|
Het is lente, het was de eerste gedachte die bij me opkwam toen ik deze week met de honden ging wandelen. De zachte temperaturen in een seizoen dat we associëren met sneeuw en koude doen me rillen. Het gevoel werd eerder deze week versterkt toen een verdwaalde wants wat versuft rondvloog, op zoek naar een warme muur. Ook de bijen zijn wakker en dat baart me zorgen, ze zijn immers verzwakt en hebben nectar nodig. Alleen … het is winter. Ben ik de enige die zich dan vragen stelt bij dit weer?
Gefluit en gebrom Omdat ik al tien jaar een smartphone gebruik, kan ik makkelijk terugkijken naar de seizoenen en naar wat ik markant vond in die periodes. De sneeuwfoto’s uit die periode zijn schaars en blijkbaar ook steeds van korte duur. Dat is de eerste vaststelling. Langdurige sneeuwperiodes of periodes van vorst liggen al even achter me. De laatste keer dat ik op waterplassen kon schaatsen, is toch ook al even geleden denk ik. De tweede vaststelling is uiteraard de natuurlijke activiteit. De laatste vijf jaar heb ik steeds insecten gefotografeerd die vroeger dan normaal uit hun winterslaap kwamen: een koolwitje of muggen midden februari, wantsen in januari, teken bij de huisdieren in februari. Nu bijen midden januari. Ik hoor de vogels ook uitbundig fluiten, denkend dat het al lente is. Ik lig daar wakker van, want dit zijn fenomenen die ongezien zijn. De BBC berichtte deze week trouwens over Londense grasmatten die gemaaid werden, het is verdorie midden januari. Het nieuwe normaal En ondanks dat alles hoor ik niemand rondom mij een kritische houding aannemen. Het enige wat ik hoor is dat het zalig is buiten, dat het goed nieuws is dat het volgende week droog blijft. Dit is niet normaal, de natuur heeft een winterstop nodig om te herstellen en om de juiste cycli op te starten: bloei en ontwakende insecten in maart/april, insectenetende vogels die op dat moment terugkeren, de sapstroom die in die periode terug op gang komt. Die normale cyclus verloopt nu anders, wat een rimpeleffect heeft op het natuurlijke proces van groei, voortplanting en bestuiving. Het lijken kleine elementen, maar op lange termijn gaat dat wel degelijk een grote impact hebben (butterfly effect). Clickbait Wanneer ik het heb over het gebrek aan kritische houding, kijk ik vooral naar de sociale media. De kranten en redacties berichten wel over het klimaat en de fenomenen die zich voordoen en bieden op sociale media de kans om erop te reageren. De opmerkingen bij zo’n berichtgeving doen mijn mond vaak openvallen. De onwetendheid is groot. Meer nog, ik lees vooral dat mensen deze fenomenen gewoon negeren, ze ontkennen dat er iets aan de hand is of dwepen steeds weer met het gegeven dat klimaatverandering iets van alle tijden is. Vaak gebruiken ze bronnen die niet meer dan klikaas (clickbait) zijn. Fake news. Klimaatverandering ja, snelheid nee Ja, klimaatverandering is van alle tijden en de natuur heeft opwarming inderdaad steeds opgevangen met afkoeling (denk aan de ijstijden). Die mechanismen zullen niet snel veranderen. Maar in het huidige geval is er meer aan de hand. Kijk, uit metingen in aardlagen, zuurstof in permafrost is gebleken dat bepaalde fenomenen in het verleden de hoeveelheid koolstofdioxide in de atmosfeer sterk verhoogd hebben. Ten tijde van de Perm-Triasextinctie was er een zeer sterke vulkanische activiteit (Siberische Trappen) die miljoenen kubieke kilometers gesmolten gesteente uitspuwde. Dat fenomeen zorgde ervoor dat er ongezien hoge hoeveelheden CO2 in de atmosfeer terechtkwamen en op één miljoen jaar tijd de globale temperatuur tot 20 graden deed stijgen (bron: https://royalsocietypublishing.org/doi/full/10.1098/rsta.2017.0076). Wij zien daarentegen dat we op 200 jaar tijd er ook in geslaagd zijn om de hoeveelheid CO2 in de atmosfeer de hoogte in te jagen. En daarvoor hebben we niet de hulp van massale vulkanische activiteit nodig gehad. 200 jaar vs 1 miljoen jaar. Zeggen dat het normaal is en dat wij er niets mee te maken hebben, is dan ook zeer kort door de bocht. Wij merken nu hoe de natuur reageert op deze nieuwe samenstelling en ze reageert fel. Missie Ik zou zo graag feiten willen weerleggen aan de mensen die ofwel ontkennen of het niet belangrijk vinden. Onze kinderen, die de fenomenen alleen maar in kracht zullen zien toenemen, weten het wel, maar worden te weinig gehoord. Luister naar hen, het gaat om hun toekomst, niet de onze.
0 Reacties
 As a new year is dawning I normally tend to look back, but not this time. Why should I bother, it’s in the past now, right? As 2020 has just started and as the days are gradually getting longer, I really look forward to what this promising year will bring us. And if I dare say … what this new decade has in store.
From translation to verification Undoubtedly new technologies will impact our way of living and working. As a proofreader I already feel machine translation breathing down my neck. Surely the role of a translator will evolve into a linguistic verifier where localization and QC will be more prominent. Luckily my role as a writer will not immediately be a thing of the past. Rebranding job applicants As technology evolves and as it will make certain jobs become redundant, we will have to invest more in education and retraining. That also means that we may have to reinvent the way people brand themselves, how they market themselves for job application purposes. The coming years I will approach key stakeholders to assist them with that and help job applicants meet these demands, while investing in new ways of applying. Marketing photography Up to now, my biggest passion, photography, was an activity I had not yet marketed to its fullest. The reason for that is the fact I was still looking for what I wanted to do with photography. Over the years I have been challenged by several clients to explore new domains which all were extremely interesting and fun to do. All of that resulted in quite some skills I will keep on fine-tuning the coming years. Professionally I will keep on exploring new techniques; personally my focus will be on fine art photography. My dream is to exhibit my work one day. I’m working on a separate website to showcase my portfolio and start marketing this as a separate service. Follow me on Facebook or Instagram if you want to be kept posted on these photographic endeavours. This is not a hoax Those of you who personally know me very well, know I’m an avid climate and environmental activist. My personal writing mainly focuses on that domain, trying to raise some sort of awareness about our impact on our planet and the future we are paving for our children. I will keep on doing that, hoping that my actions in some way will have a butterfly effect. In the future this will also be reflected through my photography as I’m planning to visualize the impact of human-caused climate change in this decade. All good intentions, resolutions and plans aside, I wish you a vibrant, promising and fruitful decade with exciting projects, mountains to climb and hearts to conquer. All the best, Tim Wat moet je elk jaar schrijven om een jaar af te sluiten en een nieuw in te luiden? Normaal kijk ik dan terug op het jaar en kijk ik ook vooruit, dat wil ik wel doen, maar ga het wat uitbreiden. We naderen immers de start van een nieuw decennium (alhoewel sommigen dat reserveren voor 2021) en dat is toch wel wat.
2010 – 2020 Voor mij was het afgelopen decennium een van groei, van persoonlijke ontwikkeling. Ik heb echt wel wat tijd nodig gehad om te weten te komen wat ik professioneel met mijn leven wou doen, welke richting ik het wou uitsturen. De voorzichtige aftasting van het freelance bestaan in 2013 is ondertussen uitgegroeid tot een diepgewortelde BreerZ waar taal en beeld de rode draad vormen. En ik blijf bijleren, ik blijf groeien en nieuwe zaken verkennen. Zolang ik mezelf kan blijven uitdagen, zie ik me BreerZ niet aan de kapstok hangen. Wat ik de komende tien jaar verwacht, is dat ik vooral beeld een meer prominente plaats zal geven. Straat-, natuur- en zwart-witfotografie blijven voor mij het hoogste goed en ik verwacht dat ik me daarin verder zal verfijnen. Ik ga tentoonstellen, maar nog niet meteen. Eerst nog aan die branding als fotograaf werken (ik werk momenteel aan een aparte site). Voorts ben ik begin 2019 gestart als EV Charging Specialist, ook eerder toevallig, zoals dat vaak wel gaat. Werken voor een industrie die de mobiliteit van de komende tien jaar grondig dooreen gaat schudden, is op zijn minst gezegd een ware rollercoaster. Samen met mijn klant voor een rimpeleffect kunnen zorgen dat de manier waarop we ons zullen verplaatsen voorgoed verandert, tja … dat is kicken. Ik verwacht binnen tien jaar te schrijven dat elektrisch rijden gemeengoed is en dat we op een andere manier zullen omgaan met energie. Persoonlijke missie Dat brengt me meteen bij het volgende onderwerp: klimaat. Terwijl ik dit schrijf, woeden er nog steeds hevige bosbranden in Australië. En ze zijn behoorlijk ernstig, zo hebben ze een gebied ter grootte van België volledig in de as gelegd. Probeer je dat maar eens voor te stellen. Ook ongezien hoge temperaturen in het zuiden: 47°C. Kurkdroog en geen regen in het verschiet. En dat is nog maar één voorbeeld van de vele: het sneller smelten van het poolijs, met nadruk op Groenland, het verzuren van de oceanen, het smelten van de permafrost en de vrijgave van methaan, jaar op jaar nieuwe warmterecords, ongezien hoge concentraties CO2 in de atmosfeer, meer noodweer, … Dat alles maakt een enorme indruk op mij en ik kan dat niet zomaar naast me neerleggen. Ik voel een zeer sterke verbondenheid met onze planeet en wat we haar als mens aandoen. Ze lijdt en het is mijn missie om haar te helpen, hoe klein en nietig mijn inspanningen ook lijken. We vernietigen het enige wat ons in leven houdt en dat vanuit een onstuitbare drang om te groeien, niet als persoon, maar om aan anderen te laten zien hoe goed we het wel niet hebben. We zijn als een kanker die op een bepaald moment zo ver gevorderd is, dat behandeling niet meer mogelijk is. Dat klinkt heel cynisch, maar dat is nu eenmaal de waarheid. Het doet me pijn te zien dat men liever de andere kant opkijkt dan de waarheid te confronteren en ernaar te handelen. Vanuit die overtuiging ben ik in 2015 gestopt met vlees eten. Kijk maar eens naar Cowspiracy, meer zeg ik niet. Mijn bloedwaarden zijn nog steeds goed, dus stop dat tegenargument alvast maar weg. Ik blijf over het klimaat schrijven, zaken delen, betogen, discussies aangaan met klimaatontkenners, ja ook in het nieuwe decennium. En ik doe dat niet alleen voor de planeet, maar ook voor mijn kinderen. Wat wij nu doen, zal immers een belangrijke impact hebben op hoe de wereld er voor hen zal uitzien wanneer ze onze leeftijd hebben. Voor het klimaat moeten we dus echt verder durven kijken dan vandaag, ook onze politici. Ruimte vrijmaken voor jezelf, ook online In deze ontzettend gejaagde maatschappij vol verwachtingen en stereotiepe beelden, durven we wel eens vaker dan ons lief is teveel te eisen van onszelf. We moeten meer en sneller presteren en denken te moeten voldoen aan een ideaalbeeld dat de maatschappij en sociale media ons voorspiegelen. Die sociale media vermeld ik zeer uitdrukkelijk. We zijn zo hard met ons virtuele imago bezig dat we soms enige realiteitszin lijken te verliezen. Een zwaar verlies, want we lijken te verleren wat het is om sociaal te zijn in de echte wereld, wat het betekent om voer over te houden voor een fijn gesprek, wat het is om blikken uit te wisselen, te luisteren. We stellen elk jaar nieuwe, onhaalbare doelen op en verwachten op die manier steeds meer van onszelf en van onze omgeving. Dat zorgt uiteraard voor onderlinge spanningen, maar ook voor chaos in ons hoofd, chaos tot het lontje op is. En dan is het vaak te laat. Laat het niet zover komen en eis niet steeds meer van jezelf. Durf af en toe eens op de rem te staan. Stap eens van die trein en stop. Durf wat vaker nee te zeggen als het je even niet afgaat, of als je voelt dat het even teveel is. Zeg wat vaker ja op spontane uitnodigingen, op momenten die je misschien wel een leuke herinnering bezorgen. Ontkoppel ook van de actualiteit en laat het nieuws even voor wat het is. Bij mezelf heb ik gemerkt dat ik me enorm hard opboeide in de stilstand in ons land, de politieke kleutertuin, maar ook de ellende waaronder onze planeet kreunt, het klimaat en de ontwrichte wereldorde. Mijn voornemen is alvast om van die berichtgeving wat meer afstand te nemen. Ontdek Ontdek en inspireer. Je bent nooit te oud om te leren, nooit te oud om dingen die je wat vreemd zijn te ontdekken. Het komende decennium zal er immers heel wat op ons afkomen, maar ook heel wat verdwijnen. Zoek daarom plekjes op die je verwonderen, natuurfenomenen die je misschien binnen tien jaar niet meer te zien krijgt. Dat ben ik alvast van plan en hoop die ervaring te kunnen delen met het gezin. Aan ontdekken koppel ik ook ontmoeten. Ik heb in 2019 weer heel wat mensen ontmoet die plots deel zijn gaan uitmaken van mijn leven. Heel fijn en heel leerzaam, vooral ook omdat het mensen zijn die op dezelfde golflengte zitten of net mijn tegenpool zijn. Die tegenstellingen kunnen een verrijking zijn. Koester ze. De toekomst Wat ik verder nog verwacht dit decennium? We gaan een nieuwe hoogtechnologische sprong maken, waarbij AR en AI een belangrijke rol gaan spelen. Tegen 2030 zal ruimtetoerisme een opmars kennen en zullen we heel misschien opnieuw een stap op de maan gezet hebben. Autonome voertuigen gaan hun plaats veroveren van zodra 5G is uitgerold. Er zullen een aantal ziektes voorgoed uitgeroeid zijn. Ik verwacht een omwenteling in het inefficiënte bestuurlijke kluwen in België. Dat kan positief of negatief uitdraaien. Het klimaat zal niet de verdiende rust krijgen die we in dit decennium moeten halen. Het window of opportunity zal gesloten worden en klimaatdoelstellingen zullen niet gehaald worden. De standpunten van de huidige politieke wereldorde zullen niet meteen tot een krachtdadige consensus komen. Het blijft mijn grootste zorg. Het gevolg zal zijn dat we nog meer extremen gaan meemaken en dat tegen 2030 natuurrampen tot meer emigratiegolven zullen leiden. Een sneeuwbaleffect dat nu reeds is ingezet. Maar goed, ik wil positief afsluiten. Het zal ook een decennium worden waarin we wat vaker nee en ja durven zeggen, waarin de burger meer zal afdwingen en waarin we opnieuw geschiedenis schrijven. Smeed herinneringen, koester vriendschappen. En denk aan onze planeet.  Afgelopen donderdag was het zover, ik zou een workshop sociale media geven aan een groep enthousiaste bibliotheekmedewerkers. Heel goed voorbereid stond ik voor de groep, stelde ik mezelf voor en begon ik aan mijn Prezi en de groepsbespreking van de berichten die de medewerkers hadden voorbereid of gepost. So far so good, want ik had dit in mijn hoofd reeds talloze keren overlopen. Maar, ondanks dat alles loerde het chemobrein om de hoek en dat gebeurt vaker dan ik zou wensen.
Het brein, de chemo, de warboel Na een jaar intensieve chemo was ik verlost van Hodgkin, fase IIIb. Ik was blij, kon eindelijk terug werken, terug onder de mensen komen, me vrij bewegen, ademen. Dat de chemo ook gezonde cellen had aangetast, kon me worst wezen, ik leefde nog, punt. Ik had er echter geen idee van dat dit een grotere impact zou hebben dan ik me ooit had durven inbeelden. Chemo tast namelijk ook de werking van je hersenen aan en het is een duidelijke herinnering aan iets dat misschien wel slijt met de tijd, maar toch steeds aan de oppervlakte aanwezig blijft. Zo verspreek ik me, contamineer ik of zet ik woorden in de verkeerde volgorde in een zin, alhoewel ik ze wel juist ‘denk’. Het is een heel vreemd proces waar ik geen vat op heb en het vaak pas besef wanneer iemand me verbetert of aanvult op momenten waarop ik stamel. Je kan je wel voorstellen dat zoiets voor een perfectionistische taalkundige tenenkrullend vervelend is. Als ik me er dan wel bewust van ben, voel ik mijn ogen naar links trekken, alsof ze me willen zeggen dat er iets niet schort. De strijd tussen tong en pen Hoeft het je dan te verwonderen dat ik bij voorkeur schrijf? Ik heb het moeilijk met onvoorbereide gesprekken, onverwachte telefoontjes, toevallige ontmoetingen. Ik heb tijd nodig om woorden af te wegen, wat niet evident is in zulke situaties. Ik vind het hemels als men mij mailt, want dan kan ik een kristalhelder antwoord formuleren. Dat gezegd zijnde tracht ik er weinig van te laten merken, maar schaam ik me wel wanneer iemand anders me moet verbeteren of moet aanvullen wanneer ik er net iets te lang over doe om het juiste woord te vinden. Het ligt dan vaak op het puntje van mijn tong, maar het komt er niet uit. Dat beste lezer … is het chemobrein. Het is de sputterende communicatie tussen synapsen, de korte stroomonderbrekingen, de hoofdpijnen die komen en gaan, de luttele staarseconden wanneer het brein reboot en defragmenteert. Vijand van de korte termijn Het chemobrein is trouwens meer dan een woordenspel, het is ook iets van vergeten. Als ik andere ex-kankerpatiënten spreek, zeggen ze het wel vaker: het besef dat het kortetermijngeheugen is aangetast. Je kan me nu iets zeggen en kan dat enkele minuten later volledig vergeten zijn. Als het belangrijk is, zeg ik daarom tegen klanten steeds om het op mail te zetten, want de kans bestaat dat ik het anders vergeet. Op die manier kunnen we dat vermijden. Als ijsbreker dan? Dat alles zorgt voor ongemakkelijke momenten met mensen die mij niet kennen. Mensen die me kennen zien daar perfect door of zijn het al gewend. En zelfs met een beetje geluk, gebeurt er gewoonweg niets, want dit is een random gegeven. Maar toch. En dan denk ik: moet ik dan het gesprek beginnen met: “Aangenaam, ik ben Tim, chemobrein”, waarop dan een lachsalvo volgt en het gesprek kan aanvatten? Dan stel ik me wel heel kwetsbaar op en wil nu ook niet door het leven gaan als aandachtshoer. Het is en blijft dus een moeilijk evenwicht vinden, wat maakt dat ik me vooral in zeer goed voorbereide situaties begeef. Diagnosetwijfel Bovenstaande heeft me door de jaren heen heel wat therapie gekost. Ik zocht naar verklaringen en was er echt van overtuigd dat ik aan vroegdementie leed. Ik zocht, maar vond alleen maar de verkeerde verklaringen. Gesprekken met psychotherapeuten wezen in de richting van autismespectrumstoornis, hoogsensitiviteit, maar in mijn hoofd toch steeds weer met een link naar het chemobrein. Dat besef is nu groter dan ooit. Focus We leggen heel vaak de aandacht op kanker en wat kanker met je doet, maar in mijn geval is het toch vooral wat chemo met je doet en blijft doen, ondanks het slijten van de tijd. Het is nog steeds een zeer agressieve behandeling die niet alleen je haar doet uitvallen, maar echt je hele lichaam goed door elkaar schudt. Het is absoluut nodig, want anders had ik dit niet meer kunnen schrijven, maar het is wel iets dat heel hard wordt onderschat na de behandeling. Ga er alstublieft niet van uit dat het nadien gedaan is, dat iemand zomaar de draad terug opneemt. In veel gevallen is dat niet zo en dragen ex-kankerpatiënten dat voor altijd met zich mee. De volgende keer dat je me dus ziet of hoort, hoef je me niet te verbeteren of aan te vullen. Geef me even de tijd om te rebooten en denk bij jezelf: “Ach ja, chemobrein”.  Ik had me voorgenomen om er niet (opnieuw) over te bloggen, maar het kriebelt te hard: wiskunde in het secundair onderwijs. Misschien wat breder dan dat vak, maar laat ik daar alvast mee aanvangen. Wie wiskunde hoort, denkt meteen aan rekenen, dat lijkt me logisch. En ondanks het feit dat het vak met logica te maken heeft, vind ik het niet logisch dat het ergens ook een taalvak is. Jawel, ik heb het over de talloze definities die een kind in de eerste graad dient te kennen. Definities die ik dertig jaar geleden ook moest kennen en vandaag zelfs niet meer in de donkerste hoeken van mijn hersenpan weet te vinden. Toch maken ze deel uit van het leerplan van een vak waar inzicht en toepassen de rode draad zouden moeten vormen.
Scoren of afzien Wat heel hard speelt is het lijdzaam toekijken naar hoe mijn dochter definities uit het hoofd tracht te leren zonder goed en wel te beseffen waar de zwaarwichtige woorden voor staan. Toen ik als prille adolescent definities uit het hoofd moest leren, zat ik met net hetzelfde. Wat betekent dat? Niet nadenken en gewoon uit het hoofd leren (5 definities = 10 punten). Ik stel me daarbij een belangrijke vraag: wat vang je daar in godsnaam mee aan? Wat maakt dat definities anno 2019 (21ste eeuw) nog steeds niet aan belang hebben ingeboet? Is het om kinderen die niet goed zijn in wiskunde de kans te bieden om extra te scoren tijdens een toets (en wat zegt aframmelen van definities in godsnaam over het wiskundige inzicht van een kind)? Is het om hun Nederlands te verrijken met een vocabularium dat dateert uit een ander tijdperk? Of is het gewoon omdat het altijd al zo geweest is (mijn grootste vrees)? I wonder … Maar op zich hoeft het daarover niet te gaan en wil ik verder kijken. Versus Kijk, we leven in een maatschappij waar een zeer duidelijke generatiekloof bestaat: de generatie die opgroeit met een zeer sterk gevisualiseerde en gemediatiseerde maatschappij waarbij smart devices en AI onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn en waar anders wordt omgegaan met ‘kennis’. Anderzijds heb je de generatie die is opgegroeid met de klassieke aanpak, een pakket letters met heel veel aandacht voor theorie en minder praktijk. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat we nog steeds vastzitten in het tweede, waar het kennen van stof (zij het definities of formules) nog steeds de kern van de zaak vormt. Ook nieuwe leerkrachten lijken het pad van hun oude leerkrachten verder te bewandelen. Misschien omdat er geen ruimte is voor vernieuwing of om toch maar niet uit een comfortzone te moeten stappen? Je kan kinderen volstoppen met definities, maar ze gaan pas echt leren wat het betekent door te oefenen. Wil je leerlingen duidelijk maken wat distributiviteit inhoudt, zet hen dan aan het werk, laat hen in de klas oefenen, bij voorkeur samen, zodat ze kunnen leren van elkaars inzichten. Laat hen niet eenzijdig luisteren naar de leerkracht om dan thuis te komen met heel wat vraagtekens en nog meer frustraties. Ook die huistaken, die toch gefocust zijn op individueel werk, gaan dat niet meteen oplossen (want ik kan mijn dochter in het tweede middelbaar niet uitleggen hoe het net zit, frustratie aan haar kant en aan mijn kant). Samen denken, samen puzzelen, van elkaar leren en oefenen gaan een betere leerschool zijn om snel formules onder de knie te krijgen dan kinderen vanaf dag 1 woorden voor te leggen die hol zijn, maar waar wel een prijskaartje aanhangt, nl. punten. Same teacher, different approach De generatie jongeren van vandaag wil een andere aanpak, de aanpak van een veerkrachtig onderwijs dat in dezelfde versnelling als hen rijdt, dat meegaat met zijn tijd, mee evolueert. Een onderwijs waarin de leerkracht op een andere manier kennis overbrengt en daarbij nieuwe technologie omarmt. Youtube-filmpjes die de stof op een visuele manier toelichten (en die men dus kan herbekijken) gaan meer blijven hangen dan de suffe stof in een cursus, e-learningmodules die de cursus uitleggen en testen op het tempo van het kind en niet op het tempo van de leerkracht of de ’snelste’ of ‘beste’ leerlingen. Gamificatie van de stof. Ja, het integreren van slimme toepassingen in de klas die veel meer aanleunen bij de leefwereld van de kinderen van vandaag (denk aan Bingel in het lager onderwijs). Met positieve feedback, herkansingen die hen doen groeien en nieuwe inzichten doen verwerven. Bij voorkeur zonder daar punten aan te koppelen, wel doelstellingen. Uiteindelijk dienen wij ons op de arbeidsmarkt ook op die manier bij te scholen en zien we ook daar dat gamificatie een belangrijkere rol inneemt (denk aan taalonderwijs). En ja, in dat verhaal is er nog steeds een belangrijke rol weggelegd voor de leerkracht. Talent maakt gelukkig Bedoel ik nu dat we van alle kinderen dommeriken moeten maken? Neen, absoluut niet, hun hersenen moeten gemasseerd worden, ze moeten geprikkeld worden zodat ze nieuwsgierig blijven en met een scherpe geest de uitdagingen van morgen durven aanpakken. Echter ben ik er wel van overtuigd dat het onderwijs best eens kijkt naar wat ‘kennis’ vandaag moet zijn en hoe die kennis het best de e-generatie bereikt. Zorg voor de juiste hefbomen die raakvlakken delen, die motiveren en niet langer frustreren. Doe aan talentwerking, waarbij er in het onderwijs plaats is voor verkenning en ontwikkeling van interesses en skills zodat kinderen op de leeftijd van 14, 15 weten wat ze echt graag doen, waar ze goed in zijn, waar ze zich 100% voor willen smijten, daarvoor worden gewaardeerd en hun keuze daarop afstemmen. Kweek op die manier kinderen die makkelijker zullen doorstromen naar een job die aanleunt bij wat ze écht willen doen, niet bij wat ze moeten of horen te doen. Ze zullen gelukkiger door het leven gaan, geloof me. Deze generatie is zo anders dan de onze of die van hun leerkrachten. Toch lijken we desondanks nog steeds vast te zitten in een methode die diep verankerd zit in de 20ste of misschien zelfs 19de eeuw. Ik wil zeker niet propageren dat ik het beter weet of kan, ik ben geen leerkracht. Ik bekijk het enkel vanuit het perspectief van de (be)leefwereld van een kind dat geboren is in een ander tijdperk en dat nu al worstelt met competitiedrang, met prestatiestress, met het wild om zich heen schoppen omdat het zoekende is, maar de kans niet krijgt stil te staan bij wat het wil. Het gaat soms te snel, het is soms teveel. Ik heb haar plechtig beloofd geen mail te sturen naar de leerkracht of directie en respecteer dat. Ik kan het enkel van me afschrijven en hopen dat mijn stille protest een echo vindt. Dat mensen hun ervaringen met hun kinderen met me delen, maar ook dat leerkrachten opstaan en in alle eerlijkheid zeggen waarom het is zoals het is en welke impact zij kunnen hebben op het positief masseren van die hersenpannen.  De herfst is in het land, het seizoen van okergekleurde bomen, verse noten en het geluid van krakende bladeren onder je voeten. Terwijl de ochtendzon de frisse start van de dag doorprikt, droom ik in gedachten weg bij een heerlijke kop koffie met een rijk aroma van geroosterde bonen, een prikkelende smaak en een warme gloed temperament. Ik zit niet op een zuiders terrasje, maar in de schaduw van de kerktoren en statige kastanjelaars in het centrum van Bonheiden. Temidden van de dagelijkse drukte kom ik hier tot rust in de huiselijke sfeer van Monsieur Kaffee. Doorgewinterd Monsieur Kaffee dat is Jan Vits, een doorgewinterde barista die in het dorp de kans zag om zijn passie voor het vak en zijn visie over wat koffie moet zijn met zijn dorpsgenoten te delen. Met zijn zaak wil hij mensen het gevoel geven dat ze ‘thuiskomen’ bij een echte kop koffie of thee in een interieur dat enerzijds modern en anderzijds heel nostalgisch aandoet. De tafels, de stoelen en de kast doen me wat denken aan de keuken van 'de bomma'. Gelukkig ruikt de zaak niet naar die keuken, maar wel naar een bonte mix van aroma’s, aangevuld met het geluid van stomende melk en koppen die van plaats wisselen. Een gezellige zaak waar mensen komen kletsen, vergaderen (er is wifi) of nog van een nazomerse zon genieten op de houten stoeltjes op het terras. Het plaatje klopt. Back to the roots Dat het plaatje klopt zeg ik niet zomaar, Jan is geen typische barista die je in een Starbucks zou tegenkomen. Integendeel, Jan is iemand die zijn zaak draagt en die het belangrijk vindt om de smaak van echte koffie terug bij de mensen te brengen. Hij kan er uitgebreid over vertellen, over waar zijn koffie vandaan komt, waarom hij voor duurzaam geteelde koffie gaat en wat het betekent om barista te zijn. Vergis je niet, gedreven door zijn passie blijft Jan zoeken naar verrijkende aroma’s die onze smaakpapillen en neuzen steeds weer weten te prikkelen. Voor Jan blijft het immers niet bij een opleiding tot barista of jarenlange ervaring in de sector. Hij wil ontdekken, bijleren en weet zich zo verdomd goed te onderscheiden van andere koffiezaken of -ketens. Authenticiteit is terug Wat me heel hard aanspreekt is het persoonlijke element, Jan staat steeds klaar voor een goede babbel. Is het druk, dan zal hij op een later moment wel even aan je tafel komen staan om een babbeltje te slaan. Hij doet me wat denken aan de kruidenier van vroeger, de bakker die zelf zijn brood verkocht en nooit uitgepraat raakte over zijn ambacht. Misschien is het dat wel, de ambacht van het koffiezetten, de even grote aandacht voor elk kopje, of het nu een espresso of chai latte is. Verhalenvertellers vinden elkaar Zijn verhaal doet me wat denken aan het mijne, waar ik decennialang gezocht heb naar waar ik naartoe wil, verhalen vertellen met woord en beeld en op die manier de authenticiteit terug wat op de voorgrond brengen. Zo kwamen we tot fotografie en hoe beeld het interieur wat kan aankleden. Voor ik het wist had ik Jan een hele reeks foto’s getoond die misschien wel in zijn interieur zouden passen. Zijn keuze hangt er nu omhoog, met wat tekst en uitleg. Lokale economie verdient een kopje Zo komen we tot mijn laatste punt. We hoeven niet altijd naar een stad te rijden om daar Instagramgewijs te poseren aan een hippe bar. Meer zelfs, door wat vaker onze lokale ondernemingen te ondersteunen, trekken we meer ambachtslieden zoals Monsieur Kaffee aan en slagen we er misschien in om ons dorp een meer ‘dorps’ karakter te geven en niet dat van een ‘voorstad’. Je merkt duidelijk dat groen en rust in het centrum van een dorp mensen lokt. Wil je ervaren wat ik bedoel, ga dan zeker eens langs bij Monsieur Kaffee onder de kerktoren. Zijn terrasje is vandaag de hele namiddag geopend.
 Hoogtes en laagtes, pieken en dalen … we kennen ze allemaal, zijn ze vaak tegengekomen en ze zitten diep verankerd in ons zijn. We hebben tegenslagen en meevallers nodig om geest en lichaam als het ware in balans te houden, ze kneden ons tot een deeg die stilaan rijst tot de persoon die we vandaag zijn. In onze geest halen we ze op als herinneringen, (her)belevingen en zoeken we naar manieren om hen te bewaren, ook al willen we dat niet altijd. Ook ik heb een onstuitbare drang om die momenten vast te leggen, bij voorkeur met de pen of met beeld, maar soms mag het ook iets meer zijn, gedurfder, iets dat me in de spiegel confronteert met iets dat met mij is vergroeid. Flarden met een betekenis Dingen van me afschrijven heeft bij mij een therapeutische werking. Het peddelen op een stroom met woorden en het opvissen van de juiste betekenis om toch maar iets te vervatten, dat is het heiligste goed, dat is relaxatie pur sang. Ik heb dat echt nodig om de diepte van mijn geest verder te verkennen en mezelf te kunnen confronteren met de kracht van vallen en opstaan. Ik kan dat niet gieten in gedichten, maar wel in flarden. En soms pik ik dan flarden op en bruist het om daarmee iets aan te vangen. Vandaag flarden op het lichaam. Komma en punt In het leven heeft alles in mijn ogen een diepere betekenis. Mensen ontmoeten, toevallige gesprekken, een omhelzing, pijn, een sprong in het diepe, alles gebeurt omdat het zo moest gebeuren. Het is een filosofische stelling waar ik mijn avonden zoet mee kan houden. Waarom overkomt dit mij nu? Waarom net met mij? ‘Jeezes’ en ‘wauw’ vullen het rijtje aan. Enzoverder. Jullie weten naderhand dat ik de laatste twee jaren zeer diep heb gezeten. Zo diep dat ik vaak wenste voor altijd aan de donkere achterkant van een spiegel te blijven, weg van wie ik was. Zo diep dat ik enkel nog maar in termen van stilte en duisternis kon denken (als je begrijpt wat ik bedoel). Ik zat met twijfels, het gevoel gefaald te hebben in het leven, ik worstelde nog steeds met de kanker die mijn lichaam en geest had verminkt, ik blokkeerde, ik zonderde me af. Het schrijven, dat gedoe met letters, was een opgave geworden, terwijl het vroeger de gevatte vanzelfsprekendheid zelve was. Een periode waar ik gelukkig door ben, maar die me wel een aantal dingen heeft doen beseffen, die me een slag in het gezicht heeft gegeven en me op een bepaald moment uit mijn roes heeft doen ontwaken. Wakker worden uit een depressie en aanvaarden wie je bent, wat je kan en wil … zaken die ervoor gezorgd hebben dat ik terug de weg heb gevonden naar de letter. Net omdat dat zo’n impact gehad heeft op die twee jaren (en eigenlijk de periode daarvoor), heb ik beslist om me daar in de spiegel mee te confronteren, nu aan de andere kant. Het zal wel duidelijk zijn dat ik het heb over een tattoo (spoiler alert). Veertig leek voor mij de ideale leeftijd om dat te doen, toevallig ook op het moment dat ik een nieuw hoofdstuk in mijn leven kon beginnen en de inktzwarte pagina kon omslaan. De eerste tattoo was logisch: Breerz. Die naam vat zoveel samen en gaat veel verder dan Tim de freelancer. Die manier van spellen en zelfs uitspreken is een keuze, een richting in mijn leven geweest, een pad dat ik zou bewandelen. Maar wat met een depressie, wat met een kanker die je hebt gehad? Beide hebben me getekend en gekneed en net dat ‘tekenen’ wilde ik ook letterlijk gereflecteerd zien. Opzoekwerk heeft me geleerd dat mensen die door een depressie of burn-out zijn geraakt, dat laten vastleggen met een kommapunt of puntkomma. ; dus. Het plaatje klopt. Een puntkomma zou je perfect kunnen vervangen door een punt, maar toch vind je dat het tweede deel van de zin nog relevant is voor het eerste deel, dat er een band is. Die band ga je toch niet doorknippen? Een punt is finaal, eindig, het symboliseert de achterkant van de spiegel. Een kommapunt daarentegen staat symbool voor de toekomst, voor morgen, voor het krieken van de dag, voor de opkomende zon, een knipoog, ... ... voor verdergaan. Ook al heb ik afscheid genomen van kanker en depressie, ze maken deel uit van mijn leven, dus ik kan ze nu ook niet plots negeren. Mijn volgende tattoo wordt dus een kommapunt op de linkerarm. Liefst gecombineerd met iets dat lymfeklierkanker een plaats geeft. Suggesties zijn uiteraard welkom.   Je ziet ze dagelijks verschijnen op Facebook of op sites van bepaalde kranten: verzuurde reacties op posts, artikels, nieuwsberichten. Reacties waar je soms echt van huivert, vol gemeende haat, bitterheid, wij-zijverhalen, opgejut door pulp die maar al te graag wordt verteerd door de zure maagsappen. Ikzelf kan ze maar moeilijk verteren, ik moet er haast van kotsen, mijn maag keert ervan. Het doet me pijn vast te stellen dat mijn kinderen opgroeien in een wereld waar hun onschuld stilaan wordt gekneed tot een kant kiezen, tot kleur, tot een leefomgeving die bestaat uit extremen die dan ook nog onnodig uitvergroot worden tot een roes van angst en haatzaaierij. De wereld van vandaag en morgen? Niet de mijne. Niet de onze.
Kleuren met zwart ... Het doet me pijn dat mensen mekaar zo weinig licht gunnen, mekaar geen complimenten meer durven geven uit angst verkeerd geïnterpreteerd te worden, plaats maken voor nijd en schone schijn en daarbij de essentie van hun bestaan negeren: genieten en leven. Durven leven. Wat heb je eraan constant te willen ventileren, constant je beklag te willen doen op alles wat je omringt zodat je na verloop van tijd niet meer positief kan zijn en de mooie dingen om je heen toch omzet in zwart? Ik zie op dorpspagina's verzuurde berichten verschijnen over het teveel aan vliegtuigen dat overvliegt, over het gebrek aan bladkorven in een straat, over een straatsteen die uitsteekt, over een technische dienst die openbare perken te weinig water geeft, over fietsstraten waar inhalen niet mag … En dan de reacties daarop. Lekker samen afgeven. Lekker samen iedereen nog meer naar beneden trekken. Hebben jullie - verzuurde mensen - dan echt niets beters te doen? Echt niet? Kunnen jullie zelf ook nog genieten? Was gisteren de moeite waard om zo op af te geven dat vandaag gewoon aan je neus voorbijgaat? ... of wit? Daarom dit: ik heb één werkende nier (links), heb kanker gehad, chemo gehad, ben zwaar depressief geweest en heb sinds recent vernomen dat ik wellicht op het spectrum van autisme zit, net zoals mijn dochter. Een pakketje waarvan je voor minder zuur zou worden en in jezelf zou keren. Ondanks dat alles ben ik er nog en ben ik het leven dankbaar voor de kansen die ik heb gekregen. Ik heb soms diep gezeten, maar heb toch steeds weer kracht weten te putten uit die ervaringen, hoe lastig, hoe moeilijk en uitdagend ze soms ook waren. What doesn’t kill you, makes you stronger, weet je wel. Ik ben dankbaar en leef, niet aan 200%, gewoon. En ik ben geen zuurpruim, ik heb niet de neiging om me druk te maken om absurditeiten die ik in alle eerlijkheid eigenlijk niet opmerk. Omdat ik weet dat ze het niet waard zijn, dat het tijdverspilling is, kostbare tijd die ik dan liever in iets anders steek. Kostbaar omdat het leven me nu eenmaal te dierbaar is en waar ik me dan ook ten volle bewust van ben. Dat laatste is belangrijk en lijken sommigen uit het oog te verliezen. Ik maak me wel druk om politiek en klimaat omdat dit de toekomst van mijn kinderen (die we met een brede kijk op de wereld trachten op te voeden) aanbelangt. En dan gaat het niet om verzuring, maar om maatschappelijke betrokkenheid. Geen haat, geen extremen, gewoon samen willen werken aan oplossingen, het openhouden van dialoog, het betrekken van mensen in dat verhaal om zaken in beweging te zetten. Meteen ook de reden waarom ik zaken over klimaat blijf delen, erover schrijf, in de hoop mensen te inspireren om het anders aan te pakken. Aanpakken en samen tot oplossingen komen werkt volgens mij nog steeds veel beter dan wat zitten te zaniken (lees: zeiken) over bladkorven in de straat. The little things in life Genieten van het leven hoeft echt niet veel te betekenen. Kleine dingen kunnen heus groots zijn. Iemand helpen bij het oversteken, even diep in- en uitademen, dankbaar zijn voor zon én regen, een glimlach op iemands gezicht toveren, dankbaarheid uiten voor wat vanzelfsprekend lijkt, knuffelen, omhelzen, feedback geven en daar zelf voor durven openstaan, iemand verrassen met een leuk berichtje, een kaartje sturen, iemand bellen, iemands hand vasthouden of de schouder zijn waar nodig, een blik delen, delen in het algemeen, ervaring, kennis, … Kleine dingen, grote effecten, op jezelf, op je naasten, je vrienden, je kennissen. Dat is ook leven. Dat is ook genieten. Dat is waar je je als verzuurde enkeling beter op zou richten. Doe gewoon, zomaar. Bij de eerste zonnestralen die een mooie lentedag aankondigden, was ie daar, de oorwurm. Je weet wel, een nummer dat blijft hangen en waarvan het refrein je ofwel hoofdpijn bezorgt ofwel doet verlangen naar meer. Must … play … this … song! Ik was opgelucht, ik was eindelijk af van Leef! van Hazes jr. en kon met opgeheven hoofd de dag aanvatten met New Gold Dream van Simple Minds (stukken beter). De laatste noten die ik nog net kon opvangen, waren genoeg om terstond het nummer lekker luid te zetten bij het nalezen van een vertaling. Heerlijk. Vervolgens met de zon in de rug op weg naar de bakker, dansend, huppelend als een ongetemd veulen, dartel en vastberaden, vreemde blikken. Het kon me niet schelen. En dan begon het, het fantaseren. Fantaseren, afdwalen, het zit in mijn DNA. Zet een nummer op en ik bedenk er meteen een sketch of film bij. Om een bizarre reden zag ik me plots verschijnen in een soort promofilmpje waarin ik mezelf voorstel. De camera volgde me door een bos, langs weiden, dansend, naar boven kijkend, kusjes gooiend. Ik flirtte met de camera, maar het was me niet duidelijk of het een typisch filmpje was voor een kandidaat voor de verkiezingen of voor een verleider op Temptation Island. Op zich maakt dat niet uit, politiek is voor de verkiezingen toch ook een beetje temptation. Nadien word je met een kater wakker en weet je niet meer waarom je in dat specifieke bed ligt, begrijp je wel? ;-) New Gold Dream, het nummer laat me niet los. Zin om te dansen, te springen, samen met vrienden in het promofilmpje. Het ontaardt in een fuif waar we luidkeels meezingen. Ik aan mijn vertrouwde draaitafel. Het besef dat ik die dj-draad ook terug moet oppikken. De heilige drievuldigheid die mensen beroert, beweegt: woord, beeld en klank. Ogen dicht nu en genieten van mijn promofilmpje, BreerZ de politicus die plaatjes draait op Temptation Island, verlangend naar een fuif voor veertigers, zucht ... New Gold Dream
She is the one in front of me, the siren and the ecstasy New Gold Dream Crashing beats and fantasy, setting sun in front of me New Gold Dream And the world goes hot And the cities take And the beat goes crashing All along the way She is your friend until the ocean breaks And when you dream, dream in the dream with me And when you dream, dream in the dream with me 81 - 82 - 83 - 84 81 - 82 - 83 - 84 New Gold Dream Sun is set in front of me, worldwide on the widest screen New Gold Dream Burning bridge and ecstasy, crashing beats and fantasy Dream in the dream with And the world goes hot And the cities take And the beat goes crashing All along the way She is your only friend until the ocean breaks And when you dream, dream in the dream with me And when we dream, dream in the dream with me 81 - 82 - 83 - 84 81 - 82 - 83 - 84 New Gold Dream  Wat het stralende weer, de ontluikende lente en de langere dagen gemeen hebben, is dat ze ons doen bruisen. We bruisen van de energie, van onmetelijke durf en doorzettingsvermogen ... we stralen. Dat stralen heb ik moeten leren en met babystapjes breek ik stilaan mijn cocon open om de wereld rondom mij te begroeten. Ik neem afscheid van foyolo. Forty shades of whatever Soms denk ik dat ik veertig jaar heb moeten zoeken naar wie ik ben en wat ik eigenlijk wil bereiken. De grote fout die ik daarbij heb gemaakt is dat ik steeds terugkeek naar toen en gisteren en dat het verleden aan me leek te plakken als een ontstoken angel. Hoe meer ik het verleden trachtte te binden aan het heden, des te pijnlijker en vermoeiender het werd. Zie je, onbewust ging ik ervan uit dat het verleden me voor altijd gedefinieerd had. Ik legde mezelf dingen op, ik kwelde mezelf met het willen voldoen aan bepaalde normen, het willen beantwoorden aan een verwachtingspatroon. Om te beseffen dat ik er eigenlijk goed naast zat, moest ik hard tegen de muur aanlopen. Zoals jullie weten is dat ook gebeurd. Neen, ik hebt het niet over mijn kanker, want ik besef dat ik daar anno 2019 eindelijk vrede mee heb genomen. Het gaat over diepere dingen, kwelgeesten die ik nooit een plaats heb gegeven en die me vasthielden in een web van illusies en veronderstellingen. Vandaag besef ik meer dan ooit dat het verleden me steeds heeft afgeremd en dat ik moet leren dansen met talenten in plaats van ze steeds in vraag te stellen. Perfectionisme, de nagel aan mijn doodskist ;-). Vandaag wals ik dus door mijn krachten, de dingen waar ik echt goed in ben en die ik tot gisteren nooit echt in de verf durfde te zetten. Gestuurd door bescheidenheid, angst voor kritiek of misschien zelfs faalangst hield ik mezelf op de achtergrond. Ik teerde voor mijn opdrachten op klanten die voor de mond-aan-mondreclame zorgden. Dat werkte! Maar het zorgde ervoor dat ik in mijn cocon bleef zitten. Me, my pen and my camera. Dat was gisteren. Fear of 'you only live once', foyolo Ik heb het laatste jaar enkele sterke karakters ontmoet, mensen met een verleden, soms zwaar, maar steeds met de blik gericht op vandaag en morgen. Mensen die ook diep hebben gezeten, maar het verleden een plaats hebben kunnen geven en nu met opgeheven kin durven dansen. Ze walsen langs kruispunten en kijken vol verwondering (en ook wel verlangen) uit naar de mensen die op hun pad terechtkomen. Ze doen dat omdat ze beseffen dat ze maar één leven hebben en dat ze het dan ook best omarmen, hic et nunc, hier en nu. Door wat meer 'ja' te zeggen tegen mensen, maar ook door wat meer 'nee' te zeggen heb ik de juiste formule gevonden voor mijn persoonlijke re-branding. Door meer open te staan voor toevallige ontmoetingen, zie ik meer kruisbestuivingen. Door me wat kritischer en soms ook non-conformistischer op te stellen, zie ik helderder wat ik vandaag wil en waar ik naartoe wil gaan. De komende weken zal je her en der iets zien verschijnen dat te maken heeft met die re-branding. I'll keep you posted! Om af te sluiten nog even dit: focus niet te hard op het verleden, want het blokkeert soms het pad dat je moet bewandelen. Omarm het leven, leef vandaag en kijk vol verlangen uit naar wat morgen brengt. Aan het verleden kan je niets meer veranderen, geef het dan ook een plaats, spring erover en wandel verder. Dans met vandaag en morgen. ontwerp logo: dARt |
Archieven
Mei 2021
Categorieën
Alles
|
RSS-feed