ergens had opgepikt (volgens enkele bronnen was zijn zus de eerste echte merkhoer, nvdr) en in mijn teksten wou gebruiken. Wist ik veel dat het zo een hype zou worden. Her en der werden vrouwen bestempeld als merkhoer. Toen Astrid Bryan een eigen partij had opgericht, dan was dat in de eerste plaats als reactie op dat schrijven. Zij wou opkomen voor de merkhoeren. 

En dan verkoos Van Dale plots de term tot woord van het jaar…, tja, dan was het hek helemaal van de dam natuurlijk. Op festivalweiden weerklonk het haast in constante koorzang. Zelfs Clement Peerens had er op Werchter een tribute voor gebracht. Hij vergeleek hen met een Jupiler, fris in het begin, maar een droge, haast zure afdronk nadien. Merkhoer werd na Foorwijf hun grootste hit.

T-shirts, stickers en slogans van de Bond zonder Naam volgden. Het lijkt allemaal bijzonder grappig en totaal van de pot gerukt, maar weet wel dat de omzet van bekende merken met meer dan 60% daalde! Niemand durfde nog iets van een bekend merk te kopen. Het was ook in die periode dat ik lucratieve deals heb kunnen sluiten met C&A en Wibra. Hun marktaandeel schoot omhoog.

En dan, dan startte Goedele Liekens met praatprogramma’s waarin de merkhoeren een spreekbuis vonden. Op een dag werd ik door Goedele in de studio uitgenodigd. De aanwezigen waren Astrid Bryan, Lesley-Anne Poppe, Alex Agnew en ikzelf. Bij wijze van introductie las Goedele mijn blog voor, wat uiteraard op boegeroep onthaald werd door het publiek. In een verhitte discussie met Astrid en Lesley-Anne probeerde ik duidelijk te maken dat het hem niet gaat om Louboutins of beauty, maar om ziel, karakter en puur natuur. Ik pleitte ervoor dat mensen de kans zouden moeten krijgen om echt zichzelf te kunnen zijn, dat ze zich niet moesten schuilen achter een masker. Ik kreeg dan weer zaken naar het hoofd geslingerd als ‘identiteit’ e.d., zaken waarvoor ik uiteraard respect heb, maar uit hun mond klonk het vrij plastisch.

Toch is het voor u een memorabele uitzending geweest, in de positieve zin dan.

Ja, echt wel. En daarvoor kijk ik in de richting van Agnew. Hij wist op een droge, haast serene manier, een einde te maken aan de hele discussie. Hij stelde voor om een mannelijke tegenpool voor merkhoer te bedenken, kwestie van balans te brengen in het gebeuren, maar ook om duidelijk te maken hoe belachelijk de toestand was. Meteen werd het opgepikt door de sociale media, radio en tv. Wekenlang werden er allerhande acties opgezet om tot de absolute term te komen die een mannelijke merkhoer zou evenaren. Er zijn duizenden termen gelanceerd, maar geen enkele term kon dezelfde betekenis in één woord vatten. De interesse in merkhoeren nam dan ook snel af. Mijn verwezenlijking toen was vooral dat merken er niet meer toe deden, zolang men het maar mooi of praktisch vond. Het begin van subculturen in de modewereld, zowel bij mannen als bij vrouwen.
Het grote voordeel destijds was wel dat mijn blogs door een zeer breed publiek gelezen werden, in binnen- en buitenland. Mijn dank gaat dan ook uit naar Facebook, Twitter en Ray Ban.
Dat was de ideale timing om mijn seminaries te starten.

Men zou nochtans van het tegendeel kunnen uitgaan…

Neen, het was echt de perfecte timing! Weet je mensen waren vooral nieuwsgierig, “Kijk, die van de merkhoeren komt in onze parochiezaal spreken!”. Dat ik de man van de merkhoeren was deed me niet veel, ik wou vooral iets komen vertellen. Het eerste jaar trok ik Europa rond met ‘I’m not different, I’m a Limited Edition’. Mensen moeten er af en toe aan herinnerd worden dat ze zichzelf moeten kunnen zijn, niets faken, geen masker, gewoon zichzelf zijn én blijven. Ze moeten leren relativeren, ze moeten leren leven, genieten, beseffen dat ze uniek zijn en ze mogen zich zeker niet laten opjagen. In een big-brothergemeenschap is dat nog steeds geen overbodige luxe.

Hoe beschreef de buitenlandse pers u?

‘Brand ho pimp’, ‘The Brand Ho Master pimps your life’, ‘Brand this’. Ach zo zijn er nog wel een aantal krantenkoppen uit die tijd. Weet je, nog steeds zoeken mensen naar een goed mannelijk alternatief voor merkhoer. Misschien kunnen jullie lezers ter gelegenheid van bijna 40 jaar merkhoer een ludieke actie opzetten.

Dat is genoteerd.

Humo, week 19 december 2049

Vorige week spraken we met Tim Briers, gepensioneerd blogger, wannabe auteur, maatschappijcriticus, visionair. Dertig jaar na zijn laatste interview, blikt hij terug op een bewogen verleden, op een wereld in constante verandering.

Mijnheer Briers, toen u dertig jaar geleden uw laatste interview gaf, was het omdat u vond dat er toch niets meer interessant te beleven viel op deze wereld. Alleszins niet interessant genoeg om nadien nog over te praten. U houdt zich nog steeds aan die stelling?

Ach, toen Astrid Bryan en Lesley-Anne Poppe (twee voormalige BV’s gekend om aangetrouwde en fysieke kenmerken, nvdr) besloten om in de politiek te stappen ging het al bergaf. Toen ze ook besloten om zich beide kandidaat te stellen voor het premierschap, haakte ik af. Ik was dat politieke circus zo kotsbeu. Wie geloofde er toen nog in politiek? Niemand durfde echt op te komen, zodat de enige uitweg de BV-poel was. Een poel die nota bene vol leeghoofden zat. Trouwens, niemand durfde op te komen, net omdat er niets meer kon verbeteren. Op dat ogenblik betaalden we bijna 60% belastingen, vluchtten alle bedrijven het land uit en stond Europa op barsten. Voormalige zakenlui kozen massaal voor de landbouw en werden boer.

Nu de grote bedrijven weg waren, het met de economie zo slecht ging, viel men terug op lokale handel, de kruidenier om de hoek. Vandaar ook dat de landbouw in die periode terug begon te floreren. Veel had ook te maken met het voorzitterschap van een oude partij dat toen werd overgenomen door Dina Tersago (in de jaren 2000 gekend als presentatrice van Blind Date voor boeren, nvdr). Zij vond dat het tijd was voor vernieuwing, dat de landbouw en veeteelt terug een prominente plaats moesten krijgen en na een periode van bezinning kwam men met een nieuwe naam: Cd&Vee  (Courgetten, Doperwten & Vee).

Herinner je je trouwens ook nog al die belachelijke programma’s op tv die er toen op volgden (Help, mijn man kan geen aardappelen rooien, Komen boefen, De laatste oogst, Zone Bachtendekupe, Mega Farmy, nvdr)?

Hebt u zelf nooit de ambitie gehad om in de politiek te stappen?

Ik ben bij alle partijen kandidaat geweest. Van zodra ik zag dat een partij zou winnen, stapte ik over. Ik hoopte eigenlijk in het parlement te zetelen, zodat ik er rustig aan mijn boek kon werken en toch door de staat betaald zou worden om af en toe op het knopje ‘ja’ of ‘neen’ te drukken. Het is me niet gelukt, dus ben dan maar seminaries gaan organiseren over hoe je best richting kan geven aan je leven.

U kan niet echt het rollenmodel bij uitstek genoemd worden

Dat van de politiek was fout, ik was toen ook nog ontzettend jong. Ik heb nadien een lange zoektocht ingezet naar echt werk. Zo heb ik een lange tijd gestempeld. Ik herinner het me nog goed, elke vrijdag- en zaterdagavond zat ik aan de ingang van fuifzalen klaar, de inkt en stempel in de aanslag om alweer een hand of arm te bevuilen met een smurfje of eekhoorntje.

Het schrijven zelf was wel steeds aanwezig, maar meer op de achtergrond. Twijfels, onzekerheid…  weet je wel.

Maar u hebt uiteindelijk wel uw gading gevonden en u stelt het toch wel goed (het interview vond plaats in een villa in Cannes, nvdr)

Bloggen was destijds bijzonder populair en ben toen mee op die kar gesprongen. Ik was erin geslaagd om een deal te sluiten met Facebook. Telkens ik een blog zou schrijven met daarin een verwijzing naar een bekend merk, kreeg ik tot wel 100€ per Like (Vind ik leuk, nvdr). In het begin bracht dat niet veel op, maar naarmate het lezerspubliek toenam, kwam ik tot mooie sommen. De druk lag natuurlijk wel hoog om vernieuwende teksten te schrijven, een serieuze uitdaging. Nadien ben ik dat dan gaan combineren met seminaries.

Volgende week leest u het vervolg van dit interview. In dat luik heeft Tim Briers het over zijn seminaries, zijn gezin, het existentialisme en zijn chalet op de maan.
Met dank aan Coca-Cola, Mexx, Superdry, Burberry, Prada,  enz. (voor een volledig overzicht kan u terecht op de website van Tim Briers).

De glorie van all-in
Tim Briers

Vakantie, niets gaat er boven een moment van rust, het inlassen van een pauze in de dagelijkse rush. Geef maar toe, af en toe is het nodig om uit die realiteit te stappen, maar toch. Toch kan er soms een averechts effect ontstaan, de ontdekking van een nieuwe realiteit, haast een surrealiteit.

Die surrealiteit, de poort tot een andere dimensie, tot een aparte varkenswereld heb ik de laatste week ontdekt. Het zwarte gat leidde ons naar all-in, de formule waar al het eten en drank in de prijs inbegrepen zijn en je dus zoveel consumeert als je zelf nodig vindt.
Nou ja, hoe ver reikt ‘zelf nodig’ natuurlijk. De definitie ervan heb ik hier ook ontdekt.

xxxxx, een volk dat nog niet zo lang is toegetreden tot overconsumptie en het  mee aanzuigen van rijkdom en het overpraktiseren van westers kapitalisme, hebben me geleerd dat ik als gewortelde Europeaan wellicht moet onderdoen.

Het is steeds een prettig weerzien tijdens de eetmomenten waarbij de massa zich naar het buffet begeeft. Wij doen tenminste de moeite om bord per bord netjes te vullen en leeg te eten, maar zij niet. Ze begeven zich naar het dessertenbuffet, roven het leeg en zetten hun borden op tafel. Een tweede horde jagers is tezelfdertijd uitgestuurd om warme maaltijden te graaien in de buffetwildernis. Een tafel van 4 wordt zo een apart buffetgebeuren met piramides van borden.
Worden die netjes leeggegeten? Natuurlijk niet, de bedoeling was immers enkel om te graaien, hier en daar er iets tussenuit te pikken dat hen beviel en de rest achter te laten. Werkelijk triest om zoveel eten op achtergelaten tafels te zien. En ja, het gebeurt bij hen allemaal. Hoort dat bij hun cultuur of is dat te wijten aan de poorten die voor heel wat xxxx worden geopend, het mee kunnen genieten van de rijkdom en zich ernaar te gedragen? Ik weet het niet, maar vraag het me af.

Triest moet het ook zijn voor hen die de tafels afruimen. Zij worden geconfronteerd met zoveel eten dat eigenlijk nog perfect op de buffettafels had kunnen blijven liggen, dat ze zelf hadden kunnen eten. Ze kunnen het niet terug leggen, noch meenemen. Ze moeten het domweg bij het afval dumpen. Dat moet zeer confronterend zijn en ik kan me best voorstellen dat er op zo’n moment heel wat verwensingen in hun hoofd spoken.

Varkens in een mooi kader, een surrealistisch schilderij waarop verspilling en armoede in schril contrast worden afgebeeld… all in.