Waarom kinderen, toekomst en geweten nog samen door een deur kunnen

Ik denk dat ik nog maar drie weken terug op Facebook zit. Na een heel moeilijke periode leek het moment aangebroken om terug verbinding te zoeken met vrienden en kennissen. Dat deed ik en ik begon te delen. Echter kreeg ik afgelopen week de opmerking dat ik best eens wat andere content deel dan milieuzaken. Alweer een goede reden om in de pen te kruipen.


Ja, ik deel berichten die te maken hebben met milieu, verontreiniging, de klimaatopwarming. Ik doe dat niet omdat ik een hippie zou zijn, daarvoor heb ik te weinig haar, maar omdat ik echt bezorgd ben over de toekomst van mijn kinderen. Zij groeien op in een wereld waar naar mijn mening teveel evident lijkt zonder ook maar stil te staan bij wat er achter de schermen gebeurt of wat de impact is van die ‘evidentie’. Die evidentie kan onze kinderen op langere termijn zuur opbreken en daarom wil ik dus een geweten schoppen bij de lezers, vrienden en kennissen.


Akkoord, de waarheid kwetst vaak en heel vaak doen we met oogkleppen verder, maar vind je ook niet dat we die oogkleppen stilaan moeten afdoen, niet voor jezelf, maar voor de toekomstige generaties? Moet het evident blijven dat we in de zomer duizenden liters water verspillen om een opbouwzwembad te vullen? Ja, het was afgelopen zomer bijzonder heet en droog, maar is dat dan nog een reden om massaal zwembaden te vullen die dan in september worden geledigd? Of moeten we het maar logisch vinden dat we de wagen nemen om naar de bakker te gaan? Of dat we hout aankopen waarvan we de oorsprong niet kennen om toch maar voor die gezelligheid van een knetterend houtvuur te zorgen?


Dat bedoel ik met evidentie. We stellen ons te weinig vragen bij de producten die we kopen, hun oorspong of de impact van onze uitstoot. Het is er, dus we gebruiken het. Maar als we dat aan het huidige tempo blijven doen, vrees ik dat onze kleinkinderen wat vaker naar een museum moeten gaan om bepaalde tropische bomen te bekijken of de diersoorten die vandaag nog leven achter een vitrine mogen bekijken. Daarom vind ik het belangrijk dat we niet alleen in het vandaag leven, maar vandaag stilstaan bij wat wij kunnen doen om onze kleinkinderen een planeet te geven die nog volop bloeit en rijk is aan leven en diversiteit, waar fauna en flora in harmonie kunnen bestaan naast de mens. 


Ik riep in een andere blog op om met mij mee te stappen op 2 december, wanneer Europeanen hun stem laten horen voor een gedurfder en ambitieuzer klimaatbeleid, een beleid dat niet wordt gestuurd door de olie- of autoindustrie, maar wel door een leefbare toekomst voor de volgende generaties, door een planeet die kreunt en die terug wat ademruimte wil. Er heeft toen 1 persoon op gereageerd. Mensen, ik schrijf dit niet omdat ik interessant wil doen, ik schrijf en roep op omdat ik echt bezorgd ben, omdat ik ervan overtuigd ben dat we andere keuzes moeten durven maken, keuzes die ons eigenbelang overstijgen. 


’Jobs, jobs, jobs’ moet dan ook kunnen samengaan met toekomst, kinderen en geweten. Met harmonie, met balans. Zullen we samen het startschot geven op 2 december?

​Wil je deze berichten liever niet meer op Facebook zien verschijnen, ontvolg me dan, geen probleem! Ben je akkoord en vind je dat jouw netwerk dit ook moet lezen? Deel dan gerust dit bericht.