De vanzelfsprekendheid van de foorprint

Wat was ik trots toen ik gisteren zoveel geëngageerde jongeren zag manifesteren in naam van het klimaat, voor een krachtdadiger beleid, voor ballen. Er wordt maar al te graag kritiek geuit op die generatie als zijnde verslaafd aan sociale media, gamend, met een smartphone als verlengstuk van zichzelf. Ze zijn wel degelijk geëngageerd, ze tonen dat ze echt wel met andere dingen bezig kunnen zijn, ze zijn gedreven, ze vechten voor idealen. Dat ze daarvoor moeten spijbelen zegt veel over hoe de politiek omgaat met manifestaties, met boodschappen die mensen uitdragen. Als we dat in een weekend doen, is het een maat voor niets en worden we schaakmat gezet door een versnipperde politieke kleutertuin waar 4 kleuters in een zeer kleine school bekvechten over wie nu de krijtlijnen bepaalt. En als er al iets in krijt wordt gekribbeld, spoelt het de volgende dag weg. Met dank aan de hakken in het zand van enkele hardliners.

Benijdenswaardige particratie

Door de heersende particratie is het in België onmogelijk geworden om beleid te voeren met een langetermijnvisie. De politiek is verzand tot een allegaartje dat enkel bezig is met cijfers, met de volgende verkiezingen.  Ik vind dat intriest, ik vind dat niet benijdenswaardig en ik vraag me dan ook echt af of we in België ooit beleid gaan krijgen waar klimaat een prioriteit wordt. Tot op heden zijn we steeds bezig geweest met economie, met een begroting die niet mag ontsporen door een fout - laten we eerlijk wezen - Europees beleid. Paul De Grauwe bevestigt dat investeringen die nodig zijn voor het klimaat in de kiem worden gesmoord door de strenge Europese begrotingsrichtlijnen. Trouwens, waarom kunnen economie en klimaat niet hand in hand gaan? Daar zijn genoeg studies over gepubliceerd, maar het is de politieke wil en toch ook de onkunde van enkele beleidsmakers die dat net verhinderen.

Protesteren tegen het vanzelfsprekende

De generatie die nu is opgestaan en van zich laat horen, is niet bezig met het politieke bestel, ze protesteren voor iets dat politieke grenzen en waarden zou moeten overstijgen, ze protesteren voor hun toekomst. Zie je, zij zijn het die gaan moeten leven in een wereld die wij gecreëerd hebben, die wij afgemat hebben, die wij hebben uitgeperst tot het sap helemaal is uitgedroogd. Het is die generatie en die van hun kinderen die binnen 50 à 80 jaar te kampen gaat hebben met een sterk gestegen zeespiegel, met een wereld waarvan nog maar 1/3 van de nu nog bestaande diersoorten leeft, met poolkappen die minder wit zien, met weersomstandigheden die veel extremer gaan zijn dan vandaag. Ja, we dragen een enorme verantwoordelijkheid. Alles is zo vanzelfsprekend geworden en zolang we daar allemaal aan meedoen, doen we gewoon verder (want zij en zij doen het toch ook? Wat voor zin heeft het dat ik groener leef als Amerika blijft vervuilen of mijn buur lekker diesel blijft stoken? Wat voor zin heeft het dan?). Het is veel te makkelijk om te blijven handelen zoals we nu bezig zijn. Ondanks de zeer lange droogte zag ik afgelopen zomer foto's van mensen passeren die in hun tuin hun zwembad hadden gevuld. Omdat het water uit de kraan vanzelfsprekend is. We hadden er weer een recordjaar van extreme droogte en bosbranden opzitten. Doet jullie dat dan niets? Zet dat jullie dan niet aan het denken? Is dat zo moeilijk?

Tikkertje of verstoppertje?

Onze kinderen zien het wel. Zij hebben het door en zij hebben verdorie schrik van wat komen zal. Terecht trouwens. En die politici, de mensen die wij verkiezen om ons te vertegenwoordigen? Zij doen aan volksverlakkerij, aan politiek van het ancien regime, ze lachen ons en onze kinderen uit. De enige toekomst waar zij mee bezig zijn is welke post ze ooit op Europees niveau willen innemen of welke post ze op Vlaams of federaal niveau willen nemen. Ja, beste lezers, dat is nieuws. Persconferenties over postjes verdelen. Ik vind dat niet nieuwswaardig. Als diezelfde mensen een persconferentie zouden geven over het programma dat ze willen  uitvoeren, over wat ze willen opnemen in onderhandelingen na de verkiezingen, dan ga ik luisteren, want ik wil weten waar mijn stem naartoe gaat. Mij interesseert het geen bal wie welk postje ambieert. Dat is geen politiek, dat is tikkertje spelen op het hoogste niveau. Geert die Bart tikt: "Jij gaat hem nu zijn." Het mag geen tikkertje of verstoppertje (denk aan de acties van onze politici na de klimaatmars in december) zijn, het moet beleid zijn en het moet geloofwaardig en ambitieus zijn.

Ja ik ben boos, godverdomme wat ben ik boos. Marghem die gisteren in het parlement zei dat de overheid een website heeft gemaakt over klimaatacties die de jeugd kan voeren. Wauw, knap joh! Of het feit dat de overheid klimaatcoaches naar school stuurt. Het zijn niet de jongeren die moeten gecoacht worden, voor alle duidelijkheid. Het zijn de ouders en de beleidsvoerders die moeten gecoacht worden. Het zijn de lobbygroepen die liever extra dividenden uitkeren die moeten gecoacht worden.

Wake up!

Ik zag ergens tussen de verzuurde reacties van HLN (altijd heerlijke lunchlectuur, mijn reactie daarop lees je hier) een typfout staan die eigenlijk alles samenvat: foorprint. Terwijl de protesterende jongeren bezig zijn met onze ecologische footprint die hun toekomst bepaalt, zijn heel wat anderen met een foorprint bezig, het organiseren van een circus waar iedereen maar wat rondfietst op een eenwieler, ieder voor zich, jonglerend met vier kegels die te vaak op de grond vallen.