Wanneer gezondheid en plezier niet altijd samengaan

Na een lange periode van onzekerheid, van opsluiten en strikte maatregelen, lijken  heel wat mensen de teugels te laten vieren. Als je in de stad wandelt of een terrasje doet lijken de enige overblijvende uitlopers van al die maatregelen de mondmaskers van het winkelpersoneel of bediening te zijn. Voorts geeft onze maatschappij de indruk dat het grotendeels achter de rug is, getuige de spontane pleinfeesten van de studenten. Echter is het beestje niet weg, integendeel.

Grote onderschatting

Het is niet meer dan menselijk dat mensen teruggrijpen naar het oude normaal, naar de dingen die ze hebben moeten opgeven en nu opnieuw kunnen beleven. Wat men echter uit het oog lijkt te verliezen is dat corona nog steeds aanwezig is, in België en in de rest van de wereld. Meer zelfs, in bepaalde werelddelen is er een ongeziene piek van besmettingen en beleven landen nu reeds een tweede golf van brandhaarden. 

Ja, het boezemt mij angst in, enerzijds zie je schrijnende toestanden aan de andere kant van de oceaan en anderzijds zie je joelende menigtes die het juk van corona achter zich hebben gelaten. Die menigtes vergeten dat hun houding en mentaliteit net de ideale kweekvijver zijn voor een virus om zich opnieuw sneller te verspreiden.

Masquerade revisited

Niemand vindt het fijn om een masker te dragen, mezelf incluis, maar het is en blijft wel een noodzaak indien je jezelf en vooral anderen wil behoeden voor erger. Kijk, het is niet omdat jij je goed voelt, je geen drager zou kunnen zijn en anderen niet zou kunnen besmetten.
Het was onlangs een harde confrontatie toen mijn behandelende arts me zei dat mijn immuniteit voor altijd aangetast is en ik best afstand houd met mondmasker in de aanslag. Hij heeft dat zelfs op papier gezet zodat ik mezelf kan verantwoorden in het geval het nodig zou zijn (wat inderdaad te gek voor woorden is, maar geloof me, niet iedereen neemt corona ernstig). Ik dacht immers dat het allemaal wel zou meevallen. Klets. De gevolgen van corona op lange termijn zijn dan ook niet van de poes, organen kunnen er schade door oplopen. Met maar één dierbare nier neem ik dat advies dus best extra ter harte. Ook nu nog kamp ik met hoofdpijn en vermoeidheid, drie maanden na het doormaken van wat wellicht corona was. Geen kattenpis.

Plezier en gezondheid licht verteerd

Bovenstaande heeft wel een en ander in beweging gezet, zo heb ik een reis geannuleerd omdat ik in het buitenland geen garanties heb. Ik kan niet voorzien dat ik niet besmet zou raken, simpel. Europese toeristen zullen hun vakantie her en der doorbrengen, om maar te zwijgen van het potentieel openstellen van de buitengrenzen. Mijn gezondheid is me meer waard dan de stress die ik op een buitenlands strand, winkel of dergelijke zou ervaren en het risico dat ik er zou lopen. Niet altijd door iedereen even goed te vatten, maar goed, dat zijn de feiten waarmee ik nu verder moet. Overdreven? Voor iemand die weinig gezondheidsproblemen heeft gehad wellicht wel, maar niet voor iemand die een medische rugzak heeft. 

Voorts moet ik vaststellen dat er een grote kloof is tussen wat de Veiligheidsraad voorschrijft en wat er in de praktijk wordt toegepast. Zo waren we gisteren met enkele vrienden gaan eten in het centrum van Mechelen. De menukaart was niet ontsmet en bevatte nog de sausresten en huidschilfers van een van de vorige tafelgasten. Het peper- en zoutvat stonden gewoon nog op tafel en waren duidelijk onaangeroerd blijven staan. De tafels stonden op dezelfde manier geschikt als voor corona, de terrassen zaten overvol. Opnieuw potentiële kweekvijvers. Ook de bakker in het dorp bereidde een smos zonder bescherming (geen handschoenen, geen masker). Tja ...

Als iedereen zich zou houden aan de regels, dan pas durf ik een optimistische houding aan te nemen, want dan weet ik dat de cijfers snel zullen wegebben. Maar het virus is venijnig en kan zeer snel terug opflakkeren. Laten we dat gewoon vermijden en onze trots, ego's en koppige houding even minder prioriteit geven.  Toch?
​