Gepest als tiener, getekend als volwassene

Afgelopen weekend had ik een boeiend en met momenten toch ook diepgaand gesprek met vrienden over pesten en hoe pesters op school iemand voor het leven kunnen tekenen. Over dat laatste wordt haast niet gepraat, maar toch moeten we dat als ouders doen, enerzijds om te waken over het tijdig een halt kunnen toeroepen van pestgedrag en anderzijds om pesters te wijzen op de impact van hun gedrag naar later toe. Ik ben zo getekend voor het leven en wil daar vandaag heel openhartig over zijn. Ik hoop dan ook dat de lezers mijn bericht delen of beter nog erop reageren met eigen ervaringen in de hoop dat dit ook bij pesters terechtkomt.

Onschuldige nerdtijd

Tijdens mijn kinderjaren heb ik een redelijk onschuldige jeugd beleefd in de basisschool in mijn dorp. Er was wel een pestkop in de klas die me af en toe lastigviel, maar niets onoverkomelijks in vergelijking met mijn eerste middelbare jaren. Weet je, ik was een ubernerd. Beeld je een nerd in, vermenigvuldig met drie en je hebt de typische nerd die ik was. Ik verslond boeken, was gek op alles wat met Egypte en de middeleeuwen te maken had en kende alle dino’s bij naam, in welk tijdperk ze leefden, tot welk geslacht ze behoorden en las wetenschappelijke werken over het ontstaan van het leven. Oh ja en ik luisterde naar klassieke muziek, verzamelde postzegels en fossielen. Op mijn elfde leerde ik mezelf Basic aan. Ik was the bomb, not. 

De vreselijke jaren

Ik was als nerd echt wel gelukkig tussen mijn boeken en was me er niet van bewust dat ik daar in de middenschool voor zou afgestraft worden. Met mijn aktentas (I kid you not) trok ik naar een school die destijds een reputatie had, nl. een school waar vooral rijkeluiskinderen zaten. Dat bleek ook zo te zijn. Die school was voor mij een compleet andere wereld, kinderen die met een GameBoy rondliepen, All Stars droegen en alles van Chipie, Levi’s en PePe Jeans hadden. Ik, ik zat daar in mijn velours broek en schoenen van een onbekend merk. En een aktentas. Uiteraard viel ik uit de toon. Dat gecombineerd met een acne die zelfs Clearasil de baas niet kon, was ik een easy target. Ik ben bijna vier jaar gepest geweest, tot ik uiteindelijk van school veranderde. Ik werd gepest voor mijn kleren, het ontbreken van merken, mijn kapsel, de boeken die ik las, mijn desinteresse in spel en sport, mijn goede cijfers, mijn zin voor orde.

Ik was vaak het mikpunt van spot en vanaf het derde middelbaar werden mijn schoolspullen beklad, vond men het geestig bloem in mijn boekentas te kappen en vond men het nog meer hilarisch als ik daar dan nog voor berispt werd door een leerkracht. Die school was een ware hel voor mij, maar heb dat nooit laten merken. Ik vond dat ik me voor de buitenwereld sterk moest houden, ik kon het mijn pesters niet gunnen.

Hart verloren aan de volgende jaargenoten

Pas toen ik van school veranderde en terechtkwam in een stad en niet een dorp, ging mijn wereld echt open. Dankzij mijn klasgenoten die totaal niet dezelfde fixatie hadden als mijn klasgenoten in een dorp, kwam ik er helemaal bovenop. Ik begon toen ook echt te puberen en hing de nerdmantel aan de kapstok. Tijd voor grunge, zwart, langer haar en Nirvana. Ik was gelukkig en dat heb ik echt aan mijn jaargenoten te danken die me toonden dat er buiten de wereldvreemde rijkeluistieners ook nog andere tieners bestonden.

En nu

Maar die periode van vier jaar heeft mij wel getekend voor het leven. Ik sloot mij in mijn hoofd af van de pesters, van mensen, ik durfde niet voor mezelf op te komen, ik durfde geen mening te geven. Tot op de dag van vandaag worstel ik daar nog steeds mee als je me in een groep zet met mensen die ik niet ken. Ik moet eerst kunnen observeren en als ik me veilig genoeg voel, dan zal ik me openstellen. Dat is een gevolg van die pestkoppen en heeft me in mijn sociale omgang met mensen vaker parten gespeeld. Spreek me dan niet te snel aan en ik klap dicht. Moest ik onlangs weer pijnlijk vaststellen toen ik samenzat met ouders om het verkeersveiligheidsbeleid van de school te bespreken. Ik krijg er dan gewoon geen woord uit. Ik zou wel willen, maar dan zit ik met angst iets verkeerd te zeggen, angst uitgelachen te worden. Belachelijk natuurlijk, want we zijn volwassen mensen. Maar toch zit dat in mijn systeem en krijg het er niet meteen uit. Nog een oorzaak van de depressie die ik stilaan van me afgooi. Na al die jaren. 

Ik kan me de gezichten van mijn pesters nog zo voor de geest halen en als ik ooit tachtig word zal ik me hun namen nog steeds herinneren. Dat terwijl ik ze eigenlijk wil vergeten en verdergaan.
Dus ja, pesten is niet iets onschuldigs, aanhoudend pesten zorgt ervoor dat mensen zelfs 25 jaar later nog steeds met de gevolgen daarvan zitten. Doe het dus niet af als iets dat kinderen nu eenmaal doen (en nu kijk ik naar de ouders), want hun verantwoordelijkheid bij het vormen van een persoonlijkheid kan wel eens groter zijn dan je zelf zou durven denken. 

​Pesten tekent mensen, punt. Ik hoop ergens dat mijn pesters berouw tonen en beseffen dat ze destijds te ver zijn gegaan, dat ze me het normaal kunnen functioneren in sociale omgang aanvankelijk zeer moeilijk hebben gemaakt.

​Deel gerust om dit verhaal van een volwassene met een pestverleden wat meer gehoor te geven. Of deel jouw ervaring. Wat heeft pesten met jou gedaan? Heb je dat een plaats kunnen geven of ondervind je daar nu nog steeds de gevolgen van? Toch even dit taboe doorbreken.