Ah, vandaag berg ik de drie definitief op en maak ik plaats voor de vier. Ik herinner me dat toen mijn ouders veertig werden, ik hen begon te bestempelen als ‘oud’. Zo leek het althans. Veertig leek voor mij mijlenver te liggen. En kijk, vandaag ben op datzelfde punt gekomen. Waar zijn die jaren naartoe gegaan? Ik vind dat zo gek. Gek omdat de tijd sneller lijkt te gaan naarmate je ouder wordt.
Als kind vind je een dag ontzettend lang duren, maar als volwassene en zeker op ‘latere’ leeftijd gaat dat zo voorbij. Hetzelfde met een jaar. Wat is een jaar? Dat is net waar bij mij het schoentje wringt, niet veertig worden of het bereiken van een ‘mijlpaal’, maar hoe tijd erop inhakt en het feit dat je daar geen vat op hebt. Begrijp me niet verkeerd, ik vind ouder worden een enorm boeiende en leerrijke ervaring. Ik zou echt niet meer de onbezonnen jongvolwassene van toen willen zijn (alhoewel ik met veel plezier terugkijk naar die tijd), maar wat mij dwarszit is dat ik een enorme to-dolijst heb en niet weet hoe of wanneer ik de volgende puntjes kan afvinken. Als je kanker hebt gehad (of misschien hoort het gewoon bij het ouder worden), is dat toch iets waar je al dan niet bewust mee bezig bent, dingen die je nog wil gedaan hebben, dingen die je wil beleefd hebben, die je wil zien, proeven of voelen ... want je weet maar nooit. Ik kan het ook niet meteen loslaten. Bij een aanhoudende hoofdpijn denk ik al in een bepaalde richting, bij een bloeddrukval of lagere immuniteit hetzelfde. Ik zie dan dat to-dolijstje op mijn netvlies verschijnen, maar evengoed de toekomst van mijn kinderen, ik wil hen zien groeien, razend benieuwd naar de keuzes die ze in hun leven gaan maken. En dat laatste mag uiteraard niet de overhand nemen, want dan vrees ik dat de andere dingen die op zijn minst even belangrijk zijn, onderweg misschien onopgemerkt voorbijgaan. Gelukkig tracht ik daarop te letten. Neem nu vanochtend. Fre is speciaal vroeger opgestaan om op eigen houtje de woonkamer te versieren en leuke feestmuziek op te zetten. Daar word ik week van, vooral omdat Fre zelf wat in de knoop ligt met zijn aandoening. Dat is zo hartverwarmend en dus een moment om te koesteren. En dan weet ik dat ik mijn lijstje gewoon moet opbergen. Uiteindelijk dienen zich op de meest onverwachte momenten gelegenheden aan die je leven pas echt een meerwaarde geven. De kleine dingen die een grote impact hebben, toevallige ontmoetingen, een glimlach, een knuffel, maar ook de ontwakende lente, de eerste bromvliegen … Elke dag kijk ik met een andere blik naar tijd, naar het leven, naar mijn omgeving en naar wat de dag te bieden heeft. En dan ben ik gewoon dankbaar, dankbaar voor het ouder worden en het kunnen meemaken en actief beleven van die momenten, want voor je het weet zijn ze weer voorbij.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Archieven
December 2021
Categorieën
Alles
|
(c) Breerz 2020
|