Beste vrienden,
Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog in de pen ben gekropen voor mijn blog. Het zijn dan ook bevreemdende tijden die mij enigszins in een soort van kramp hebben gehouden. Zo'n lockdown is in mijn geval echt niet goed voor mijn state-of-mind, ik denk dan na, begin opnieuw aan alles en nog wat te twijfelen en haal dan weer het existentiële van onder het stof. Dat laatste kwam vooral aan de oppervlakte nadat zeer triest nieuws mijn directe omgeving trof. Licht uit In onze kennissenkring zijn we gisteren geconfronteerd geweest met het verhaal van een plots overlijden dat ons niet onberoerd heeft gelaten. Ik ga niet uitweiden over de context, het is niet aan mij om het daarover te hebben, maar wel over de bredere context die wij dagelijks beleven. Het gebeuren raakt me omdat het om een generatiegenote gaat, een moeder, iemand die het gezicht zou kunnen zijn van heel wat mensen. En dan slaat het noodlot toe, meedogenloos snel en hard. Fuck. Ik kende haar niet, maar het pakt me. Ik denk aan de plannen die ze misschien aan het smeden was, de toekomst waar ze voor haar kinderen aan timmerde, de herinneringen die ze nog wilde maken, de onuitwisbare stempel die ze wilde drukken op het leven van haar familie, vrienden en kennissen. Herinneringen smeden Ik ben daar ook mee bezig en misschien plan ik zelfs teveel. Ik wil zoveel dingen doen op langere termijn, dat ik misschien te weinig bezig ben met de korte termijn, want vergis je niet, het leven kan ons allemaal plots ontnomen worden. Wat heb je dan aan een afvinklijstje of een langetermijnplanning? Niets. De coronaslachtoffers, jong en oud, hadden zich wellicht nooit kunnen inbeelden dat hun leven zo abrupt zou kunnen veranderen of (in sommige gevallen) ontnomen worden. Het raakt ons allemaal, maar we beseffen dat pas als het echt in onze naaste omgeving gebeurt. Toen ik tijdens mijn kankerbehandeling een longontsteking had opgelopen en mijn leven aan een zijden draadje hing, spookte er maar één ding door mijn hoofd: mijn toekomst. Ik was net 24 geworden, what the fuck?! Het betekende de kentering van mijn bestaan, het was de figuurlijke knal tegen de muur die ik misschien wel nodig had, maar die me ondanks de gangbare clichés niet altijd de juiste richting opstuurde. Ik heb tijd nodig gehad om te beseffen dat het leven me veel dierbaarder is dan wat de dagelijkse rush of maatschappelijke druk me oplegt. Ik besef nu meer dan ooit dat het leven kort is, en dat ik niet mag bezig zijn met de vraag wanneer het gedaan is (want dan zou ik me nog zieker maken) of wat ik binnen een paar maanden wil doen. Jij en ik moeten bezig zijn met vandaag. Welke steen verleg ik vandaag, wat kan ik doen om vandaag vast te beitelen in het geheugen van mijn gezin, wat kan ik doen om een impact te hebben op jou? Indien je al tot hier bent geraakt, heb ik al een steen verlegd en op mijn manier op jou impact gemaakt. Door dit te schrijven, maakt mijn tekst vanaf nu bovendien deel uit van het internet. Elke aanpak werkt Meteen weet je waarom ik ontzettend veel fotografeer, waarom ik vastleg wat ik vastleg. Mijn beelden moeten spreken, ze moeten iets vertellen en vaak is dat toch ook een herinnering, een stukje van mijn identiteitspuzzel. Als ik plots zou wegvallen, zullen mijn beelden en teksten blijven en zullen ze misschien ook bij jou een herinnering aan mij gesmeed hebben. Dat is nu echt een zeer bewuste strategie, beschouw het als mijn levensmissie. Als morgen de kanker terugkeert, kan het wel eens gedaan zijn. Als morgen mijn linkernier uitvalt, is het over-and-out, dan heb ik niets meer. Niet dat ik daarmee bezig ben, maar het is wel de wetenschap die de drijvende kracht is achter waarom ik op mijn manier steentjes verleg of optil. Zo zijn we er allemaal op onze manier mee bezig, vaak onbewust, want we zijn immers allemaal het product van onze samenleving en soms treint die zo hard, dat het moeilijk is om stil te staan. Toch moeten we dat doen en hoop ik dat deze periode dat inzicht bij heel wat mensen heeft kunnen doen insijpelen. We zijn kwetsbaar, aanvaard dat, omarm dat en zet die kwetsbaarheid om in een kracht, in een missie om van elke dag de beste te maken, met stenen die je kan verleggen, hoe klein ook. Afstappen van dogma's Stenen verleggen kan naar mijn mening niet verward worden met uiterlijk vertoon of rijkdom. Wat baten de drang naar eindeloze economische groei en het steeds weer willen verhogen van de levensstandaard als onze spiegel ons vertelt dat ze niets bijdragen aan het leven an sich? Het enige wat ik in die context zie is dat we dan enkel harder dienen te werken en meer tijd opofferen. Think about it. Neen, ik ben geen communist, maar stel ons levensrad wel in vraag. Die trein, waar ik het eerder over had, is gelukkig vandaag even gestopt. We krijgen de kans om met een andere bril te kijken naar hoe we geleefd hebben, naar wat voor ons belangrijk is, naar de essentie van ons bestaan. Laat dat moment niet onopgemerkt passeren, vergeet de business-as-usual, maar gebruik deze situatie om aan zelfreflectie te doen. Vandaag kan een keerpunt zijn, vergeet dat niet. Tot slot Over wat we vandaag meemaken, kan ik nog uren filosoferen en discussiëren. In ons leven maken we immers allemaal wel iets mee dat een belangrijke impact heeft op hoe we denken, handelen, zijn en beleven, vaak zelfs met een nieuwe kijk op het leven als gevolg. Daarin mag gerust minder plaats zijn voor de toekomst en meer plaats voor het hier en nu, het moment dat we nu beleven en hoe we dat willen invullen. Ja, dat is niet evident, zeker niet met de maatschappelijke druk en verwachtingen die we in al onze stappen tegenkomen. Laat je desondanks niet ontmoedigen, verleg stenen, hoe klein ze ook mogen zijn. Een lach of een traan kan wonderen verrichten. Vandaag heeft de overleden vrouw waarover ik het had een steen verlegd, ze heeft impact gemaakt, een herinnering gebeiteld. Haar erfenis zal ik niet snel vergeten. De foto bovenaan draag ik dan ook aan haar op. Vanaf nu associeer ik dat beeld met kwetsbaarheid, contrasten en hoop. Mijn deelneming. Liefs, Tim
2 Reacties
|
Archieven
December 2021
Categorieën
Alles
|
(c) Breerz 2022 - Watt’s Next laadpalen
|