De vanzelfsprekendheid van de foorprint1/18/2019 Wat was ik trots toen ik gisteren zoveel geëngageerde jongeren zag manifesteren in naam van het klimaat, voor een krachtdadiger beleid, voor ballen. Er wordt maar al te graag kritiek geuit op die generatie als zijnde verslaafd aan sociale media, gamend, met een smartphone als verlengstuk van zichzelf. Ze zijn wel degelijk geëngageerd, ze tonen dat ze echt wel met andere dingen bezig kunnen zijn, ze zijn gedreven, ze vechten voor idealen. Dat ze daarvoor moeten spijbelen zegt veel over hoe de politiek omgaat met manifestaties, met boodschappen die mensen uitdragen. Als we dat in een weekend doen, is het een maat voor niets en worden we schaakmat gezet door een versnipperde politieke kleutertuin waar 4 kleuters in een zeer kleine school bekvechten over wie nu de krijtlijnen bepaalt. En als er al iets in krijt wordt gekribbeld, spoelt het de volgende dag weg. Met dank aan de hakken in het zand van enkele hardliners.
Benijdenswaardige particratie Door de heersende particratie is het in België onmogelijk geworden om beleid te voeren met een langetermijnvisie. De politiek is verzand tot een allegaartje dat enkel bezig is met cijfers, met de volgende verkiezingen. Ik vind dat intriest, ik vind dat niet benijdenswaardig en ik vraag me dan ook echt af of we in België ooit beleid gaan krijgen waar klimaat een prioriteit wordt. Tot op heden zijn we steeds bezig geweest met economie, met een begroting die niet mag ontsporen door een fout - laten we eerlijk wezen - Europees beleid. Paul De Grauwe bevestigt dat investeringen die nodig zijn voor het klimaat in de kiem worden gesmoord door de strenge Europese begrotingsrichtlijnen. Trouwens, waarom kunnen economie en klimaat niet hand in hand gaan? Daar zijn genoeg studies over gepubliceerd, maar het is de politieke wil en toch ook de onkunde van enkele beleidsmakers die dat net verhinderen. Protesteren tegen het vanzelfsprekende De generatie die nu is opgestaan en van zich laat horen, is niet bezig met het politieke bestel, ze protesteren voor iets dat politieke grenzen en waarden zou moeten overstijgen, ze protesteren voor hun toekomst. Zie je, zij zijn het die gaan moeten leven in een wereld die wij gecreëerd hebben, die wij afgemat hebben, die wij hebben uitgeperst tot het sap helemaal is uitgedroogd. Het is die generatie en die van hun kinderen die binnen 50 à 80 jaar te kampen gaat hebben met een sterk gestegen zeespiegel, met een wereld waarvan nog maar 1/3 van de nu nog bestaande diersoorten leeft, met poolkappen die minder wit zien, met weersomstandigheden die veel extremer gaan zijn dan vandaag. Ja, we dragen een enorme verantwoordelijkheid. Alles is zo vanzelfsprekend geworden en zolang we daar allemaal aan meedoen, doen we gewoon verder (want zij en zij doen het toch ook? Wat voor zin heeft het dat ik groener leef als Amerika blijft vervuilen of mijn buur lekker diesel blijft stoken? Wat voor zin heeft het dan?). Het is veel te makkelijk om te blijven handelen zoals we nu bezig zijn. Ondanks de zeer lange droogte zag ik afgelopen zomer foto's van mensen passeren die in hun tuin hun zwembad hadden gevuld. Omdat het water uit de kraan vanzelfsprekend is. We hadden er weer een recordjaar van extreme droogte en bosbranden opzitten. Doet jullie dat dan niets? Zet dat jullie dan niet aan het denken? Is dat zo moeilijk? Tikkertje of verstoppertje? Onze kinderen zien het wel. Zij hebben het door en zij hebben verdorie schrik van wat komen zal. Terecht trouwens. En die politici, de mensen die wij verkiezen om ons te vertegenwoordigen? Zij doen aan volksverlakkerij, aan politiek van het ancien regime, ze lachen ons en onze kinderen uit. De enige toekomst waar zij mee bezig zijn is welke post ze ooit op Europees niveau willen innemen of welke post ze op Vlaams of federaal niveau willen nemen. Ja, beste lezers, dat is nieuws. Persconferenties over postjes verdelen. Ik vind dat niet nieuwswaardig. Als diezelfde mensen een persconferentie zouden geven over het programma dat ze willen uitvoeren, over wat ze willen opnemen in onderhandelingen na de verkiezingen, dan ga ik luisteren, want ik wil weten waar mijn stem naartoe gaat. Mij interesseert het geen bal wie welk postje ambieert. Dat is geen politiek, dat is tikkertje spelen op het hoogste niveau. Geert die Bart tikt: "Jij gaat hem nu zijn." Het mag geen tikkertje of verstoppertje (denk aan de acties van onze politici na de klimaatmars in december) zijn, het moet beleid zijn en het moet geloofwaardig en ambitieus zijn. Ja ik ben boos, godverdomme wat ben ik boos. Marghem die gisteren in het parlement zei dat de overheid een website heeft gemaakt over klimaatacties die de jeugd kan voeren. Wauw, knap joh! Of het feit dat de overheid klimaatcoaches naar school stuurt. Het zijn niet de jongeren die moeten gecoacht worden, voor alle duidelijkheid. Het zijn de ouders en de beleidsvoerders die moeten gecoacht worden. Het zijn de lobbygroepen die liever extra dividenden uitkeren die moeten gecoacht worden. Wake up! Ik zag ergens tussen de verzuurde reacties van HLN (altijd heerlijke lunchlectuur, mijn reactie daarop lees je hier) een typfout staan die eigenlijk alles samenvat: foorprint. Terwijl de protesterende jongeren bezig zijn met onze ecologische footprint die hun toekomst bepaalt, zijn heel wat anderen met een foorprint bezig, het organiseren van een circus waar iedereen maar wat rondfietst op een eenwieler, ieder voor zich, jonglerend met vier kegels die te vaak op de grond vallen.
0 Reacties
Vossen voor de bossen1/17/2019 Die avond ten huize een doorsnee Vlaams gezin in een wereldvreemd boerengat. Tv-stem: “En dan nu het nieuws met Martine Tanghe.” Marie: “Jos, het nieuws gaat beginnen!” Martine Tanghe: “Goedenavond beste kijkers. Met 12.500 waren ze, de brossers voor bossen, spijbelende leerlingen die vandaag opnieuw de Brusselse straten innamen voor een krachtdadig klimaatbeleid. Ze …” Jos: “Lap, allee, zie ze daar nu lopen die snotapen. Echt he, als ik directeur was geweest, ik had ze zwaar gestraft. School laten om even interessant te doen op tv. Ze kunnen mijn kloten kussen die klotejong. Dat zijn de profiteurs van morgen, de apen waar wij belastingen voor betalen!” Marie: “Om nog maar te zwijgen van hun acties thuis. Wedden dat ze met het vliegtuig naar Spanje reizen? Of dat ze weer iets bestellen op AliExpress?” Jos: “Juist, uit China, dat dan naar hier komt per vliegtuig!” Marie: “Of per schip Jos!” Jos: “Per schip, ja, per schip, met hun rode diesel. He, wat gaan ze daar dan op zeggen, dat die Chinezen het naar hier moeten roeien?” Marie: “Jos, stop, ik kom niet meer bij!” Het koppel plaatst terstond de grap op Facebook om toch de 5 likes te halen waar ze al een hele dag op azen. Jos: “Hier se, ik zie hier op Facebook een berichtje passeren van al die tenten die die snotjong achterlaten op festivals. Dat ze daar eens een nieuwsitem van maken in plaats van weer die pamfletten in mijn gezicht te gooien. Ze zien naar niks om, maar hangen wel de heilige uit in Brussel.” Marie: “Het zijn allemaal tentsletten Jos.” Jos: "Tentsletten?" Marie: “Awel, die dat daar allemaal in een tent zitten op het festival, dat zijn toch tentsletten, is een paar jaar geleden nog op het nieuws geweest. Meisjes die met hun zatte kloten van de ene tent naar de andere gaan op zoek naar wat liefde.” Jos: “Wat liefde? Kennen die dat? Bende hypocrieten. Ja, wat gaan vossen en snuiven, dat kunnen ze wel. Benieuwd naar het feestje na de betoging. Marie: “Jos stop, ik kom niet meer bij.” Het koppel plaatst terstond de grap op Facebook om toch de 5 likes te halen waar ze al een hele dag op azen. “Hier, kijk die woordvoerster, zeventien, maar al streken van hier tot in China!”, zegt Jos terwijl hij naar het 4K UHD 50" gebogen scherm van Samsung wijst. Marie: “Kijk, kijk, ze draagt een jas van Jack Wolfskin. Da’s geen C&A he Jos.” Jos: “Neeje, ze is een tentslet én een merkhoer, vals kind.” Marie: “Jos, stop, ik kom niet meer bij!” Marie neemt een foto van de woordvoerster en plaatst het label van Jos op Facebook om toch de 5 likes te halen waar ze al een hele dag op aast. “Kijk, Frank heeft jou een duim gegeven.” Ze stopt prompt haar smartphone in Jos’ handen. Jos: “Ah de Frank, daar kan je op rekenen. Had nu wel een hartje van hem verwacht, maar goed, een duim is ook goed zeker?” Marie: “Je hebt mensen die duimen geven en mensen die hartjes geven he. Ik geef altijd hartjes en verwacht dat ze mij dan ook hartjes teruggeven. Allee ja, ik wil maar zeggen he Jos.” Jos: “Dat is zo schatteke, de volgende keer krijgt Frank ook alleen maar een duim. Voor wat hoort wat vind ik." Plots gaat de achterdeur open en trekt een jongeman snel zijn nieuwe Adidas-schoenen uit. Jos: “Ah zoon, eindelijk, we werden wat ongerust. Alles OK? Hoe was het op school?” Zoon: “Geen idee, ik was aan het brossen voor de bossen.” Bedankt voor het lezen van dit fragment! Wil je meer zien? Bekijk dan nu al een preview op vet.nu, het digitale platform van het openbare boegeroep.
Als er een ding is dat ik het laatste jaar over politiek heb geleerd, is dat heel wat politici toch echt wel kameleons kunnen zijn die hun kleur aanpassen in functie van de beschikbare postjes of de krijtlijnen die een ander heeft uitgetekend. Je zou in sommige contexten haast durven denken aan kiesbedrog, het ene propageren voor de verkiezingen, maar als het echt aankomt op mee besturen het andere uitvoeren. Het zijn geen mooie taferelen en het resultaat van wat politiek voor velen geworden is: een industrie waar opportunisme in het contract staat.
De kracht van verbinding? Wat ik in dat contract dan vaak niet lijk terug te vinden is verbinding, verbinding met de kiezer, voeling met waar een uitgereikte stem voor staat. Want vergis je niet, in tegenstelling tot wat in bepaald beleid verweven lijkt te zitten, is verbinding een hol woord geworden. De voeling met de burger is soms ver te zoeken, zeker als men al jaar en dag in de politieke industrie meedraait. Ik krijg dan ook kippenvel als een voorzitter van een partij zegt: “de kiezer beslist”, de “burger bepaalt het beleid”, “het laatste woord is aan de kiezer”. Laat me niet lachen. Het vergt ballen om de kiezer recht in de ogen te kijken. Beperkte termijn Voeling met de burger hebben, is weten wat er leeft, waar de burgers van wakker liggen, weten welke noden er zijn en over grenzen, talen en culturen heen kijken om oplossingen en maatregelen te vinden of te bepalen. Dat politici nu meer met hun eigen cijfers bezig zijn (en daardoor beleid opblazen of afremmen) dan bezig te zijn met uitvoeren is stuitend. Daarvoor brengen burgers hun verplichte stem niet uit, daardoor raken burgers hun voeling met hun burgerplicht kwijt (“what’s the point?”). Een betreurenswaardige evolutie waar de politici zelf voor hebben gezorgd. “De kiezer beslist” klinkt dan plots ook heel wrang. Ik pleit er dan ook voor dat politici met een beperkte houdbaarheid mogen meedraaien, vooral om die voeling niet te verliezen, om niet verleid te raken door het politieke bestel waar men door postjes te cumuleren heel wat geld kan graaien. Als politici na een bepaalde termijn verplicht worden om zich terug te trekken, verhinderen we dat ze van politiek een carrière maken. Daar ben ik tegen, politiek moet iets blijven van engagement, van daden, een drijfveer die gestuurd wordt door het willen luisteren en durven sleutelen, niet door geld, niet door aanzien, niet door postjes of cijfers. Ik heb echt de indruk dat als je al een tijdje meedraait het maar evident is dat je kan rekenen op een postje (kijk naar het debacle bij Open VLD in Gent). Om een polemiek te vermijden: ik besef maar al te goed dat ervaring in de politiek een rol kan spelen, maar evengoed ervaring als burger in de maatschappij, tussen de burgers. Het is door bovenstaande dat heel wat mensen het geloof in politiek verloren zijn. Wij hebben als burgers vooral de indruk dat men maar zijn gang gaat eens de buit binnen is, ongeacht welke stem er is uitgebracht of ongeacht de boodschap die burgers uitdragen (denk aan de klimaatmars). Het was een trieste vertoning, zowel na 14 oktober als de laatste weken. Ik begrijp dan ook de verontwaardiging niet na de uitspraak van Tom Lenaerts (“Jullie moesten je schamen.”). Zijn buikgevoel sprak volgens mij immers voor heel wat burgers. Politiek moet terug dichter bij de burger komen. Vandaag lijkt het meer een schouwspel van op de ivoren toren te zijn, met acteurs die te ver van hun publiek staan. Zorg in 2019 alstublieft voor die voeling met je kiezers zodat we terug in de politiek kunnen geloven. Wat vind jij, kan een politieke carrière of beperken we zoiets in de tijd? Positiviteit en klotefiles12/28/2018  Kerst is net achter de rug, ik kan je dus geen prettige kerst meer wensen. Misschien maar goed ook, want ik weet in alle eerlijkheid niet meer wat dat betekent. Als jij iemand prettige kerst wenst, wat betekent dat dan voor jou? “Geniet van het eten? Ik wens je leuke cadeautjes en gezelligheid toe?” Ik weet het niet. Het is door het hele commerciële gedoe de laatste jaren wat uitgehold lijkt me. Gelukkig is er nog de komst van het nieuwe jaar. Nu daar kan ik wel mee aan de slag.
Flashback Om je mijn wensen voor het nieuwe jaar te geven, wil ik eerst even terugkijken naar 2018. Het was een bizar jaar. Zo zagen we in heel wat delen van de wereld een ruk naar rechts, bleek onze online privacy plots wat minder waard te zijn, zagen we presidenten die zich keizer waanden, bleek het Groenlandse ijs veel sneller te smelten dan gedacht en stond de wereld in brand. In die mate dat we het droogste en warmste jaar hadden sinds de metingen. We zijn op straat gekomen om de politiek wakker te schudden. Voor mij persoonlijk was het het jaar van de depressie, waar ik me overigens niet voor schaam. Ik was ziek en werd daarvoor behandeld. Je zou haast denken dat ik bewust alle bovenstaande negatieve punten aankaart net omwille van die depressie, maar dat is niet waar. Ik sta sterker in mijn schoenen dan een jaar geleden, maar moet wel vaststellen dat we omringd worden door negativiteit, kijk maar naar het nieuws. Het is aan ons om een positieve invulling te geven aan een jaar, aan ons leven, aan onze omgeving. Dat is wat ik je wil toewensen voor 2019: positieve invulling en verbondenheid. Positiviteit en verbondenheid Kijk, laten we in 2019 komaf maken met plat gedoe en holle oppervlakkigheid op het net. We worden echt niet warm van die selfies of van wat er op je bord ligt. Ja, we genereren er likes mee, maar dat is ook zo vluchtig dat Facebook jaaroverzichten deelt om ons te herinneren aan die topberichten, want anders zouden we ze wel eens uit het oog kunnen verliezen. Met verbondenheid bedoel ik mekaar in het echt zien en mekaar durven opzoeken zonder daar een online invulling aan te geven. Met verbondenheid bedoel ik durven en willen denken aan je medemens en niet alleen aan jezelf en de status die je jezelf wil bezorgen. Kijk naar acties zoals de Warmste week. Wat we daar hebben klaargespeeld is knap, heel knap, maar misschien moeten we dat het hele jaar door doen, toch? Met verbondenheid bedoel ik de mensen in de ogen durven kijken en voelen wat ze willen vertellen, de schouderklop, de knuffel, de glimlach, de kleine gebaren die een wereld van verschil kunnen maken. Klotefile Met positieve invulling bedoel ik zelf kritisch blijven staan tegenover alles wat je leest. Laat je niet verleiden of opwinden door fake nieuws. Filter. Kritisch zijn betekent ook feedback durven en kunnen geven, praten, luisteren. Positieve invulling betekent ook meer genieten, doe dat. Ook al gaat het om kleine dingen, koester ze. Ze lijken soms even vluchtig als de tientallen likes, maar hopelijk blijven ze wel langer hangen. Die kleine momenten waarop je een lach tovert op iemands gezicht, je de schouder kan zijn voor iemand die ze nodig heeft, je echt luistert naar iemands verhaal zonder je af te vragen wat er ondertussen is verschenen op de sociale media (FOMO). Ga er ook niet meer vanuit dat de natuur die je omringt zo vanzelfsprekend is. Kijk er eens met andere ogen en oren naar. Laat het nieuws soms links liggen en sluit de dag af met jouw persoonlijke positieve nieuws. Ik geef je dan ook graag enkele tips mee om de dag mee af te sluiten:
Heb je zelf nog enkele tips? Deel ze gerust. Maar even serieus nu, maak van 2019 het jaar waarin je mensen vaker ziet, waarin je geniet van wat je omringt, waarin je makkelijker filtert en je je richt op wat echt belangrijk is. Ikzelf? Ik vat weer een kankervrij jaar aan (vanochtend op controle, 16de jaar op rij goed nieuws!), een jaar waarin ik me vaker met de lens terugtrek in de natuur en waarin ik nog meer acties zal opzetten in de strijd tegen de klimaatopwarming, voor mijn kinderen en kleinkinderen. Dat is mijn positief verhaal. Mijn eerste hoofdstuk start op 1 januari. Ik kijk alvast uit naar het jouwe. Gepest als tiener, getekend als volwassene12/11/2018 Afgelopen weekend had ik een boeiend en met momenten toch ook diepgaand gesprek met vrienden over pesten en hoe pesters op school iemand voor het leven kunnen tekenen. Over dat laatste wordt haast niet gepraat, maar toch moeten we dat als ouders doen, enerzijds om te waken over het tijdig een halt kunnen toeroepen van pestgedrag en anderzijds om pesters te wijzen op de impact van hun gedrag naar later toe. Ik ben zo getekend voor het leven en wil daar vandaag heel openhartig over zijn. Ik hoop dan ook dat de lezers mijn bericht delen of beter nog erop reageren met eigen ervaringen in de hoop dat dit ook bij pesters terechtkomt.
Onschuldige nerdtijd Tijdens mijn kinderjaren heb ik een redelijk onschuldige jeugd beleefd in de basisschool in mijn dorp. Er was wel een pestkop in de klas die me af en toe lastigviel, maar niets onoverkomelijks in vergelijking met mijn eerste middelbare jaren. Weet je, ik was een ubernerd. Beeld je een nerd in, vermenigvuldig met drie en je hebt de typische nerd die ik was. Ik verslond boeken, was gek op alles wat met Egypte en de middeleeuwen te maken had en kende alle dino’s bij naam, in welk tijdperk ze leefden, tot welk geslacht ze behoorden en las wetenschappelijke werken over het ontstaan van het leven. Oh ja en ik luisterde naar klassieke muziek, verzamelde postzegels en fossielen. Op mijn elfde leerde ik mezelf Basic aan. Ik was the bomb, not. De vreselijke jaren Ik was als nerd echt wel gelukkig tussen mijn boeken en was me er niet van bewust dat ik daar in de middenschool voor zou afgestraft worden. Met mijn aktentas (I kid you not) trok ik naar een school die destijds een reputatie had, nl. een school waar vooral rijkeluiskinderen zaten. Dat bleek ook zo te zijn. Die school was voor mij een compleet andere wereld, kinderen die met een GameBoy rondliepen, All Stars droegen en alles van Chipie, Levi’s en PePe Jeans hadden. Ik, ik zat daar in mijn velours broek en schoenen van een onbekend merk. En een aktentas. Uiteraard viel ik uit de toon. Dat gecombineerd met een acne die zelfs Clearasil de baas niet kon, was ik een easy target. Ik ben bijna vier jaar gepest geweest, tot ik uiteindelijk van school veranderde. Ik werd gepest voor mijn kleren, het ontbreken van merken, mijn kapsel, de boeken die ik las, mijn desinteresse in spel en sport, mijn goede cijfers, mijn zin voor orde. Ik was vaak het mikpunt van spot en vanaf het derde middelbaar werden mijn schoolspullen beklad, vond men het geestig bloem in mijn boekentas te kappen en vond men het nog meer hilarisch als ik daar dan nog voor berispt werd door een leerkracht. Die school was een ware hel voor mij, maar heb dat nooit laten merken. Ik vond dat ik me voor de buitenwereld sterk moest houden, ik kon het mijn pesters niet gunnen. Hart verloren aan de volgende jaargenoten Pas toen ik van school veranderde en terechtkwam in een stad en niet een dorp, ging mijn wereld echt open. Dankzij mijn klasgenoten die totaal niet dezelfde fixatie hadden als mijn klasgenoten in een dorp, kwam ik er helemaal bovenop. Ik begon toen ook echt te puberen en hing de nerdmantel aan de kapstok. Tijd voor grunge, zwart, langer haar en Nirvana. Ik was gelukkig en dat heb ik echt aan mijn jaargenoten te danken die me toonden dat er buiten de wereldvreemde rijkeluistieners ook nog andere tieners bestonden. En nu Maar die periode van vier jaar heeft mij wel getekend voor het leven. Ik sloot mij in mijn hoofd af van de pesters, van mensen, ik durfde niet voor mezelf op te komen, ik durfde geen mening te geven. Tot op de dag van vandaag worstel ik daar nog steeds mee als je me in een groep zet met mensen die ik niet ken. Ik moet eerst kunnen observeren en als ik me veilig genoeg voel, dan zal ik me openstellen. Dat is een gevolg van die pestkoppen en heeft me in mijn sociale omgang met mensen vaker parten gespeeld. Spreek me dan niet te snel aan en ik klap dicht. Moest ik onlangs weer pijnlijk vaststellen toen ik samenzat met ouders om het verkeersveiligheidsbeleid van de school te bespreken. Ik krijg er dan gewoon geen woord uit. Ik zou wel willen, maar dan zit ik met angst iets verkeerd te zeggen, angst uitgelachen te worden. Belachelijk natuurlijk, want we zijn volwassen mensen. Maar toch zit dat in mijn systeem en krijg het er niet meteen uit. Nog een oorzaak van de depressie die ik stilaan van me afgooi. Na al die jaren. Ik kan me de gezichten van mijn pesters nog zo voor de geest halen en als ik ooit tachtig word zal ik me hun namen nog steeds herinneren. Dat terwijl ik ze eigenlijk wil vergeten en verdergaan. Dus ja, pesten is niet iets onschuldigs, aanhoudend pesten zorgt ervoor dat mensen zelfs 25 jaar later nog steeds met de gevolgen daarvan zitten. Doe het dus niet af als iets dat kinderen nu eenmaal doen (en nu kijk ik naar de ouders), want hun verantwoordelijkheid bij het vormen van een persoonlijkheid kan wel eens groter zijn dan je zelf zou durven denken. Pesten tekent mensen, punt. Ik hoop ergens dat mijn pesters berouw tonen en beseffen dat ze destijds te ver zijn gegaan, dat ze me het normaal kunnen functioneren in sociale omgang aanvankelijk zeer moeilijk hebben gemaakt. Deel gerust om dit verhaal van een volwassene met een pestverleden wat meer gehoor te geven. Of deel jouw ervaring. Wat heeft pesten met jou gedaan? Heb je dat een plaats kunnen geven of ondervind je daar nu nog steeds de gevolgen van? Toch even dit taboe doorbreken. Brief aan Charles12/5/2018 Geachte premier,
Geachte heer Michel, Beste Charles, Heb jij vanavond tijd om bij ons een koffietje te komen drinken? We zorgen voor gebak. Ik nodig je uit om iets uit te leggen aan mijn kinderen, want ze begrijpen iets niet. Ik heb het zelf geprobeerd, maar in alle eerlijkheid lukt het me ook niet, ik zit vast. Ik had gehoopt dat jij me misschien kon helpen. Weet je, afgelopen zondag waren we met veel. Jong, oud, kinderen, ja, ik heb zelfs enkele oude knarren zien meelopen voor een ambitieus klimaatbeleid. We waren gedreven, we willen verandering, niet voor ons, maar voor onze kinderen en kleinkinderen. Ja, ook die van jou. Ik lees op Twitter over de boomknuffelaars en geitenwollensokkentoestanden, dat is blijkbaar het beeld dat de politici dan hebben over die 75.000 mensen. Geloof me, het merendeel daar aanwezig stond daar omdat ze een leefbare wereld willen, gezonde lucht, ruimte, groen voor die koters weet je wel, niet omdat ze voor de ene of de andere partij zijn of omdat ze enkel met milieu bezig zijn. Niet allemaal de geitenwollensokkendragers dus, maar gewoon mensen zoals jij en ik die vinden dat het welletjes geweest is. We hebben te graag dieselwagens aan de mensen gegeven, het beleid promoot dat via bedrijven nog steeds. We staan daardoor wat langer in de file en pompen de longen van onze kids vol giftige stoffen. Niet OK. We blijven vrije ruimte inpalmen terwijl er zoveel leegstand is. Niet OK. We morrelen al 15 jaar aan die kernuitstap, maar ik zie geen alternatieven. We maken openbaar vervoer lekker duur. De wagen dan maar? Wat nu? En zo kan ik nog wel wat oplijsten, maar dat ga ik niet doen, want anders wil je misschien niet meer langskomen. De kinderen waren blij dat ze hun stem konden laten horen zondag, ze weten dat ze belangrijk zijn, belangrijk voor jouw en mijn toekomst, maar ook voor iets wat wij ‘leefbaar’ noemen. Om hen een mooie toekomst te geven, hebben we het dus niet alleen over jobs, jobs, jobs, maar ook over ambitie, durf en toch ook ... leefbaarheid. Toen we gisteren vernamen dat België een onthouding stemde bij de ambitieuze Europese klimaatdoelstellingen, was er alleen maar tristesse thuis. De premier die zondag nog de manifestanten een hart onder de riem stak (maar in alle eerlijkheid tijdens de afgelopen regeerperiode weinig blijk heeft getoond van enige ambitie), stak ons en de kinderen de dag daarop een mes in de rug. De foto van Marghem die op een privéjet stapt met de boodschap dat ze de stemmen van 75.000 manifestanten gehoord had en zou verdedigen ... geen commentaar. Dat begrijp je toch, 'geen commentaar'? Ik heb daar geen woorden voor, ik krijg dat niet uitgelegd. Nu heb ik jouw hulp nodig. Kan jij aan mijn kinderen uitleggen waarom hun stem op zondag een maat voor niets was? Ze denken dat jij hen nu uitlacht en niet serieus neemt. Kan jij hen uitleggen waarom men in een klein land als België met 4 milieuministers (zijn ze die naam waardig?) niet tot een ambitieuze consensus kan komen? Wat zou een juf op school doen met vier kinderen die niet overeenkomen? Is het dan zo moeilijk om verder te kijken dan een lopende regeerperiode, met het oog op die leefbaarheid? Bang stemmen te verliezen? Kan jij hen dat aub komen uitleggen? Ik kan het immers niet en ik vind niemand die het van mij kan of wil overnemen. Ik hoor het graag van je. Tot vanavond dan?  Brussel, 2032
Sinds het ontstaan van de mensheid heeft de mens willen ontdekken, verkennen, continenten, zeeën, de ruimte ... de verhalen van Jules Verne omzetten in de praktijk. Het begon met de ruimtewedloop tijdens de Koude Oorlog tot het zenden van probes naar de uithoeken van onze Melkweg. Twee jaar geleden bereikten we een nieuw hoogtepunt toen de eerste kolonisten voet zetten op Mars. De missie werd door de hele wereld gevolgd en kende meer kijkers dan het WK voetbal van 2030. Niemand had echter durven denken dat de ontdekking die men afgelopen week heeft gedeeld de wereld op zijn kop zou zetten. We interviewden Tim Briers, totaal geen specialist ter zake, maar interessant genoeg om zich uit te spreken over de ontdekking. Tim, kan je nog even samenvatten wat het nieuws net was? De mens heeft jaren gezocht naar manieren om het menselijke ras op een andere planeet te doen voortbestaan. Mars leek de beste optie. We hebben de laatste 30 jaar heel wat Marslanders naar daar gestuurd om de bodem, het weer en de atmosfeer te onderzoeken. Na de metingen van Insight in 2019 en 2020 leek het NASA gunstig om een biosfeerkolonie te starten op de evenaar van Mars (Elon Musk bijvoorbeeld heeft er zijn nieuwe thuis, nvdr.). Wij dachten allemaal dat de huidige kolonie daar het resultaat van zou zijn, maar blijkbaar hebben de kolonisten daar een verborgen agenda. Verborgen agenda? Welja, we hebben pas recent vernomen dat de Insight tijdens een van de boorsessies op Mars iets verontrustends heeft blootgelegd. Er zijn nl. menselijke resten gevonden op ongeveer 3 meter diepte. Onmogelijk zou je denken, een hoax, geen enkele mens is ooit in staat geweest om daarnaartoe te reizen, toch bevestigen de analyses allemaal hetzelfde. We hebben dat pas vernomen nadat rapporten zijn gelekt over de huidige Marsmissie. De kolonie daar voert onderzoek uit naar de site waar de resten zijn gevonden. We zijn nu twee jaar later en wat blijkt? Onder een rijke laag sediment zijn tienduizenden resten gevonden. Aanvankelijk dacht men dat het om marsmannetjes ging, maar het gaat wel degelijk om homo sapiens. Je was geschokt vermoed ik? Ja tuurlijk! Als kind las ik verhalen over de mens die van elders zou komen, van een andere planeet, denk aan de boeken van Von Däniken, een wetenschapper die als geschift werd bestempeld, maar overtuigd was van zijn gelijk. Als kind geloofde ik dat ook. Hij schreef over het toeval van het ontstaan van de landbouw op hetzelfde ogenblik overal ter wereld. Ofwel was dat door Atlantis ofwel door een externe factor, althans volgens hem. Uiteraard deed ik dat achteraf af als fictie, maar ik heb daar nu mijn twijfels bij. Meer zelfs, ik geloof hem nu. Vertel! Wel, we hebben altijd gezegd dat de aarde en Mars zusterplaneten zijn. Ze zijn ongeveer op hetzelfde ogenblik gevormd, een 4,6 miljard jaar geleden. Mars heeft ook een atmosfeer, weliswaar in veel lichtere vorm dan de aarde en er is water ontdekt onder de grondlaag. Wat is er gebeurd met die planeet? Onderzoek wijst uit dat ze net zoals de aarde was en miljoenen jaren geleden eenzelfde atmosfeer had als onze planeet. Er was ook leven en uiteindelijk ook mensen. Wat men nu ontdekt heeft is dat Mars waarschijnlijk eenzelfde bloei kende als de aarde. Echter is het op een bepaald moment zwaar misgelopen. Wellicht een opwarming van de planeet. Het is toch ijskoud op Mars? Klopt, tot -150°C op sommige plaatsen, maar ik spreek over de periode voor het ijler worden van de atmosfeer. Een gangbare theorie die men nu onderzoekt is dat de Marsmens zich voorbereidde op het einde van de planeet en dus uitkeek naar zusterplaneten. Bedoel je de aarde? Ik durf het niet luidop te zeggen, maar ja. Toen de situatie uitzichtloos werd op Mars, heeft men wellicht in Ethiopië een eerste kolonie opgestart. De afspraak was wellicht om er Marsmensen te plaatsen zonder enige voorkennis van zaken, men wilde wellicht opnieuw beginnen. Met een schone lei. Wacht even, maar waar zijn we nu dan? Dat is net het geschifte aan de zaak. De Marsbewoners konden niet voorzien dat het zo’n vaart zou lopen, dus ondanks het feit dat we opnieuw konden beginnen, staan we nu even ver. De aarde warmt op en is stilaan een trage dood aan het sterven. Onze planeet zal hetzelfde lot ondergaan als Mars. Je kan je dan ook de vraag stellen wat die kolonisten daar in hemelsnaam nog kunnen doen. En de 5de massaextinctie die het pad effende voor de zoogdieren? Zelf als die meteoriet niet had ingeslagen op het Mexicaanse schiereiland 65 miljoen jaar geleden, had de Marsmens er wellicht nog steeds geweest, maar aten we T-rex in plaats van T-bone. Wat er gebeurd is op Mars zou een leerrijke les moeten zijn. Maar we verkiezen liever de andere kant op te kijken ... Het onderwijs van middelbare leeftijd11/23/2018 Er moet mij iets van het hart over het secundair onderwijs. Mijn dochter zit nu in het eerste middelbaar, 27 jaar na haar vader. Bijna 30 jaar dus. Je zou verwachten dat er op die 30 jaar iets is veranderd, dat er is gewerkt aan een onderwijs dat niet alleen gericht is op prestatie, competitie, maar meer op samenwerking, zelfontplooiing, ruimte voor het individu, inclusie, ruimte om te kunnen zoeken naar wat men echt wil en niet wil, liefst aan een tempo dat voor het kind werkt. Het is het onderwerp van menig gesprek met gelijkgezinde ouders. Zit ik ernaast of is mijn frustratie terecht?
De dagelijkse rush start op school Ik kan me momenteel niet van de indruk ontdoen dat er aan de basis niets veranderd is. Het moeten presteren aan een tempo dat in lijn ligt met het leerplan is er nog steeds. Cijfers zijn nog steeds de maatstaf voor menig toekomstperspectief. Huiswerk blijft na school nog steeds de norm. Sta me toe dat als ouder bijzonder frustrerend te vinden. Kinderen die een hele dag op school zitten, waarvan wordt verwacht actief te participeren (en toch ook te presteren) en dan na school nog een uur tot twee uur moeten presteren om toch maar geen uitbrander van de leerkracht te krijgen de volgende dag. Dat verlengstuk van een hele schooldag is gewoonweg contraproductief. Tegen het moment dat mijn dochter heeft gegeten en haar huiswerk heeft gemaakt is haar kaars uit, dan staat wel vaker de zombiemodus aan (of het ligt aan de puberteit). Terwijl ze dus zou moeten kunnen ontspannen, ervaart ze stress door huistaken, toetsen, definities uit het hoofd leren. Is dat dan de juiste voorbereiding op de maatschappij? Wij zitten als ouders zelf al in een bijzonder stevige rush en dat lijken we OK te vinden. Maar ja, die norm wordt ons ingelepeld op school. De definitie van inhoud geven aan Definities … Echt? Nog steeds? Ja. JA. Ik ga eerlijk zijn, ik heb me als kind vaak afgevraagd wat in godsnaam het nut daarvan was. Voor mij betekenden definities een manier om punten te scoren voor wiskunde, want het inzicht in algebra, afgeleiden en cosinussen heb ik nooit gehad, ik had meer voeling met talen en dat wist ik al in het eerste middelbaar. Ik leerde oefeningen uit het hoofd en wist me zo redelijk OK door wiskunde te ploeteren tot het vijfde middelbaar. Ik verslond boeken en strips, geen cijfers, echt niet. Vraag mij nu op een quiz naar de definitie van iets van wiskunde en ik blijf je het antwoord schuldig. Maar evengoed als je me naar de definitie zou vragen van een gezegde. Ik weet wat het is, ik kan voorbeelden geven en toepassen, maar daarmee had ik destijds niet de helft van mijn punten kunnen scoren. Terwijl onze maatschappij toch draait om het kunnen toepassen, toch? Als ik in mijn cv zet dat ik talen heb gestudeerd, gaat men mij bij een jobinterview voor redacteur heus niet een rondje definities laten aframmelen. Zie je wat ik bedoel? Zelfs aan de unief was dat niet van toepassing (no pun intended). Kan menig leerkracht er zich in vinden dat definities deel uitmaken van de leerstof? Kan men mij een goed gefundeerd argument geven voor deze aanpak, inclusief het opleggen van huiswerk? Is het not done om in de les oefenmomenten in te lassen? Ik vraag het me af. Ik zie mijn dochter het zich ook afvragen terwijl ze de exacte woorden voor het slapengaan nog even aframmelt voor de volgende toets. Langs de trechter Ik wil dat mijn kinderen op hun achttiende weten wat ze willen, dat ze niet afhaken door een onderwijs dat iedereen dezelfde stof inramt. Liggen bepaalde vakken je niet en heb je het inzicht niet (neem nu algebra), dan bestaat de kans dat je daarop afgerekend wordt en in het bewuste watervalsysteem terechtkomt, wetende dat je later met die vakken niets gaat doen, maar wel over voldoende talent beschikt om de andere 80 procent van de stof aan te kunnen. Ik had een hekel aan fysica en chemie in het derde middelbaar (en volgende jaren), ik was 14-15 jaar. Ik wist verdomd goed wat ik niet wou en wel wou, maar net als mijn dochter kon ik niet kiezen, ik moest het allemaal ondergaan. Ik zag het nut er voor mij persoonlijk niet van in, maar streefde als een gek verder. Andere klasgenoten vonden het boeiend, maar hadden het dan moeilijk met de gezegdes. Zo frustrerend. Nu 30 jaar later frustreer ik me opnieuw. Beste minister van onderwijs, waar blijft het onderwijs dat van kinderen veerkrachtige individuen maakt die de kans krijgen hun talenten te ontwikkelen, die aangemoedigd worden, die inspraak krijgen in hun traject, die vanaf dag 1 beseffen waarom ze een vak krijgen en er plezier in vinden om er zich voor in te zetten? Nu kappen we het er gewoon in langs een grote trechter. Slikken maar. Tot slot Kinderen moeten blijven presteren en springen al redelijk snel op de trein waarop hun ouders zitten, terwijl ze zouden moeten kunnen spelen, verkennen en voldoende ruimte krijgen om zichzelf als individu te ontplooien zonder enig hokje waarin ze zouden kunnen worden geduwd. We hebben nog een lange weg af te leggen, ook al lijken we de laatste 30 jaar vooral wat voetnoten toegevoegd te hebben, maar aan de basis weinig hebben gewijzigd, op de kaften van de schoolboeken na. Jammer. En mijn dochter? Die haalt haar schouders op en rammelt verder af. Archieven
Oktober 2019
Categorieën
Alles
|
RSS-feed