We hebben allemaal wel eens dat moment waarop we ons helemaal willen afsluiten van de buitenwereld. Zelfs al zit je alleen in een ruimte, dan nog zou je een koptelefoon willen opzetten, zo afsluiten dus. Jij en je muziek, heerlijk intiem. Ik heb vaak zulke momenten nodig, momenten waarop ik één kan zijn met mijn gedachten, momenten waar ik mijn emoties ongeremd de vrije loop kan laten gaan, wegdromend bij meeslepende deunen van verwondering en beroering. Vanochtend had ik weer zo'n moment en zou dat graag met jou willen delen. Ik ga vaak lopen met muziek in de oren en ondanks het feit dat ik buiten ben, kan ik me helemaal afsluiten van de storende elementen rondom mij, mits de juiste muziek, zeer belangrijk. Afhankelijk van de tonen, de melodieën die dat ene zintuig strelen, worden andere zintuigen geprikkeld. Vanochtend had ik dus zo'n moment waarop alle emoties in harmonie samenkwamen en weer losgelaten werden, dankzij Hans Zimmer. Kijk, ik ben een fan van de filmmuziek van Zimmer, eigenlijk sinds de eerste tonen van Gladiator voor altijd voor kippenvel hebben gezorgd. Zimmer slaagt erin zoveel vast te leggen in zijn oeuvre, dingen die de film overstijgen, dingen die ons vaak doen wegdromen, doen huilen en verwonderen en ons toelaten er zelf een film bij te bedenken. Dat moment had ik tijdens mijn ochtendloopje met de soundtrack van Interstellar. Interstellar Interstellar is een sciencefictionfilm die 5 jaar geleden in de zalen kwam, een film over een planeet die kreunt en over iemand die op zoek gaat naar een nieuwe bestemming. Ik ga niet dieper ingaan op de verhaallijn, maar kan alvast wel zeggen dat er thema's waren die me zeer sterk aanspraken, nl. vat willen krijgen op tijd, zoeken naar bestemming, een levensdoel vinden, ontwrichting, loslaten. Thema's waar ik zelf mee bezig ben en die in de film worden gedragen door de muziek. Hans Zimmer is er op meesterlijke wijze in geslaagd om de boodschap van de film om te zetten in zinneprikkelende tonen die je meevoeren naar andere bestemmingen, naar momenten waarop je de tijd hoort wegtikken, wegsijpelen naar een kolkende rivier van seconden, uren en jaren. Een rivier waarop al onze herinneringen dobberen, verankerd of op drift, emoties en indrukken die elk hun plekje op onze tijdbalk willen innemen. Soms vluchtig, aanwezig, blijvend. Probeer je dan eens voor te stellen dat ik met zo'n muziek door glooiende natuurpracht loop bij een opkomende zon, in het bijzijn van dauwende narcissen en krokussen die - ondanks alles - elk jaar opnieuw met veel moed en doorzetting het mooiste van zichzelf laten zien. Eindeloos respect voor moeder natuur. En dan de soundtrack van Interstellar, muzikale verwennerij die het loopgenot overstijgt. Het is muziek die ik iedereen kan aanbevelen. Download de soundtrack, stream hem op Spotify, zet je koptelefoon op en sluiten je ogen. Laat de muziek je bij de hand nemen en je naar de rustige plekjes in je hoofd voeren, weg van de dagelijkse rush, weg van de gedachtenkerker, op plekken waar je je emoties kan uitlaten, ongeremd, luid kolkend. Kolkend, samen met de tijd waar je geen vat op hebt, maar wel leert omarmen. Liefs, T. Onder een fragment uit de soundtrack. Vind je trouwens dat wel wat meer mensen mijn blog mogen lezen, deel dan gerust mijn blogposts.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Archieven
Augustus 2020
Categorieën
Alles
|
(c) Breerz 2020
|