Brief aan Charles

Geachte premier,
Geachte heer Michel,
Beste Charles,

Heb jij vanavond tijd om bij ons een koffietje te komen drinken? We zorgen voor gebak. 

Ik nodig je uit om iets uit te leggen aan mijn kinderen, want ze begrijpen iets niet. Ik heb het zelf geprobeerd, maar in alle eerlijkheid lukt het me ook niet, ik zit vast. Ik had gehoopt dat jij me misschien kon helpen.

Weet je, afgelopen zondag waren we met veel. Jong, oud, kinderen, ja, ik heb zelfs enkele oude knarren zien meelopen voor een ambitieus klimaatbeleid. We waren gedreven, we willen verandering, niet voor ons, maar voor onze kinderen en kleinkinderen. Ja, ook die van jou. Ik lees op Twitter over de boomknuffelaars en geitenwollensokkentoestanden, dat is blijkbaar het beeld dat de politici dan hebben over die 75.000 mensen. Geloof me, het merendeel daar aanwezig stond daar omdat ze een leefbare wereld willen, gezonde lucht, ruimte, groen voor die koters weet je wel, niet omdat ze voor de ene of de andere partij zijn of omdat ze enkel met milieu bezig zijn.  Niet allemaal de geitenwollensokkendragers dus, maar gewoon mensen zoals jij en ik die vinden dat het welletjes geweest is. We hebben te graag dieselwagens aan de mensen gegeven, het beleid promoot dat via bedrijven nog steeds. We staan daardoor wat langer in de file en pompen de longen van onze kids vol giftige stoffen. Niet OK. We blijven vrije ruimte inpalmen terwijl er zoveel leegstand is. Niet OK. We morrelen al 15 jaar aan die kernuitstap, maar ik zie geen alternatieven. We maken openbaar vervoer lekker duur. De wagen dan maar? Wat nu? En zo kan ik nog wel wat oplijsten, maar dat ga ik niet doen, want anders wil je misschien niet meer langskomen.

De kinderen waren blij dat ze hun stem konden laten horen zondag, ze weten dat ze belangrijk zijn, belangrijk voor jouw en mijn toekomst, maar ook voor iets wat wij ‘leefbaar’ noemen. Om hen een mooie toekomst te geven, hebben we het dus niet alleen over jobs, jobs, jobs, maar ook over ambitie, durf en toch ook ... leefbaarheid.
Toen we gisteren vernamen dat België een onthouding stemde bij de ambitieuze Europese klimaatdoelstellingen, was er alleen maar tristesse thuis. De premier die zondag nog de manifestanten een hart onder de riem stak (maar in alle eerlijkheid tijdens de afgelopen regeerperiode weinig blijk heeft getoond van enige ambitie), stak ons en de kinderen de dag daarop een mes in de rug. De foto van Marghem die op een privéjet stapt met de boodschap dat ze de stemmen van 75.000 manifestanten gehoord had en zou verdedigen ... geen commentaar. Dat begrijp je toch, 'geen commentaar'? Ik heb daar geen woorden voor, ik krijg dat niet uitgelegd.

Nu heb ik jouw hulp nodig. Kan jij aan mijn kinderen uitleggen waarom hun stem op zondag een maat voor niets was? Ze denken dat jij hen nu uitlacht en niet serieus neemt. Kan jij hen uitleggen waarom men in een klein land als België met 4 milieuministers (zijn ze die naam waardig?) niet tot een ambitieuze consensus kan komen? Wat zou een juf op school doen met vier kinderen die niet overeenkomen? Is het dan zo moeilijk om verder te kijken dan een lopende regeerperiode, met het oog op die leefbaarheid? Bang stemmen te verliezen? Kan jij hen dat aub komen uitleggen? Ik kan het immers niet en ik vind niemand die het van mij kan of wil overnemen. 

​Ik hoor het graag van je.
​Tot vanavond dan?