Interview met Humo

Humo, week 19 december 2049

Vorige week spraken we met Tim Briers, gepensioneerd blogger, wannabe auteur, maatschappijcriticus, visionair. Dertig jaar na zijn laatste interview, blikt hij terug op een bewogen verleden, op een wereld in constante verandering.

Mijnheer Briers, toen u dertig jaar geleden uw laatste interview gaf, was het omdat u vond dat er toch niets meer interessant te beleven viel op deze wereld. Alleszins niet interessant genoeg om nadien nog over te praten. U houdt zich nog steeds aan die stelling?

Ach, toen Astrid Bryan en Lesley-Anne Poppe (twee voormalige BV’s gekend om aangetrouwde en fysieke kenmerken, nvdr) besloten om in de politiek te stappen ging het al bergaf. Toen ze ook besloten om zich beide kandidaat te stellen voor het premierschap, haakte ik af. Ik was dat politieke circus zo kotsbeu. Wie geloofde er toen nog in politiek? Niemand durfde echt op te komen, zodat de enige uitweg de BV-poel was. Een poel die nota bene vol leeghoofden zat. Trouwens, niemand durfde op te komen, net omdat er niets meer kon verbeteren. Op dat ogenblik betaalden we bijna 60% belastingen, vluchtten alle bedrijven het land uit en stond Europa op barsten. Voormalige zakenlui kozen massaal voor de landbouw en werden boer.

Nu de grote bedrijven weg waren, het met de economie zo slecht ging, viel men terug op lokale handel, de kruidenier om de hoek. Vandaar ook dat de landbouw in die periode terug begon te floreren. Veel had ook te maken met het voorzitterschap van een oude partij dat toen werd overgenomen door Dina Tersago (in de jaren 2000 gekend als presentatrice van Blind Date voor boeren, nvdr). Zij vond dat het tijd was voor vernieuwing, dat de landbouw en veeteelt terug een prominente plaats moesten krijgen en na een periode van bezinning kwam men met een nieuwe naam: Cd&Vee  (Courgetten, Doperwten & Vee).

Herinner je je trouwens ook nog al die belachelijke programma’s op tv die er toen op volgden (Help, mijn man kan geen aardappelen rooien, Komen boefen, De laatste oogst, Zone Bachtendekupe, Mega Farmy, nvdr)?

Hebt u zelf nooit de ambitie gehad om in de politiek te stappen?

Ik ben bij alle partijen kandidaat geweest. Van zodra ik zag dat een partij zou winnen, stapte ik over. Ik hoopte eigenlijk in het parlement te zetelen, zodat ik er rustig aan mijn boek kon werken en toch door de staat betaald zou worden om af en toe op het knopje ‘ja’ of ‘neen’ te drukken. Het is me niet gelukt, dus ben dan maar seminaries gaan organiseren over hoe je best richting kan geven aan je leven.

U kan niet echt het rollenmodel bij uitstek genoemd worden

Dat van de politiek was fout, ik was toen ook nog ontzettend jong. Ik heb nadien een lange zoektocht ingezet naar echt werk. Zo heb ik een lange tijd gestempeld. Ik herinner het me nog goed, elke vrijdag- en zaterdagavond zat ik aan de ingang van fuifzalen klaar, de inkt en stempel in de aanslag om alweer een hand of arm te bevuilen met een smurfje of eekhoorntje.

Het schrijven zelf was wel steeds aanwezig, maar meer op de achtergrond. Twijfels, onzekerheid…  weet je wel.

Maar u hebt uiteindelijk wel uw gading gevonden en u stelt het toch wel goed (het interview vond plaats in een villa in Cannes, nvdr)

Bloggen was destijds bijzonder populair en ben toen mee op die kar gesprongen. Ik was erin geslaagd om een deal te sluiten met Facebook. Telkens ik een blog zou schrijven met daarin een verwijzing naar een bekend merk, kreeg ik tot wel 100€ per Like (Vind ik leuk, nvdr). In het begin bracht dat niet veel op, maar naarmate het lezerspubliek toenam, kwam ik tot mooie sommen. De druk lag natuurlijk wel hoog om vernieuwende teksten te schrijven, een serieuze uitdaging. Nadien ben ik dat dan gaan combineren met seminaries.

Volgende week leest u het vervolg van dit interview. In dat luik heeft Tim Briers het over zijn seminaries, zijn gezin, het existentialisme en zijn chalet op de maan.
Met dank aan Coca-Cola, Mexx, Superdry, Burberry, Prada,  enz. (voor een volledig overzicht kan u terecht op de website van Tim Briers).