Varkensstal revisited

De glorie van all-in
Tim Briers

Vakantie, niets gaat er boven een moment van rust, het inlassen van een pauze in de dagelijkse rush. Geef maar toe, af en toe is het nodig om uit die realiteit te stappen, maar toch. Toch kan er soms een averechts effect ontstaan, de ontdekking van een nieuwe realiteit, haast een surrealiteit.

Die surrealiteit, de poort tot een andere dimensie, tot een aparte varkenswereld heb ik de laatste week ontdekt. Het zwarte gat leidde ons naar all-in, de formule waar al het eten en drank in de prijs inbegrepen zijn en je dus zoveel consumeert als je zelf nodig vindt.
Nou ja, hoe ver reikt ‘zelf nodig’ natuurlijk. De definitie ervan heb ik hier ook ontdekt.

xxxxx, een volk dat nog niet zo lang is toegetreden tot overconsumptie en het  mee aanzuigen van rijkdom en het overpraktiseren van westers kapitalisme, hebben me geleerd dat ik als gewortelde Europeaan wellicht moet onderdoen.

Het is steeds een prettig weerzien tijdens de eetmomenten waarbij de massa zich naar het buffet begeeft. Wij doen tenminste de moeite om bord per bord netjes te vullen en leeg te eten, maar zij niet. Ze begeven zich naar het dessertenbuffet, roven het leeg en zetten hun borden op tafel. Een tweede horde jagers is tezelfdertijd uitgestuurd om warme maaltijden te graaien in de buffetwildernis. Een tafel van 4 wordt zo een apart buffetgebeuren met piramides van borden.
Worden die netjes leeggegeten? Natuurlijk niet, de bedoeling was immers enkel om te graaien, hier en daar er iets tussenuit te pikken dat hen beviel en de rest achter te laten. Werkelijk triest om zoveel eten op achtergelaten tafels te zien. En ja, het gebeurt bij hen allemaal. Hoort dat bij hun cultuur of is dat te wijten aan de poorten die voor heel wat xxxx worden geopend, het mee kunnen genieten van de rijkdom en zich ernaar te gedragen? Ik weet het niet, maar vraag het me af.

Triest moet het ook zijn voor hen die de tafels afruimen. Zij worden geconfronteerd met zoveel eten dat eigenlijk nog perfect op de buffettafels had kunnen blijven liggen, dat ze zelf hadden kunnen eten. Ze kunnen het niet terug leggen, noch meenemen. Ze moeten het domweg bij het afval dumpen. Dat moet zeer confronterend zijn en ik kan me best voorstellen dat er op zo’n moment heel wat verwensingen in hun hoofd spoken.

Varkens in een mooi kader, een surrealistisch schilderij waarop verspilling en armoede in schril contrast worden afgebeeld… all in.