We maken wel eens grapjes over hoe de ambtenarij of het 'staatsapparaat' functioneert. De een heeft het dan over een trage werking, de ander over inefficiënte aanpak. Voor mij leek het allemaal een ver-van-mijn-bedshow, tot vandaag, waar ik met enige trots de kalmte wist te bewaren bij een toch wel enigszins tenenkrullende procedure. Zet je alvast schrap voor wat hoongelach bij het volgende verhaal.

Reeds maanden zijn enkele ondernemers en ik bezig met het voorbereiden van een event in onze dorpskern. Omdat wij graag als rechtspersoon zouden vertegenwoordigd worden, leek het ons nodig om samen een vzw op te richten. We spraken een advocaat aan die onze statuten opstelde en we beslisten om gebruik te maken van e-griffie, een website waar we makkelijk de neerlegging zelf konden uitvoeren.

And thus the story unfolds

Ik had die taak op mij genomen en surfte via Safari (Mac) naar de website. Dat die copyright '2014' vermeldde, had wellicht al een zekere doodsreutel moeten aankondigen, maar goed, ik liet me niet van de wijs brengen.

Safari bleek een foute keuze te zijn, want ik kreeg bij de volgende stap meteen een melding dat de site niet veilig zou zijn en dat ik ze enkel op eigen risico kon openen (Beste surfer, ben je zeker dat je je wil begeven naar een site van de overheid?). Verhip. Firefox dan maar! Yes, ik geraakte verder, gegevens invullen en opslaan. Na een half uurtje laden, kreeg ik een time-out. Tweede poging. Opnieuw een time-out.

Chrome to the rescue! Jawel, ik slaagde erin om naar de volgende pagina te gaan (up yours 2014), maar blijkbaar kraaide ik net iets te vroeg victorie. Time-out. Meerdere pogingen leken te mislukken. Ik had nu echt geen zin om een andere browser te installeren, dus nam er dik tegen mijn zin een Windows-pc bij. Entering Edge. Warempel, Edge werkte en ik kon vlotjes alle stappen invullen, akte uploaden, statuten kopiëren, opslaan, betalen, klaar! Oef, na 4 uur kloten met browsers was ik er eindelijk in geslaagd om mijn taak uit te voeren. Blij en enigszins trots meldde ik aan mijn collega's het nieuwe btw-nummer. 

Een weekend passeerde. Nu moesten we enkel nog de rekening laten vrijgeven. 'Ja Tim, dit is niet OK, de neerlegging is leeg, er zijn geen statuten vermeld', zei de bank. Ik viel uit de lucht, want, perfectionist als ik ben, zou het niet van mijn gewoonte zijn om iets te vergeten. 'Het zal wel om een vergissing gaan, beste bank, laat ik even contact opnemen met e-griffie. Ik had inderdaad wat problemen met het neerleggen van alles, maar wellicht kent men het probleem daar en kan men het snel oplossen.' 

De e-griffie en de griffie, het olijke duo

Ik kreeg een vriendelijke dame aan de lijn die me zei dat er inderdaad problemen waren met e-griffie en het algemeen geweten is dat het met een bepaalde browser werkt en met andere dan weer niet. Ze zei me dat ik de statuten opnieuw moest invoeren.
-'Ja, ik wil dat wel doen, maar ik heb de akte reeds geüpload, daar staan die  statuten in, kan u ze niet uit de akte halen en in het systeem zetten?'

'Dat kan ik niet en het systeem laat dat niet toe.'

-'OK, dan zal ik opnieuw even inloggen op e-griffie en de statuten nogmaals toevoegen.'

'Alleen een notaris kan dat, u niet. U dient een wijziging op papier voor te leggen. Ik mail u de instructies.'

-'Ja, maar, u hebt alle gegevens elektronisch ontvangen, toch een beetje gek dat ik nu deze stappen moet ondernemen, niet?' Ik wist dat de '2014' als een strop rond mijn nek zou hangen.

'Helaas kan ik u niet voorthelpen. Fijne dag nog.'

Niet met mij dacht ik, dus ik belde terstond naar de griffie in Mechelen. Daar wist men mij te zeggen dat de problemen bij e-griffie gekend zijn, maar dat zij daar niets aan kunnen doen omdat e-griffie met een ander systeem werkt dan de griffie in Mechelen. Dus de akte die ik had geüpload, kregen zij niet te zien. Ik diende twee formulieren in te vullen, de akte te kopiëren in het juiste veld en -volgens de instructies- de drie oprichters te laten handtekenen op de achterzijde van de statutenpagina. Lekker 20ste eeuws, lekker op papier. Bovendien wist men mij te zeggen dat het dan drie weken zou duren om dat te loggen omdat ze de versies per post naar Brussel dienden te sturen (I kid you not).

Back to the 70s

Zo geschiedde, na de aanpassingen en rondrijden op jacht naar handtekeningen, legde ik met trots de documenten voor: betaalbewijs, formulieren 1 en 2, statuten, handtekeningen, ... Ik was er klaar voor en stond om 8.30 uur bij de griffie in Mechelen met mijn papieren versies (in drievoud).

Het lokaaltje voor vzw's bevond zich in een uithoek van het gerechtsgebouw. Bij het openen van de deur deed het interieur me meteen terugdenken aan een set uit 'De collega's', waar ik werd teruggekatapulteerd naar de jaren 70. Een kantoortje vol kasten en bergen papier, een geïmproviseerde balie die bestond uit nog eens twee kasten.

'Ja mijnheer, dit is niet in orde.' Ik zag een glinster in de ogen van de ambtenaar, dit was duidelijk kicken. Ze wees naar de drie handtekeningen op de achterzijde van luik B.

-'Ik heb nochtans alle stappen gevolgd die jullie me hadden gemaild.'

'Wie heeft u gemaild?'

-'Ik heb een mail van de helpdesk van e-griffie die vermeldt dat op de versozijde de namen en handtekeningen van de oprichters moeten staan.'

'Ah ja, e-griffie, maar wij zijn e-griffie niet he mijnheer, hier bent u bij dé griffie.' Een grijns volgde. 'Er mag maar één handtekening staan, geen drie.'

-'Mevrouw ik volg niet, die van mij staat ertussen, is toch goed, neen?'

'Neenee,' terwijl de ambtenarenadrenaline steeg, begin mijn bloeddruk ook toe te nemen, 'dit is geen wijziging, maar een erratum. In het geval van een erratum mag er slechts één handtekening staan. Bovendien moeten uw naam en uw functie in luik B vermeld worden.'

-'Jamaar mevrouw, mijn naam en functie staan hier reeds tweemaal vermeld.' Ik maande haar aan mijn rechterwijsvinger te volgen die richting blad wees en netjes onder de gevleugelde woorden 'Tim Briers - Penningmeester' gleed. 'Ziet u?'

'Ja, maar de procedure zegt dat uw naam en functie er nogmaals moeten worden vermeld. U had de procedure van een erratum moeten volgen.' De glinsters werden extatisch genot.

-'Maar, ik ... sta ... er ... reeds ... vermeld. Bovendien heeft niemand me iets gezegd van een erratumprocedure. Houdt een erratum per definitie geen wijziging in?' Ik dacht het pleit misschien te kunnen winnen met enige semantiek.

'U moet ook vermelden dat u de statuten neerlegt, hier, onder uw naam.' Ze ontweek mijn vraag dus volledig.

-'Dat stond niet in de mail van e-griffie vermeld.'
Ze haalde haar schouders op. 'Tja, de e-griffie ..., maar wij zijn ...'

​-'Dé griffie, ik heb het al begrepen. Goed, kijk, ik heb mijn laptop bij met de documenten. Ik voeg mijn naam en zinnetje toe en mail u dan het document. U kan het dan meteen afdrukken, ik zet er mijn handtekening op en klaar.'

'Neen, dat mag ik niet doen, onze procedure laat dat niet toe.'

-'Ik weet dat jullie dienst een algemeen mailadres heeft, dus u zegt me dat ik dit niet kan mailen en dat u het dan ook niet kan afdrukken.'

'Klopt. ik stel voor dat u het nog eens probeert op een later moment. Tot ziens.' Klets.

Verbouwereerd en kokend van ellende, droop ik af naar huis, om het bewuste zinnetje toe te voegen en nadien opnieuw binnen te brengen. De dame in kwestie was in haar nopjes en prees me voor het snel aanpassen van de documenten. 

Conclusie: anno 2020 blijken de overheidsdiensten nog steeds niet met elkaar te kunnen communiceren en zijn ze evenmin in staat om de procedures voor de burgers in een betere (uniforme) online dienstverlening te gieten. Bovendien zijn ze absolute nullen in duidelijke communicatie. Voorts wil ik niet denken in termen van clichés, maar in dit geval maak ik graag een uitzondering.

As a new year is dawning I normally tend to look back, but not this time. Why should I bother, it’s in the past now, right? As 2020 has just started and as the days are gradually getting longer, I really look forward to what this promising year will bring us. And if I dare say … what this new decade has in store.
 
From translation to verification

Undoubtedly new technologies will impact our way of living and working. As a proofreader I already feel machine translation breathing down my neck. Surely the role of a translator will evolve into a linguistic verifier where localization and QC will be more prominent. Luckily my role as a writer will not immediately be a thing of the past. 

Rebranding job applicants 

As technology evolves and as it will make certain jobs become redundant, we will have to invest more in education and retraining. That also means that we may have to reinvent the way people brand themselves, how they market themselves for job application purposes. The coming years I will approach key stakeholders to assist them with that and help job applicants meet these demands, while investing in new ways of applying. 
 
Marketing photography

Up to now, my biggest passion, photography, was an activity I had not yet marketed to its fullest. The reason for that is the fact I was still looking for what I wanted to do with photography. Over the years I have been challenged by several clients to explore new domains which all were extremely interesting and fun to do. All of that resulted in quite some skills I will keep on fine-tuning the coming years. Professionally I will keep on exploring new techniques; personally my focus will be on fine art photography. My dream is to exhibit my work one day. I’m working on a separate website to showcase my portfolio and start marketing this as a separate service. Follow me on Facebook or Instagram if you want to be kept posted on these photographic endeavours.  
 
This is not a hoax

Those of you who personally know me very well, know I’m an avid climate and environmental activist. My personal writing mainly focuses on that domain, trying to raise some sort of awareness about our impact on our planet and the future we are paving for our children. I will keep on doing that, hoping that my actions in some way will have a butterfly effect. In the future this will also be reflected through my photography as I’m planning to visualize the impact of human-caused climate change in this decade.

All good intentions, resolutions and plans aside, I wish you a vibrant, promising and fruitful decade with exciting projects, mountains to climb and hearts to conquer.

All the best,
​Tim

Ik had me voorgenomen om er niet (opnieuw) over te bloggen, maar het kriebelt te hard: wiskunde in het secundair onderwijs. Misschien wat breder dan dat vak, maar laat ik daar alvast mee aanvangen. Wie wiskunde hoort, denkt meteen aan rekenen, dat lijkt me logisch. En ondanks het feit dat het vak met logica te maken heeft, vind ik het niet logisch dat het ergens ook een taalvak is. Jawel, ik heb het over de talloze definities die een kind in de eerste graad dient te kennen. Definities die ik dertig jaar geleden ook moest kennen en vandaag zelfs niet meer in de donkerste hoeken van mijn hersenpan weet te vinden. Toch maken ze deel uit van het leerplan van een vak waar inzicht en toepassen de rode draad zouden moeten vormen.

Scoren of afzien

Wat heel hard speelt is het lijdzaam toekijken naar hoe mijn dochter definities uit het hoofd tracht te leren zonder goed en wel te beseffen waar de zwaarwichtige woorden voor staan. Toen ik als prille adolescent definities uit het hoofd moest leren, zat ik met net hetzelfde. Wat betekent dat? Niet nadenken en gewoon uit het hoofd leren (5 definities = 10 punten). Ik stel me daarbij een belangrijke vraag: wat vang je daar in godsnaam mee aan? Wat maakt dat definities anno 2019 (21ste eeuw) nog steeds niet aan belang hebben ingeboet? Is het om kinderen die niet goed zijn in wiskunde de kans te bieden om extra te scoren tijdens een toets (en wat zegt aframmelen van definities in godsnaam over het wiskundige inzicht van een kind)? Is het om hun Nederlands te verrijken met een vocabularium dat dateert uit een ander tijdperk? Of is het gewoon omdat het altijd al zo geweest is (mijn grootste vrees)? I wonder … Maar op zich hoeft het daarover niet te gaan en wil ik verder kijken. 

Versus

Kijk, we leven in een maatschappij waar een zeer duidelijke generatiekloof bestaat: de generatie die opgroeit met een zeer sterk gevisualiseerde en gemediatiseerde maatschappij waarbij smart devices en AI onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn en waar anders wordt omgegaan met ‘kennis’. Anderzijds heb je de generatie die is opgegroeid met de klassieke aanpak, een pakket letters met heel veel aandacht voor theorie en minder praktijk. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat we nog steeds vastzitten in het tweede, waar het kennen van stof (zij het definities of formules) nog steeds de kern van de zaak vormt. Ook nieuwe leerkrachten lijken het pad van hun oude leerkrachten verder te bewandelen. Misschien omdat er geen ruimte is voor vernieuwing of om toch maar niet uit een comfortzone te moeten stappen?

Je kan kinderen volstoppen met definities, maar ze gaan pas echt leren wat het betekent door te oefenen. Wil je leerlingen duidelijk maken wat distributiviteit inhoudt, zet hen dan aan het werk, laat hen in de klas oefenen, bij voorkeur samen, zodat ze kunnen leren van elkaars inzichten. Laat hen niet eenzijdig luisteren naar de leerkracht om dan thuis te komen met heel wat vraagtekens en nog meer frustraties. Ook die huistaken, die toch gefocust zijn op individueel werk, gaan dat niet meteen oplossen (want ik kan mijn dochter in het tweede middelbaar niet uitleggen hoe het net zit, frustratie aan haar kant en aan mijn kant). Samen denken, samen puzzelen, van elkaar leren en oefenen gaan een betere leerschool zijn om snel formules onder de knie te krijgen dan kinderen vanaf dag 1 woorden voor te leggen die hol zijn, maar waar wel een prijskaartje aanhangt, nl. punten. 

Same teacher, different approach

De generatie jongeren van vandaag wil een andere aanpak, de aanpak van een veerkrachtig onderwijs dat in dezelfde versnelling als hen rijdt, dat meegaat met zijn tijd, mee evolueert. Een onderwijs waarin de leerkracht op een andere manier kennis overbrengt en daarbij nieuwe technologie omarmt. Youtube-filmpjes die de stof op een visuele manier toelichten (en die men dus kan herbekijken) gaan meer blijven hangen dan de suffe stof in een cursus, e-learningmodules die de cursus uitleggen en testen op het tempo van het kind en niet op het tempo van de leerkracht of de ’snelste’ of ‘beste’ leerlingen. Gamificatie van de stof. Ja, het integreren van slimme toepassingen in de klas die veel meer aanleunen bij de leefwereld van de kinderen van vandaag (denk aan Bingel in het lager onderwijs). Met positieve feedback, herkansingen die hen doen groeien en nieuwe inzichten doen verwerven. Bij voorkeur zonder daar punten aan te koppelen, wel  doelstellingen. Uiteindelijk dienen wij ons op de arbeidsmarkt ook op die manier bij te scholen en zien we ook daar dat gamificatie een belangrijkere rol inneemt (denk aan taalonderwijs). En ja, in dat verhaal is er nog steeds een belangrijke rol weggelegd voor de leerkracht. 

Talent maakt gelukkig

Bedoel ik nu dat we van alle kinderen dommeriken moeten maken? Neen, absoluut niet, hun hersenen moeten gemasseerd worden, ze moeten geprikkeld worden zodat ze nieuwsgierig blijven en met een scherpe geest de uitdagingen van morgen durven aanpakken. Echter ben ik er wel van overtuigd dat het onderwijs best eens kijkt naar wat ‘kennis’ vandaag moet zijn en hoe die kennis het best de e-generatie bereikt. Zorg voor de juiste hefbomen die raakvlakken delen, die motiveren en niet langer frustreren.  Doe aan talentwerking, waarbij er in het onderwijs plaats is voor verkenning en ontwikkeling van interesses en skills zodat kinderen op de leeftijd van 14, 15 weten wat ze echt graag doen, waar ze goed in zijn, waar ze zich 100% voor willen smijten, daarvoor worden gewaardeerd en hun keuze daarop afstemmen. Kweek op die manier kinderen die makkelijker zullen doorstromen naar een job die aanleunt bij wat ze écht willen doen, niet bij wat ze moeten of horen te doen. Ze zullen gelukkiger door het leven gaan, geloof me.

Deze generatie is zo anders dan de onze of die van hun leerkrachten. Toch lijken we desondanks nog steeds vast te zitten in een methode die diep verankerd zit in de 20ste of misschien zelfs 19de eeuw. Ik wil zeker niet propageren dat ik het beter weet of kan, ik ben geen leerkracht. Ik bekijk het enkel vanuit het perspectief van de (be)leefwereld van een kind dat geboren is in een ander tijdperk en dat nu al worstelt met competitiedrang, met prestatiestress, met het wild om zich heen schoppen omdat het zoekende is, maar de kans niet krijgt stil te staan bij wat het wil. Het gaat soms te snel, het is soms teveel.

Ik heb haar plechtig beloofd geen mail te sturen naar de leerkracht of directie en respecteer dat. Ik kan het enkel van me afschrijven en hopen dat mijn stille protest een echo vindt. Dat mensen hun ervaringen met hun kinderen met me delen, maar ook dat leerkrachten opstaan en in alle eerlijkheid zeggen waarom het is zoals het is en welke impact zij kunnen hebben op het positief masseren van die hersenpannen.

Je ziet ze dagelijks verschijnen op Facebook of op sites van bepaalde kranten: verzuurde reacties op posts, artikels, nieuwsberichten. Reacties waar je soms echt van huivert, vol gemeende haat, bitterheid, wij-zijverhalen, opgejut door pulp die maar al te graag wordt verteerd door de zure maagsappen. Ikzelf kan ze maar moeilijk verteren, ik moet er haast van kotsen, mijn maag keert ervan. Het doet me pijn vast te stellen dat mijn kinderen opgroeien in een wereld waar hun onschuld stilaan wordt gekneed tot een kant kiezen, tot kleur, tot een leefomgeving die bestaat uit extremen die dan ook nog onnodig uitvergroot worden tot een roes van angst en haatzaaierij. De wereld van vandaag en morgen? Niet de mijne. Niet de onze. 

Kleuren met zwart ...

Het doet me pijn dat mensen mekaar zo weinig licht gunnen, mekaar geen complimenten meer durven geven uit angst verkeerd geïnterpreteerd te worden, plaats maken voor nijd en schone schijn en daarbij de essentie van hun bestaan negeren: genieten en leven. Durven leven. Wat heb je eraan constant te willen ventileren, constant je beklag te willen doen op alles wat je omringt zodat je na verloop van tijd niet meer positief kan zijn en de mooie dingen om je heen toch omzet in zwart? Ik zie op dorpspagina's verzuurde berichten verschijnen over het teveel aan vliegtuigen dat overvliegt, over het gebrek aan bladkorven in een straat, over een straatsteen die uitsteekt, over een technische dienst die openbare perken te weinig water geeft, over fietsstraten waar inhalen niet mag … En dan de reacties daarop. Lekker samen afgeven. Lekker samen iedereen nog meer naar beneden trekken. Hebben jullie - verzuurde mensen - dan echt niets beters te doen? Echt niet? Kunnen jullie zelf ook nog genieten? Was gisteren de moeite waard om zo op af te geven dat vandaag gewoon aan je neus voorbijgaat?

... of wit?

Daarom dit: ik heb één werkende nier (links), heb kanker gehad, chemo gehad, ben zwaar depressief geweest en heb sinds recent vernomen dat ik wellicht op het spectrum van autisme zit, net zoals mijn dochter. Een pakketje waarvan je voor minder zuur zou worden en in jezelf zou keren. Ondanks dat alles ben ik er nog en ben ik het leven dankbaar voor de kansen die ik heb gekregen. Ik heb soms diep gezeten, maar heb toch steeds weer kracht weten te putten uit die ervaringen, hoe lastig, hoe moeilijk en uitdagend ze soms ook waren. What doesn’t kill you, makes you stronger, weet je wel. Ik ben dankbaar en leef, niet aan 200%, gewoon. En ik ben geen zuurpruim, ik heb niet de neiging om me druk te maken om absurditeiten die ik in alle eerlijkheid eigenlijk niet opmerk. Omdat ik weet dat ze het niet waard zijn, dat het tijdverspilling is, kostbare tijd die ik dan liever in iets anders steek. Kostbaar omdat het leven me nu eenmaal te dierbaar is en waar ik me dan ook ten volle bewust van ben. Dat laatste is belangrijk en lijken sommigen uit het oog te verliezen.

Ik maak me wel druk om politiek en klimaat omdat dit de toekomst van mijn kinderen (die we met een brede kijk op de wereld trachten op te voeden) aanbelangt. En dan gaat het niet om verzuring, maar om maatschappelijke betrokkenheid. Geen haat, geen extremen, gewoon samen willen werken aan oplossingen, het openhouden van dialoog, het betrekken van mensen in dat verhaal om zaken in beweging te zetten. Meteen ook de reden waarom ik zaken over klimaat blijf delen, erover schrijf, in de hoop mensen te inspireren om het anders aan te pakken. Aanpakken en samen tot oplossingen komen werkt volgens mij nog steeds veel beter dan wat zitten te zaniken (lees: zeiken) over bladkorven in de straat. 

The little things in life

Genieten van het leven hoeft echt niet veel te betekenen. Kleine dingen kunnen heus groots zijn. Iemand helpen bij het oversteken, even diep in- en uitademen, dankbaar zijn voor zon én regen, een glimlach op iemands gezicht toveren, dankbaarheid uiten voor wat vanzelfsprekend lijkt, knuffelen, omhelzen, feedback geven en daar zelf voor durven openstaan, iemand verrassen met een leuk berichtje, een kaartje sturen, iemand bellen, iemands hand vasthouden of de schouder zijn waar nodig, een blik delen, delen in het algemeen, ervaring, kennis, … Kleine dingen, grote effecten, op jezelf, op je naasten, je vrienden, je kennissen. Dat is ook leven. Dat is ook genieten. Dat is waar je je als verzuurde enkeling beter op zou richten. 

Doe gewoon, zomaar.

Bij de eerste zonnestralen die een mooie lentedag aankondigden, was ie daar, de oorwurm. Je weet wel, een nummer dat blijft hangen en waarvan het refrein je ofwel hoofdpijn bezorgt ofwel doet verlangen naar meer. Must … play … this … song! Ik was opgelucht, ik was eindelijk af van Leef! van Hazes jr. en kon met opgeheven hoofd de dag aanvatten met New Gold Dream van Simple Minds (stukken beter). De laatste noten die ik nog net kon opvangen, waren genoeg om terstond het nummer lekker luid te zetten bij het nalezen van een vertaling. Heerlijk. Vervolgens met de zon in de rug op weg naar de bakker, dansend, huppelend als een ongetemd veulen, dartel en vastberaden, vreemde blikken. Het kon me niet schelen. En dan begon het, het fantaseren.

Fantaseren, afdwalen, het zit in mijn DNA. Zet een nummer op en ik bedenk er meteen een sketch of film bij. Om een bizarre reden zag ik me plots verschijnen in een soort promofilmpje waarin ik mezelf voorstel. De camera volgde me door een bos, langs weiden, dansend, naar boven kijkend, kusjes gooiend. Ik flirtte met de camera, maar het was me niet duidelijk of het een typisch filmpje was voor een kandidaat voor de verkiezingen of voor een verleider op Temptation Island. Op zich maakt dat niet uit, politiek is voor de verkiezingen toch ook een beetje temptation. Nadien word je met een kater wakker en weet je niet meer waarom je in dat specifieke bed ligt, begrijp je wel? ;-)

New Gold Dream, het nummer laat me niet los. Zin om te dansen, te springen, samen met vrienden in het promofilmpje. Het ontaardt in een fuif waar we luidkeels meezingen. Ik aan mijn vertrouwde draaitafel. Het besef dat ik die dj-draad ook terug moet oppikken. De heilige drievuldigheid die mensen beroert, beweegt: woord, beeld en klank. 

Ogen dicht nu en genieten van mijn promofilmpje, BreerZ de politicus die plaatjes draait op Temptation Island, verlangend naar een fuif voor veertigers, zucht ...