Interview met Humo (deel 2)

Brand ho pimp
Tim Briers

Vorige week las u het eerste deel van het interview met Tim Briers. Hij had het toen over zijn ervaring als wannabe-schrijver en blogger. Deze week pikken we de draad op bij het bloggen en hebben we het o.a. over merkhoeren en seminaries.

Het lijkt alsof u met enige tegenzin aan de seminaries begon, nochtans hebt u de hele wereld rondgereisd en waar dan ook lezingen gegeven over de zin en onzin van het leven.

Niet met tegenzin, maar ik moest opboksen tegen vooroordelen die ik eerst uit de weg moest ruimen. Vooroordelen over mij, over mijn standpunten, mijn visies.

U hebt het over het vermeende vrouwonvriendelijke blogbericht.

Klopt. Ik had destijds een ludieke tekst geschreven, een conversatie tussen twee vrouwen over merkkledij. Ik had in die tekst het woord ‘merkhoer’ gebruikt, een term die ik ergens had opgepikt (volgens enkele bronnen was zijn zus de eerste echte merkhoer, nvdr) en in mijn teksten wou gebruiken. Wist ik veel dat het zo een hype zou worden. Her en der werden vrouwen bestempeld als merkhoer. Toen Astrid Bryan een eigen partij had opgericht, dan was dat in de eerste plaats als reactie op dat schrijven. Zij wou opkomen voor de merkhoeren. 

En dan verkoos Van Dale plots de term tot woord van het jaar…, tja, dan was het hek helemaal van de dam natuurlijk. Op festivalweiden weerklonk het haast in constante koorzang. Zelfs Clement Peerens had er op Werchter een tribute voor gebracht. Hij vergeleek hen met een Jupiler, fris in het begin, maar een droge, haast zure afdronk nadien. Merkhoer werd na Foorwijf hun grootste hit.

T-shirts, stickers en slogans van de Bond zonder Naam volgden. Het lijkt allemaal bijzonder grappig en totaal van de pot gerukt, maar weet wel dat de omzet van bekende merken met meer dan 60% daalde! Niemand durfde nog iets van een bekend merk te kopen. Het was ook in die periode dat ik lucratieve deals heb kunnen sluiten met C&A en Wibra. Hun marktaandeel schoot omhoog.

En dan, dan startte Goedele Liekens met praatprogramma’s waarin de merkhoeren een spreekbuis vonden. Op een dag werd ik door Goedele in de studio uitgenodigd. De aanwezigen waren Astrid Bryan, Lesley-Anne Poppe, Alex Agnew en ikzelf. Bij wijze van introductie las Goedele mijn blog voor, wat uiteraard op boegeroep onthaald werd door het publiek. In een verhitte discussie met Astrid en Lesley-Anne probeerde ik duidelijk te maken dat het hem niet gaat om Louboutins of beauty, maar om ziel, karakter en puur natuur. Ik pleitte ervoor dat mensen de kans zouden moeten krijgen om echt zichzelf te kunnen zijn, dat ze zich niet moesten schuilen achter een masker. Ik kreeg dan weer zaken naar het hoofd geslingerd als ‘identiteit’ e.d., zaken waarvoor ik uiteraard respect heb, maar uit hun mond klonk het vrij plastisch.

Toch is het voor u een memorabele uitzending geweest, in de positieve zin dan.

Ja, echt wel. En daarvoor kijk ik in de richting van Agnew. Hij wist op een droge, haast serene manier, een einde te maken aan de hele discussie. Hij stelde voor om een mannelijke tegenpool voor merkhoer te bedenken, kwestie van balans te brengen in het gebeuren, maar ook om duidelijk te maken hoe belachelijk de toestand was. Meteen werd het opgepikt door de sociale media, radio en tv. Wekenlang werden er allerhande acties opgezet om tot de absolute term te komen die een mannelijke merkhoer zou evenaren. Er zijn duizenden termen gelanceerd, maar geen enkele term kon dezelfde betekenis in één woord vatten. De interesse in merkhoeren nam dan ook snel af. Mijn verwezenlijking toen was vooral dat merken er niet meer toe deden, zolang men het maar mooi of praktisch vond. Het begin van subculturen in de modewereld, zowel bij mannen als bij vrouwen.
Het grote voordeel destijds was wel dat mijn blogs door een zeer breed publiek gelezen werden, in binnen- en buitenland. Mijn dank gaat dan ook uit naar Facebook, Twitter en Ray Ban.
Dat was de ideale timing om mijn seminaries te starten.

Men zou nochtans van het tegendeel kunnen uitgaan…

Neen, het was echt de perfecte timing! Weet je mensen waren vooral nieuwsgierig, “Kijk, die van de merkhoeren komt in onze parochiezaal spreken!”. Dat ik de man van de merkhoeren was deed me niet veel, ik wou vooral iets komen vertellen. Het eerste jaar trok ik Europa rond met ‘I’m not different, I’m a Limited Edition’. Mensen moeten er af en toe aan herinnerd worden dat ze zichzelf moeten kunnen zijn, niets faken, geen masker, gewoon zichzelf zijn én blijven. Ze moeten leren relativeren, ze moeten leren leven, genieten, beseffen dat ze uniek zijn en ze mogen zich zeker niet laten opjagen. In een big-brothergemeenschap is dat nog steeds geen overbodige luxe.

Hoe beschreef de buitenlandse pers u?

‘Brand ho pimp’, ‘The Brand Ho Master pimps your life’, ‘Brand this’. Ach zo zijn er nog wel een aantal krantenkoppen uit die tijd. Weet je, nog steeds zoeken mensen naar een goed mannelijk alternatief voor merkhoer. Misschien kunnen jullie lezers ter gelegenheid van bijna 40 jaar merkhoer een ludieke actie opzetten.

Dat is genoteerd.