Wanneer je verdrinkt in muziek

Muziek laat niemand onberoerd. Voor de een is het teruggrijpen naar het verleden, nostalgie, voor de ander een associatie met iemand of iets. In mijn geval zit het haast in mijn dna. Ik bespeel geen instrument, maar hecht heel veel belang aan muziek in mijn alledaagse bezigheden. Ik heb muziek nodig om de juiste dosis energie te vinden om verder te gaan, om de dag aan te vatten of om met volle moed aan een project te beginnen. Ook nu, zeker nu. Vandaag wil ik het dan ook hebben over de kracht van muziek, over de helende werking op een mens en de drive die allerhande tonen teweeg kunnen brengen. Zo heb ik het laatste halfjaar twee nummers echt grijsgedraaid, steeds weer opnieuw. Play, repeat. Een instrumentaal nummer en een nummer waarvan de lyrics de lading volledig dekten.
​
Het eerste is Nightbook van Ludovico Einaudi, een begenadigd pianist en componist die met zijn opzwepende tonen het nummer naar een climax opwerkt. Hij weet als geen ander met zijn muziek verhalen te vertellen. Aanvankelijk wat dramatisch, alsof hij het verhaal vertelt van iemand (de luisteraar, ik) die worstelt, worstelt met zichzelf, iemand die ronddwaalt en op zoek is naar betekenis. Zo zie ik het althans. Maar in het midden van het nummer hoor je een wending, het solomoment van de pianist die de luisteraar bij de hand neemt. Alsof de pianist niet enkel speelt, maar emotie omzet in geluid en omgekeerd, alsof hij de steun is die de luisteraar zoekt. En dan wordt het tempo stilaan terug opgevoerd, alsof de steun wordt omgezet in hoop. In combinatie met viool vormt het geheel naar mijn mening een nummer om niet alleen te beluisteren, maar ook te beleven, met volle overgave. Dit nummer heeft dan ook een plaats in mijn loop- of wandellijstje. Niet meteen een evidente keuze om op te lopen, maar geloof me, lopen met dit nummer door weidse landschappen en herfstgekleurde bossen met alleen maar de wind en een spatje regen als metgezel, heeft voor mij een helende werking. Pas dan kan ik mijn hoofd helemaal leegmaken.

Het tweede nummer, dat het looplijstje aanvult is Cover Me van Depeche Mode. De combinatie van elektronische sounds en voor mij betekenisvolle lyrics heeft hetzelfde effect als Nightbook. Cover Me heb ik wellicht zelfs nog meer gedraaid. Het begint zeer melancholisch, over een ander leven, een dat niet bereikt werd. Ondanks het feit dat Dave Gahan zingt over wegzinken, geeft hij niet toe. Hij droomt hoog in het noorden, bij het noorderlicht, over een leven waarin iedereen superster is. Het nummer doet voorts wegdromen bij bedwelmende tonen. 

Ik ga niet ontkennen dat dit nummer de aanleiding was om naar IJsland te trekken. Het noorderlicht heb ik jammer genoeg niet gezien, maar zat wel op een magische plek waar ik het nummer ten volle kon beleven. Alle foto’s zijn genomen met wegdromen en dit nummer in gedachten. Zo sterk kan de impact van een nummer dus zijn. Steeds weer opnieuw in mijn hoofd. Play, repeat. Uit volle borst meezingen. Een echo die blijft nagalmen.

Als je de lyrics leest, weet je vast wel wat ik bedoel. Laat hieronder gerust achter welk nummer voor jou een bijzondere plaats inneemt.

I've felt better
I've been up all night
I can feel it coming
The morning light
The air is so cold here
It's so hard to breathe
We better take cover
Will you cover me?
Way up here with the Northern lights
Beyond you and me
I dreamt of us in another life
One we've never reached
You know we're sinking
We could fade away
I'm not going down
Not today
The air is so cold here
Too cold to see
We have to take cover
Cover me
Way up here with the Northern lights
Beyond these broken bars
I pictured us in another life
​Where we're all superstars.