Wat licht en een duim gemeen hebben

Een tijdje geleden nam ik afscheid van Facebook, niet omdat ik problemen had met de feed of met de privacywijzigingen (alhoewel ik dat destijds wel verkondigde), maar omdat het licht was uitgegaan in mijn hoofd. Ik wil daarom iets delen waarover vandaag de dag nog veel te weinig wordt gepraat, maar waar we meer over zouden moeten praten en dat we ook moeten delen om ervan te leren, om er lessen uit te trekken. 

Eerst was er ruis

Ik geef toe dat ik een 6 maanden geleden zeer diep zat. Donkere gedachten spookten door mijn hoofd en trokken me nog meer naar beneden. Ik heb echt met zware vraagstukken te kampen gehad die zich vooral richtten op het existentiële, het vinden van mijn levensdoel. Wat wil ik doen en gedaan hebben met dit leven? Wat kan ervoor zorgen dat de donkere gedachten doorprikt worden en me weer de ademruimte bezorgen waar ik zo naar snak? Hoe geraak ik uit een spiraal van negativisme en zelfbeklag? Had het te maken met de nakende 40? Of met die geklasseerde ziekte die ik toch maar geen plaats kan geven? Had het te maken met de omgang met tienerkinderen, of in hun geval autisme?

Het woog zwaar en maakte dat ik niet meer sliep en elk sociaal contact de grond inboorde. Het maakte dat ik een kluizenaar werd in mijn eigen huis en voor mijn omgeving. Ik stortte me op mijn werk en merkte niet meer op wat er zich rondom mij afspeelde. Ik zag de leuke momenten niet meer. Ik was ronduit negatief, somber, leeg. Een zware depressie. Ik dacht altijd dat ik daar weerbaar voor was, weet je wel. De dingen weglachen, move on. Schaamte om de dingen te benoemen of in de ogen te kijken? Misschien. Waarschijnlijk.

Mijn sociale omgang was het laatste jaar vooral keeping up appearances, acteren als een echte klassebak. De persoon achter de mimespeler liet zich slechts met mondjesmaat zien, de kameleon had zich perfect aangepast aan zijn omgeving. Maar net door zo te doen, maakte ik het leven voor mezelf als een ware hel. Verdoemd in een hoekje. Dat gevoel betekende voor mij de absolute kentering, het dieptepunt. 

En dan was er licht

Als je zo diep zit zijn er twee opties: toegeven aan de donkere gedachten of uit het dal kruipen. Ik heb werkelijk gedacht aan het toegeven. Ik heb eraan gedacht om tijdens een wandeling de leiband te gebruiken voor iets anders. Vaak voor een boom gestaan. Ik vind dat heel erg, want ik weet dat ik mijn directe omgeving hier enorm veel verdriet mee zou doen, maar op zo'n moment is ook het vermogen om helder te denken vaak weg. Zo diep dus. 

Ik heb het niet gedaan. Ik zit hier nu te typen met een meer positieve, blije ingesteldheid, een jaar nadat ik in Mordor ronddwaalde. Ik heb het niet gedaan omdat ik ondanks de oneindige diepte in mijn hoofd wist dat er toch een andere manier moest zijn. Ik moest terug verbinding zoeken met mensen, het gezin, praten en blijven praten, hulp zoeken. Ik heb dat gedaan. Het was niet evident voor mij om me open en dus kwetsbaar op te stellen, maar heb het uiteindelijk wel gedaan. In mijn zoektocht naar raak- of herkenningspunten, ontmoette en praatte ik met mensen die ook een moment hebben meegemaakt waarbij ze diep zijn gegaan, momenten die hen inzichten hebben gegeven en hen hebben gekneed tot de mensen die ze vandaag zijn. Ze zijn geen kameleons, maar mensen die zijn veranderd, gegroeid, die er eigenlijk sterker zijn uitgekomen en die hebben geleerd om andere prioriteiten te stellen. Niet evident, ik weet het, maar soms nodig. 

Ik ben dat traject ook gestart, met vallen en opstaan. Ik heb nee moeten leren zeggen, wat ik in alle eerlijkheid niet kon in het verleden. Ik heb ook moeten leren breken met mensen, breken met hen die me veel makkelijker naar beneden sleuren dan me het juiste duwtje geven. Ik heb leren luisteren en leren geven. Ik heb leren onthaasten en die onthaastingsmomenten leren omzetten in daden, in kracht, in energie om met wat meer ruggengraat de dag aan te vangen.

Ik ben er nog niet, zeker niet. Niet alle momenten zijn rozengeur en maneschijn, maar ik leer al wat beter relativeren. Ik kan positiever zijn en de dingen een plaats geven. Voor het eerst in jaren kan ik ook terug veel creatiever zijn met woord en beeld. Gepassioneerd bezig zijn met mijn werk is iets dat ik lang heb moeten missen. Het lijkt alsof de schilder het doek heeft durven omdraaien om er terug wat pennenstreken op uit te smeren. Het feit dat ik dit schrijf en deel met de wereld zegt genoeg. Noem het therapeutisch schrijven, maar evengoed een manier om te duiden waarom ik vaak stiltes inbouwde, waarom ik stotterde, niet de juiste woorden vond, dichtklapte of afwezig leek. Neen, ik weet dat ik op zich niets moet verantwoorden, maar er niets over zeggen vind ik voor mij persoonlijk ook niet kunnen.

Dit onderwerp mag geen taboe zijn, want als we dit in de taboesfeer laten, zullen mensen ook niet snel geneigd zijn om hun probleem te delen, om erover te praten, terwijl dat net zo belangrijk is. Ik voel het ergens als mijn morele plicht ook al leg ik daarmee een deel van mijn ziel bloot.

En ging de duim omhoog

Mezelf voor een deel blootgeven is voor mij echt uit mijn comfortzone stappen. Het voelt echter minder angstig aan dan pakweg een jaar geleden, toen ik het liefst een masker opzette en een andere ik aan de buitenwereld toonde. Dat masker valt nu af, maar enkel pas op een moment waarvan ik voel dat ik er klaar voor ben. Met voorzichtige stappen trek ik dus de gordijnen open en laat ik opnieuw licht toe in mijn leven. Maar nog niet voor alles en nog niet voor iedereen. Voorzichtigheid betekent immers ook dat ik aftast. Eerst dus over de plas stappen. Ik ben ervan overtuigd dat ik binnen afzienbare tijd in de plas spring en kan dansen in de regen. Maar geef het wat tijd. Ik wil niet overhaast te werk gaan. 

Ik begin nu met het terug activeren van mijn profiel op Facebook. Symbolisch, het opentrekken van de gordijnen. Terug stapsgewijs verbinding zoeken. Kijken naar wat er zich in de wereld rondom mij heeft afgespeeld of afspeelt. Ik begin terug af te spreken, ik ontmoet mensen, breek muren af. En ik knuffel. Ik geef een knuffel. Ik geef. Ik heb heel wat steun gekregen rondom mij, nu geef ik terug. Geen hand, maar een band.

Als je zelf worstelt met zeer negatieve gedachten en als je er niet denkt uit te geraken, weet dan dat je - hoe diep je ook zit - uiteindelijk terug een lichtpunt zal zien. Het komt goed, dat moet. Durf er in eerste instantie over te praten, durf emoties te tonen. Tracht je te verzetten tegen schaamte, die mag er niet zijn. Krijg je te maken met weinig begrip, dan moet je keuzes durven maken en die gesprekspartners links laten liggen. Heel moeilijk, maar je moet durven verdergaan met mensen die je op een positieve manier ondersteunen. 

Ken je zelf iemand die met bovenstaande te kampen heeft, weet dan dat 'Het komt wel goed' niet helpt. Neem die persoon bij de hand, ga even zitten en luister. Geef een knuffel en laat niet meteen los.

Als je denkt dat dit bericht andere mensen kan helpen, deel het dan zeker. Geen probleem!

Liefs,
​Tim